Wednesday, May 6, 2015

အေမရိကားခရီးစဥ္ - ၃





ဗိုက္လဲျပည့္၊ လူလဲလန္းဆန္းသြားၿပီး အခ်ိန္ရေသးတာမို႕ ေလဆိပ္ထဲက ဆိုင္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါ တယ္။  အရသာမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေရညွိခ်ပ္ေတြ၊ ေရညွိနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ သြားရည္စာ၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ လက္ဖက္ေျခာက္ေတြ ၀ယ္ခ်င္စရာေတြခ်ည္းပဲ။  မိုးဦးရဲ႕ Handcarry အိတ္က ေနရာဆံ့ေသးတာမို႕ ေရညွိထုပ္ ေတြ၀ယ္လိုက္ၾကေသး တယ္။ 

Schedule အတိုင္း မနက္ ၁၀နာရီ ၅၀ ေလယာဥ္ စထြက္ပါတယ္။  ေလယာဥ္ေပၚမွာ ခရီးသည္ ၃ပံု ၂ပံုေလာက္က ကိုရီးယားလူမ်ိဳဳးေတြပါ။  ပံုစံၾကည့္ရတာ ကိုရီးယားကေန သြားလည္တဲ့လူေတြထက္ အေမရိကားကေန ကိုရီးယား လာလည္ၿပီးျပန္တဲ့လူေတြ ပိုမ်ားတယ္ထင္တာပဲ။  မိုးဦးငယ္ငယ္တံုးက ခရီးသြားရင္ ကားပဲစီးစီး၊ ရထားပဲစီးစီး အရမ္းမူးတတ္တဲ့သူေပမယ့္ ေလယာဥ္ဆိုတာေတာ့ စစီးဖူးထဲက တခါမွ မူးတယ္ ဆိုတာမရွိဖူးဘူး။   သနားစရာေလးေနာ္။  မူးမွာကိုမေၾကာက္ေပမယ့္ ၁၂နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေလယာဥ္ေပၚ မွာပဲအခ်ိန္ကုန္ရမွာ၊ ဟိုေရာက္ရင္လဲ ခ်ီကာဂိုထဲဆက္တိုက္လည္မွာဆိုေတာ့ အားရွိေအာင္ စားလို႕ရသမွ် အကုန္စားမယ္၊ အိပ္လို႕ရသေလာက္ အိပ္မယ္လို႕ စဥ္းစားထားတယ္။ 

ဘာမွ မလုပ္ရဘဲ ဒီတုိင္း ထုိင္ေနရတာလဲ ဗိုက္ကဆာတာပဲ။  ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြလာေကၽြးတဲ့ ပ်ားရည္လူး ေျမပဲ စားရင္း အေအးေသာက္ရင္း ေန႕လည္စာ လာေကၽြးမယ့္အခ်ိန္ကိုလည္ပင္း ရွည္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနရင္း ကိုရီးယားေလေၾကာင္းဆိုေတာ့  ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ဘီဘင္ဘတ္ေတာ့ ေကၽြးမွာ ေသခ်ာတယ္။  ငါစားခ်င္တာနဲ႕ကြက္တိ ေပါ့။  လြဲခ်င္ေတာ့ အဲ ေလယာဥ္မယ္ေလး ေတြေပါ့။  အဂၤလိပ္လိုကို ဘယ္လိုေျပာလိုက္သလဲမသိပါဘူး။ ကိုယ္နားလည္ လိုက္တာက ဘီဘင္ဘတ္ကို အမဲသားနဲ႕ ၾကက္သားနဲ႕ရမယ္ေပါ့။  မိုးဦးတို႕ညံ့ခ်က္။ နားေထာင္တာကလဲ လွ်မ္း၊  ကိုရီးယားေတြ ဘီဘင္ဘတ္ ကို အမဲသားပဲ လုပ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုတာလဲ သတိမထားလိုက္ မိတဲ့မိုးဦး ၾကက္သားလို႕ ေျဖလိုက္တာ ကိုယ့္ေရွ႕ အစားအေသာက္ဗန္းရေတာ့မွ  လြဲတယ္ဆိုတာသိလိုက္တယ္။  သူတို႕က အေနာက္တိုင္းစာ ၾကက္သား၊ အမဲသား ဘာစားမလဲ။  ကိုရီးယား ဘီဘင္ဘတ္လဲ ပါပါတယ္ လို႕ေျပာတာကိုး။  ညီမေလးကေတာ့ ပိုင္တယ္။ သူကေတာ့ အမဲသား၊ ၾကက္သားဂရုမစိုက္၊ ဘီဘင္ဘတ္မွ ဘီဘင္ဘတ္ ပဲေျပာလိုက္ေတာ့ သူကေတာ့ ကြက္တိ။  အဲဒါနဲ႕ ျပန္လဲ မလဲခိုင္းခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ ကိုယ္ရတဲ့ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ အီတီတီအႏွစ္ ေတြဆန္းထားတဲ့ ၾကက္သားျပဳတ္နဲ႕ အသီးအရြက္ေတြကိုပဲ က်န္းမာေရးနဲ႕ ညီညြန္ပါတယ္၊ ဗိုက္နာမွာ စိုးရိပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့လို႕ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းၿပီး စားလိုက္ရပါတယ္။ ညီမေလးဆီက ျမည္းၾကည့္တာ စားလို႕ေကာင္းတယ္။

 စိတ္ရွိတိုင္း စားခြင့္မႀကံဳလိုက္တဲ့ Inflight Bibimbap

စားပီးေတာ့အိပ္ေပါ့။  အိပ္ၿပီးေတာ့ေရာ။  စားစရာထပ္ေမွ်ာ္ေပါ့။ အဲ ေလယာဥ္မယ္ညီမလွလွ ေလးေတြက အဆာေျပစားစရာ ကိတ္မုန္႕ေလးေတြ၊ ေရညွိပတ္ ထမင္းသံုးေျမာင့္ထုပ္ေလးေတြကို ဗန္းထဲထည့္ၿပီး  ေန႕လည္စာနဲ႕ ညစာစားခ်ိန္ၾကား လူေတြ ဆာေလာက္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ လိုက္ေကၽြးေပမယ့္   ခရီးသည္ေတြကို ေမးတာလဲျမန္ လမ္းေလွ်ာက္တာလဲ ျမန္ဆိုေတာ့ ပထမအေခါက္မွာ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ လွမ္းေခၚတာ မမီလိုက္ဘူး။  ဘာရမလဲ ေနာက္တေခါက္ျပန္လွည့္လာေတာ့ ကိုယ့္ခံုမွာ အသင့္အေနအထားနဲ႕ ေစာင့္ေနမွပဲ စားခ်င္တာ စားရေတာ့တယ္။   မိုးဦးရဲ႕ အစာအိမ္က အခ်ဥ္၊ အစပ္နဲ႕ ေအးစက္စက္ ဟာေတြဆို သိပ္စားလို႕ မရတဲ့လူဆိုေတာ့ ေရညွိထမင္းထုပ္ကိုေတာ့ မစားရဲဘူး။  ဒါေပမယ့္ ႀကိမ္း၀ါးထားတယ္။ ေနာက္တနပ္ေကၽြးရင္ ဘီဘင္ဘတ္မွ ဘီဘင္ဘတ္ပဲလို႕ ရြတ္ေနပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ ထပ္လြဲပါတယ္။  ညစာက်ေတာ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဖတ္လို ေခါက္ဆြဲေအးစက္စက္ေတြထဲကို  သြားတိုက္ေဆးေတာင့္လို အေတာင့္ထဲက ငရုတ္သီးအႏွစ္ ေတြညွစ္ထည့္စားရတဲ့ ကိုရီးယား ရိုးရာ ေခါက္ဆြဲ ေနာက္တမိ်ဳး နဲ႕ ေနာက္တမ်ိဳးက ထံုးစံအတိုင္း အသား၊ အသီးအရြက္ျပဳတ္နဲ႕ အာလူးျပဳတ္။  :(-  ညီမေလးစားေနတဲ့  ေအးစပ္စပ္ ေခါက္ဆြဲကိုၾကည့္ၿပီး ဗိုက္နာမွာစိုးလို႕ မစားရဲေတာ့ အေနာက္တိုင္းဆန္သူႀကီးလုပ္ရျပန္ပါတယ္။  အခုပိုစ့္ကို ရိုက္ရင္းနဲ႕မွစဥ္းစားမိတယ္။  ငါဘာလို႕မ်ားအဲအခ်ိန္မွာတံုးက ေလယာဥ္မယ္ေလးကို မေမးမိပါလိမ့္လို႕။  ဘီဘင္ဘတ္ တဗူးေလာက္မ်ားက်န္ေသးရင္ငါ့ကိုေကၽြးပါလားဟယ္လို႕။  :)

ေနာက္တနပ္ထပ္စားၿပီး ေနာက္ဘယ္ႏွစ္နာရီ ထပ္အိပ္ရအံုးမလဲ တြက္ၿပီး ထပ္အိပ္ပါတယ္။  တေရးႏိုးရင္ အဆာေျပမုန္႕ထပ္ေတာင္းစားပါတယ္။  ထပ္အိပ္ပါတယ္။  ေလယာဥ္ေဘး ျပတင္းေပါက္ေတြလဲ ပိတ္ထားေတာ့ ညဘက္အိပ္ရတဲ့အတိုင္းပဲ။  အဲဒါနဲ႕ ေလယာဥ္မယ္မမမ်ားက သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္က်လို႕ ျပတင္းေပါက္ေတြလဲလိုက္ဖြင့္လိုက္ေရာ မိုးႀကီး ထိန္ထိန္လင္းေနပါေရာ။  အဲဒါနဲ႕ မနက္စာ ထပ္စားရျပန္ေရာ။  ခဏေနက်ရင္ ခ်ီကာဂုိ အိုဟဲ ေလဆိပ္ကို ဆင္းေတာ့မယ္ေလ။  ဆိုလ္းကထြက္လာတာ ၾသဂုတ္ (၅)ရက္ မနက္ ၁၀နာရီ၅၀၊ ခု ခ်ီကာဂိုေရာက္ေတာ့ လဲ ၾသဂုတ္ (၅)ရက္ မနက္ ၉နာရီခြဲ။  အေရွ႕နဲ႕အေနာက္ အခ်ိန္ကြာျခားခ်က္ၾကားမွာ မိုးဦးတို႕ တရက္ေနာက္ျပန္ေရာက္သြားတာလား၊ တရက္ပိုေနလိုက္ရတယ္ ေျပာမလား။

ခ်ီကာဂိုေလဆိပ္ဆင္းေတာ့ စိတ္ကေတာ္ေတာ္ေအးသြားပီ။  ငါတို႕ေတာ့ အေမရိကားေျမကို နင္းၿပီေပါ့။   ဒါေပမယ့္  စိုးရိမ္စိတ္ကေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။  အနီေရာင္ပတ္စ္ပို႕ေလးကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ ႏိုင္ငံထက္ ေခတ္မွီတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ေယာင္လည္လည္သြားရတဲ့ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား ရဲ႕ ခံစားခ်က္လို႕ထင္ပါတယ္။  အကုန္လံုးေတာ့ အဲလိုခံစားရလိမ့္မယ္လို႕ မဆိုလိုပါဘူး။  ကိုယ့္ဟာကို ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႕ သြားႏိုင္တဲ့လူေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။  

စိုးရိမ္ကာမွ စိုးရိမ္ေရာ။  ေလာေလာဆယ္ လူကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ကလဲ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။  ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီး လိန္ပိန္အိပ္လာတာ လူက ဘယ္မွာလာ သပ္ရပ္ေတာ့မလဲ။  အဲဒါနဲ႕ Immigration မ၀င္ေသးဘဲ သန္႕စင္ခန္းအရင္၀င္ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ အပိုယူသြားတဲ့ အ၀တ္ တစံုကိုေတာင္ ထုတ္လဲလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ Immigration Counter မွာ၀င္တန္းစီပါတယ္။ အဲမွာလဲ မ်က္ႏွာငယ္တယ္လို႕ခံစားရပါတယ္။  ေကာင္တာထို္င္ေနတဲ့အရာရွိကညီမေလးရဲ႕ပတ္စ္ပို႕ကို  ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ကို ၀င္ခြင့္ထုေပး ဖို႕ျပင္ေနပါၿပီ။ အဲအခ်ိန္မွာ သူ႕ထက္စီနီယာက်တယ္ထင္ရတဲ့ တျခားအရာရွိတေယာက္ က ေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းေတြထပ္ေမးပါတယ္။  ဘယ္ေလာက္ေနမွာလဲ။  ညီမေလးကလဲ ရိုးသားစြာ (၂)လေနမယ္ေပါ့။  အဲေတာ့မွ အရာရွိက နင္တို႕အခမ္းအနားတက္ဖို႕လာတယ္ဆိုရင္  ၁ပတ္ေလာက္နဲ႕ လံုေလာက္တာ (၂)လ ေနဖို႕လိုလို႕လား စသျဖင့္ေပါ့။  ညီမကလဲ စြာပါတယ္။  ငါတို႕က အခမ္းအနားကို ကူလုပ္ ေပးဖို႕လာတာဆိုေပမယ့္ ဒီေလာက္ခရီးအေ၀းႀကီးလာၿပီးမွေတာ့ တျခားေနရာေတြပါ လည္ၿပီးမွ ျပန္မွာေပါ့လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ မိုးဦးကလဲ စဥ္းစားထားပါတယ္။  ငါ့ကို ရစ္ရင္ငါလဲ  ျပန္ေတာ့ ေျပာမွာပဲလို႕။  ေနာက္ဆံုး တံုးမထုေပးရင္ေတာင္ဒီတိုင္း ေတာ့မခံဘူး။  သူ႕ထက္ႀကီးတဲ့ Officer နဲ႕ ေတြ႕ခြင့္ရေအာင္ေတြ႕ၿပီးေျပာမယ္လို႕။  ၿပီးေတာ့ ဖိတ္စာ ပို႕ထားတဲ့ ဘဘရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကိုလဲ အဆင္သင့္ ရွာထားတယ္။  ငါတို႕လဲ ဘာအမွားမွမလုပ္ဘူး၊  သူတို႕ Procedure ေတြအတိုင္း လိုက္လုပ္ထားလို႕ပဲ visa ေတာင္ရၿပီ။  အားနည္းတဲ့လူကို တမင္ႏွိ္မ္ခ်င္တဲ့ပံုစံဆိုေတာ့ တကယ္ကို မခံခ်င္ ျဖစ္မိတယ္။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ညီမေလးရဲ႕စာအုပ္ကိုလဲတံုးထု၊ မိုးဦးအလွည့္က်ေတာ့လဲ ဘာမွမေမးေတာ့ဘဲ တံုးထုေပးလိုက္ပါတယ္။  ၆လေတာ့ ေနထိုင္ခြင့္တံုးထုေပးလိုက္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးဦးစိတ္ကေတာ့ အေတာ့ကို တိုပါတယ္။ ခုထိ နားမလည္ႏိုင္ေသးတာက အဲလို အျပင္က မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဆရာလာလုပ္တဲ့ အရာရွိက တကယ္ပဲ သူ႕တာ၀န္ေဘာင္အတြင္းကလုပ္တာလား၊  ဒါမွမဟုတ္ မဖြံ႕ျဖိဳးေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက လာတဲ့ကိုယ္ေတြကိုပဲ တမင္ႏွိပ္ကြပ္တာလား ဆိုတာပဲ။  ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ လံုး သူ႕တေယာက္ပဲ အဲလို ဆက္ဆံတာ ၾကံဳဖူးတယ္။  

Immigration ကထြက္လာၿပီး လက္ဆြဲအိတ္ေတြေရြးၿပီးေတာ့ X-ray စက္ တခါထပ္ျဖတ္ရပါတယ္။  အေကာက္ခြန္မမ က နင့္အိတ္ထဲမွာ အပင္ေတြ၊ အရြက္ေတြ၊ စားစရာေတြပါလားတဲ့။  မိုးဦးလဲ မုသားမပါပဲ ေျဖလိုက္တယ္။  ကိုရီးယားက၀ယ္လာတဲ့ ေရညွိေတြေတာ့ပါတယ္လို႕။  :).  တကယ္က အိတ္ တအိတ္ထဲမွာ လက္ဖက္ေတြ၊ ငါးေျခာက္ေတြအျပည့္ပါ။  မပါဘူးလို႕ေျဖတာမွမဟုတ္တာ။  သယ္လာတာကို အကုန္မေျပာတာပဲရွိတာ။  ျဖည္ၾကည့္ေနရင္ လႊင့္ပစ္ ခံရတာမခံရတာ အသာထား။  အခ်ိန္ကၾကာအံုးမွာ။  သူတို႕က အသားစိမ္းတို႕၊ မ်ိဳးေစ့တို႕ အပင္တို႕သာ အ၀င္မခံတာပါ။ အေျခာက္အျခမ္းေတြေတာ့ သယ္လို႕ ရတယ္လို႕ ေနာက္ေတာ့ သိရပါတယ္။

အထုပ္ေတြဆြဲလို႕ အျပင္ကိုထြက္ရင္း ေနာက္တခါ ဘာမ်ားလြဲအံုးမလဲလို႕ ေတြးေနမိပါတယ္။  မလြဲေတာ့ပါဘူး။  လာႀကိဳတဲ့ အကိုေတြကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေတြ႕ပါတယ္။  အကိုေတြကလဲ အေျမာ္အျမင္ၾကီးပါတယ္။  ဗုိက္ဆာလာမွာပဲဆိုၿပီး မက္ေဒၚနယ္ေတြ အသင့္၀ယ္ထားေတာ့ မိုးဦးတို႕လဲ ခုနက Immigration Officer အေၾကာင္းကို ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေျပာႏိုင္ၿပီေပါ့။




Saturday, April 25, 2015

အေမရိကားခရီးစဥ္ - ၂

တကယ္သြားေတာ့မွာ



ေလယာဥ္လက္မွတ္
ဗီဇာရတာေသခ်ာၿပီဆိုေတာ့မွ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ဖို႕ စီစဥ္ရတယ္။  မိုးဦးတို႕ သြားမယ့္ ၂ေယာက္က ဘယ္ေလေၾကာင္းလိုင္းရယ္လို႕မဟုတ္၊ ေစ်းသက္သာတာနဲ႕ သြားခ်င္တယ္။ ရန္ကုန္ကေန တေနရာမွာ transit လုပ္ၿပီး ခ်ီကာဂိုေလဆိပ္ေရာက္ရင္ၿပီးေရာ။ မိုးဦးတို႕ေနရမယ့္ေနရာက ခ်ီကာဂိုနဲ႕ မုိင္ (၂၀၀)ေလာက္ေ၀းတဲ့ Springfield ၿမိဳ႕ေလးပါ။  ေလယာဥ္ေျပာငး္စီးမယ္ဆိုရင္ မိနစ္ (၃၀)ေလာက္၊ ကားနဲ႕သြားမယ္ဆို (၃)နာရီခြဲေလာက္ေမာင္းရမယ့္ခရီးကို မိုးဦးတို႕ကိုေတာ့ ခ်ီကာဂိုမွာပဲ ကားနဲ႕လာႀကိဳမွာပါ။  ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ကိုယ္သြားဖို႕ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ ၾသဂုတ္၊ စက္တင္ဘာလက အေမရိကန္ေက်ာင္းေတြရဲ႕ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္နဲ႕ တိုက္ေနေတာ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြက တျခားအခ်ိန္ထက္ ပိုေစ်းႀကီးေနတယ္။  ေနာက္ဆံုးေရြးစရာ ၂ခုက Qatar Airline က US$ 2000ပတ္၀န္းက်င္ ၊ transit ေစာင့္ရမွာ ၁ညၾကာမွာမို႕ ေလဆိပ္ဟိုတယ္မွာနားဖို႕အတြက္ ပါပါၿပီးသား၊ Korea Airline က US$2600 ေလာက္ အင္ခ်ၽြန္းေလဆိပ္မွာ transit က ၄နာရီေလာက္ပဲေစာင့္ရမယ္။  မိုးဦးတို႕က ေဒၚလာ ၆၀၀ေလာက္သက္သာမယ္ ၿပီးေတာ့ CNA မွာေၾကာ္ျငာပါေနက် Qatar Airline ကိုစီးခ်င္တာ။ လူႀကီးေတြက အၾကမ္းဖက္သမားေတြ စိတ္ပူလို႕ အေနာက္ဘက္ကလွည့္သြားတာထက္ အေရွ႕ဘက္ကသြားေစခ်င္တယ္။  ဒီတခါေတာ့ကိုယ့္ဆႏၵထက္ သူမ်ားဆႏၵကို ဦးစားေပးစဥ္းစားျဖစ္တယ္။  အၾကမ္းဖက္မႈဆိုတာ ကိုယ္နဲ႕ တဲ့တဲ့တိုးခ်င္လဲတိုးမယ္ မတိုးခ်င္လဲမတိုးဘူး။  ဒါေပမယ့္ တကယ္လို႕ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္မွာ တခုခုျဖစ္သြားရင္ ခါတိုင္းလိုကိုယ္တေယာက္ထဲမဟုတ္ဘဲ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာပါ ရိုက္ခတ္မွာ မလိုလားတာနဲ႕ Korea AirLine ကိုပဲေရြးလိုက္ပါတယ္။

Korea AirLineက ရန္ကုန္ကေနၿပီး ည ၁၁နာရီခြဲထြက္ၿပီး အင္ခၽြန္းေလဆိပ္ကို မနက္ ၇နာရီခြဲေလာက္ေရာက္မွာပါ။  အင္ခၽြန္းကေန မနက္ ၁၁နာရီေလာက္မွာျပန္ထြက္ၿပီး ခ်ီကာဂို O'hare ေလဆိပ္ကို ေနာက္မနက္ ကိုးနာရီခြဲ ေလာက္ေရာက္မယ္ဆိုေတာ့ ဟိုဘက္မွာလာႀကိဳရမယ့္လူေတြ အတြက္အခ်ိန္လည္းအဆင္ေျပတယ္ ။   အဲဒီတံုးကေတာ့ ခ်ီကာဂို အိုဟဲေလဆိပ္ဆိုတာ ကိုယ္အေမရိကားမွာ ဘယ္သြားသြား ၀င္စို႕ ထြက္စို႕ လုပ္ရမယ့္ ေလဆိပ္မွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။  ေနာက္ေတာ့ အိုဟဲေလဆိပ္ထဲမွာ ေျပးလိုက္လႊားလိုက္ရတာ မိုးဦးတို႕မွာ ခ်န္ဂီေလဆိပ္နီးပါး အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္သြား တယ္။

အထုပ္ျပင္ၿပီ
ခရီးသြားရမယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ဆံုးကျဖစ္ေနတဲ့ မိုးဦးတေယာက္ သြားရက္မယ့္ရက္နီးလာေလတက္ၾကြေလပဲ။  Luggage ကလဲ တေယာက္ ကီလို (၅၀)ရတာဆိုေတာ့ အႀကိဳက္ထည့္လို႕ရလို႕ မိုးဦးကေတာ့ မီးပူေရာ၊ ဒရိုင္ရာေရာ အစံုထည့္တာပဲ။  ဟိုကလူေတြရီေရာပဲ။  တခုပဲလိုသြားတာက ဟိုမွာ ေတြ႕မယ္လူေတြ၊ လိုက္ပို႕ေပးမယ့္လူေတြ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႀကိဳမသိထားေတာ့ သူတို႕အတြက္ လက္ေဆာင္ေလာက္ငွေအာင္ သယ္မသြားမိတာပဲ။  ဟိုမွာ မိုးဦးတို႕နဲ႕ေတြ႕တဲ့လူတိုင္း ျမန္မာျပည္က ခ်ည္ထည္ပုဆိုး၊ အခ်ိတ္လံုခ်ည္ေလးေတြဆို တန္ဖိုးထားၾကတာေတြ႕ေတာ့ မ်ားမ်ားမသယ္သြား မိတာ ေနာင္တရမိတယ္။ 

မိုးဦးတို႕ သြားတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က လုပ္အားေပး အတြက္ဆိုေတာ့ ရိပ္သာမွာေနရမယ္၊ သြားရင္လဲ ရိပ္သာအစီအစဥ္နဲ႕သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ေစ်း၀ယ္ဖို႕ အဆင္ေျပခ်င္ မွ ေျပမွာဆိုၿပီး ၂လစာ အ၀တ္အစားေတြ၊အသံုးအေဆာင္ေတြအကုန္ယူသြားတာ။ထြက္လည္ရင္၀တ္ဖို႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးအ၀တ္အစားေတြ၊ ျမန္မာ၀တ္စံု၀တ္ဖို႕လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြအတြက္   ျမန္မာ၀တ္စံုနဲ႕ Luggage ၾကီးတလံုး။  ျမန္မာ၀တ္စံုေတြက ကိုယ္လဲ၀တ္ျဖစ္၊ အသစ္ေတြဆို လက္ေဆာင္လဲေပးျဖစ္၊ တခ်ိဳ႕၀တ္ၿပီးသားေပမယ့္ ရင္းႏွီးသြားေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူမယ္ဆိုၿပီး ယူတဲ့လူေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ သယ္သြားရတာတန္ပါတယ္။  တျခားေဘာင္းဘီေတြ အကၤိ်ေတြက တကယ္ဆို ၁စံု ၂စံုပဲယူသြားရင္ေတာင္ရတယ္။  ဟုိေရာက္မွ ၀ယ္၀တ္တာ ပိုအဆင္ေျပတယ္။  ၀ယ္မယ့္တူတူ။  မဟုတ္ရင္ ျပန္ရင္ ဒီကယူသြားတဲ့အ၀တ္ေတြလဲျပန္သယ္ခ်င္၊ ဟိုက၀ယ္တာေတြလဲ ပါေအာင္သယ္ရမယ္။  အျပန္ ကီလို (၅၀) မေလာက္ဘူး။  ဒါေတာင္ shopping လုပ္ဖို႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ မပါဘဲသြားလိုက္တာ။ 

မိုးဦးရဲ႕ Size က စကၤာပူမွာဆို ဘယ္တံဆိပ္က ဘာ Size ဆိုတာသိၿပီးသား၊ ဒီေရာက္ေတာ့ သူတို႕ cutting ေတြကအႀကီးႀကီးေတြဆိုေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ေတာ္မယ့္ဟာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၀တ္ၾကည့္ရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဘာင္းဘီဆို ခါးကေတာ္ရင္ ေပါင္ကပြသလိုလို၊ ေပါင္ကေတာ္ရင္ ခါးကပဲေခ်ာင္သလိုလို တထည္ၿပီးထတည္စမ္း၀တ္ၾကည့္ၿပီး အဆင္ေျပတဲ့ size ရသြားရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀တ္လို႕ေကာင္းတယ္။  Levis ေတြဆိုတန္မွတန္၊  တထည္ကို ေဒၚလာ ၄၀၊ ၅၀။  အ၀တ္အစားဖက္ရွင္ကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားတဲ့လူမို႕ size ေတြနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတမရွိဘူး။  မတူတဲ့ဆိုက္ ေလးငါးထည္ေလာက္ဆြဲခ်သြားၿပီး သြား၀တ္ၾကည့္ရင္ေတာင္ ကြက္တိမက်၊ တခါတေလ ခုႏွစ္ထည္ ရွစ္ထည္ေလာက္၀တ္ၾကည့္မွ ကိုယ္နဲ႕ေတာ္တဲ့ size ရတယ္။ လက္ကိုင္အိတ္၊ ဖိနပ္ စတာေတြကေတာ့ size သိပ္စကားေျပာစရာမလိုေတာ့ အဲလို ဒုကၡသိပ္မမ်ား။     

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း Brand ခ်င္းတူရင္ ျမန္မာျပည္မွာထက္ စကၤာပူမွာ၀ယ္လို႕ ပိုေကာင္းတယ္။ ေစ်းပိုေပါတယ္၊ ေရြးခ်ယ္ဖို႕ပိုမ်ားတယ္။ Discount ခ်တာလဲပိုမ်ားတယ္။ စကၤာပူမွာထက္ အေမရိကားက ပို၍ ပို၍ ေစ်းသက္သာၿပီး ၀ယ္ခ်င္စရာေကာင္းတယ္။  စကၤာပူ ေအာခ်တ္က  shopping mall ေတြမွာ တခမ္းတနား showcase လုပ္ထားတဲ့ Brand ေတြ၊ အေမရိကားမွာ ေတာ့ သာမန္ပဲ display လုပ္ထားတာ။  ရာသီအကူးအေျပာင္းမွာ Brand အေကာင္းေတြကိုအလကားနီးပါးေစ်းနဲ႕ေရာင္းတာ ကိုယ္ေတြ႕သိလိုက္ရတယ္။ မူရင္းေစ်း ေဒၚလာ ၂၉၀ေလာက္ရွိတဲ့ Ralph Lauren ဂ်က္ကက္တထည္ကို ေဒၚလာ ၃၀နဲ႕ ၀ယ္လိုက္ၿပီးထဲက မိုးဦးတေယာက္ shopping သြားရင္  SALE ဆိုတဲ့စာလံုးကိုသာရွာေတာ့တယ္။  အထုပ္ျပင္ေနရင္းနဲ႕ ေခ်ာေတာ ေငါ့သြားျပန္ၿပီ။ မုိးဦး သင္ခန္းစာရသြား တာေတာ့ ေနာက္တခါမ်ား အေမရိကားသြားလည္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ လက္ေဆာင္ေပးဖို႕ ဟိုကလူေတြ အသံုး၀င္မယ့္ပစၥည္းေလးေတြရယ္၊ ရာသီဥတုအလိုက္ ဟိုရာက္ေရာက္ခ်င္း၀တ္မယ့္ ၀တ္စံု၂စံု ေလာက္ရယ္၊ ျမန္မာ၀တ္စံု၀တ္ဖို႕လိုမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာ၀တ္စံုေလးေတြရယ္ပဲသယ္သြားေတာ့မယ္။  အိတ္ေခ်ာင္ရင္လဲ ေခ်ာင္ပါေစ။  အဲဒါမွ ဟိုကျပန္လာရင္ ဟိုဟာလဲ မခ်န္ခ်င္၊ ဒီဟာလဲမခ်န္ခ်င္ အကုန္သယ္ခ်င္ၿပီး ေပါင္ပိုေပးရတဲ့ ဒုကၡကလြတ္မွာ။ 

မိုးဦးက Luggage အေသးတလံုး၊ အႀကီးတလံုးကို check-in လုပ္ပါတယ္။  Transit နဲ႕သြားရတဲ့ ခရီးရွည္သိပ္သြားေနက်မဟုတ္ေပမယ့္ သူမ်ား ခရီးသြားအေတြ႕အႀကံဳ ထားတာေတြကိုဖတ္ထား တာ ေတာ္ေတာ္ အေထာက္အကူရတယ္။ Handcarry အိတ္ထဲမွာ လိုလိုမယ္မယ္ အ၀တ္အစား အပိုတစံု၊ အေႏြးထည္ပါးပါးတထည္၊  ေရွာေစာင္တထည္၊ သံုးေနက် Skin care ပစၥည္း ဗူးေသးေလး ေတြထည့္ထားတဲ့ အိတ္ေသးေလး၊ လိုလိုမယ္မယ္ေဆာင္ထားေနက် ဗိုက္နာ ေခါင္းကိုက္ေပ်ာက္ ဗမာ ေဆး၊ အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႕ ဗိုက္ဆာလာရင္ သည္းမခံတတ္သူဆိုေတာ့  အဆာေျပစားစရာအထုပ္ေလးေတြ၊ ဖုန္းcharger နဲ႕ ကြန္ပ်ဴတာ စတာေတြထည့္ပါတယ္။  Transit ဆိုလို႕ အေမရိကားခရီးစဥ္မတိုင္ခင္ ေမလမွာ အင္ဒိုနီးရွားသြားေတာ့ စကၤာပူေလေၾကာင္းလိုင္းစီးလို႕ ခ်န္ဂီေလဆိပ္မွာ transit လုပ္ဖူးတဲ့အေတြ႕အႀကံဳပဲရွိတယ္။  ခ်န္ဂီေလဆိပ္က်ေတာ့လဲ ကိုယ္တို႕ဗမာေတြအတြက္ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိေနတာဆိုေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မျဖစ္မိဘူး။  အခု ခရီးစဥ္က်ေတာ့မွ မေရာက္ဘူးတဲ့ ေလဆိပ္ကေန Transit လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ နဲနဲေတာ့ စိုးရိမ္မိတယ္။  ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ေလယာဥ္ဆိုက္ၿပီး ဟိုဘက္ေလယာဥ္ထြက္ဖို႕  ၃နာရီခြဲေလာက္ အခ်ိန္ရေသးတာဆိုေတာ့ တခုခုလြဲမယ္ဆိုလဲ ျပင္ဖို႕အခ်ိန္ရေသးတယ္တြက္ရတာပဲ။  :)

Cheik in လုပ္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကို  ထြက္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထြက္၊ ထိုင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္၀င္ထိုင္လို႕ရေအာင္ Aisle seat ပဲေတာက္ေလွ်ာက္ရေအာင္ ေတာင္းလိုက္တယ္။   မဟုတ္ရင္ကိုယ္ အေပါ့အပါးသြားခ်င္လို႕ထြက္ခ်င္ ရင္ေတာင္ ေလွ်ာက္လမ္းဘက္မွာထုိင္ေနတဲ့လူ အိပ္ငိုက္ေနလား အရိပ္အျခည္ၾကည့္ေန ရမွာ။  ေလယာဥ္ေပၚမွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိတာကေတာ့ လံုး၀ၿပံဳးေယာင္မျပဘဲ ၀န္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ေလယာဥ္ေမာင္ဦးေလးႀကီးပါ။  စူပုပ္ေနတာမဟုတ္ေပမယ့္ ရုပ္ကို အဲလိုတည္ေနေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား က်င့္ထားလဲမသိပါဘူး။  အင္ခၽြန္းေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဖဘမွာ ပိုစ့္တင္လိုက္ေသးတယ္။ အိမ္ကအာဂ်ီးမားနဲ႕မ်ား ရန္ျဖစ္ထားသလား အာဂ်ားရွိရယ္လို႕။

 အဲေလာက္ခရီးရွည္ႀကီးတခါမွ မသြားဖူးေတာ့ ခရီးပန္းၿပီး  Jet Lag ရမွာစိုးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္လိုက္တာ တေရးပဲ။  ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြ ေဘးက တံခါးကို ဖြင့္လို႕ ႏိုးလာခ်ိန္မွာ လင္းခ်င္းေနၿပီ။  ကိုရီးယားစံေတာ္ခ်ိန္က ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ထက္ ၂နာရီခြဲေစာတာမို႕ မိုးဦးတို႕ေတြက မနက္သံုးနာရီခြဲလို႕ ခံစားရခ်ိန္မွာ သူတို႕အခ်ိန္အတိုင္းဆို မနက္ေျခာက္နာရီ ရွိၿပီေလ။  ထူးမျခားနား ေလယာဥ္မနက္စာေကၽြးၿပီး (ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ကိုရီးယားစာမေကၽြးပါ)။ ခဏေနေတာ့ ခုႏွစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ အင္ခၽြန္းေလဆိပ္ကို  ေရာက္ပါၿပီ။  Transit လို႕ျပထားတဲ့ မွ်ားအတိုင္းလိုက္၊ သတ္မွတ္ထားတဲ့ဂိတ္မွာ Security Check in လုပ္ရပါတယ္။  

Security ကထြက္လာၿပီး ေနာက္ထပ္စီးရမယ့္ ဂိတ္ကို လိုက္ရွာပါတယ္။  ဂိတ္ေတြ႕ေတာ့မွ ငါတို႕ေတာ့ US သြားမယ့္ ေလယာဥ္နဲ႕ေတာ့ မလြဲႏိုင္ ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး အထုတ္ခ် အင္တာနက္သံုး၊  ၿပီးေတာ့အိပ္ငိုက္။ ဟိုေငးဒီေငး။

 ထိုင္ခံုနားက ေကာ္ဖီဆိုင္
 ေဘးမွာ ခေလးကစားကြင္းေလး။
 
 ေနာက္တဆိုင္က အရက္ပုလင္း။



ခဏေနေတ့ာဗုိက္ဆာလာတာနဲ႕ ကိုယ့္ Hand carry ေလးကိုယ္ဆြဲၿပီး စားစရာလိုက္ရွာေတာ့ ေတြ႕ပါၿပီ စားခ်င္လွတဲ့ကိုရီးယားစာစစ္စစ္။  မိတ္အင္ ျမန္မာ ကိုရီးယားစာ တို႕ မိတ္အင္ စကၤာပူ ကိုရီးယားစာတို႕ မဟုတ္။ ကိုရီးယားေျမမွာ စားရတဲ့ ကိုရီယားစာစစ္စစ္။

 ဒါကမိုးဦးစားတဲ့ ကင္ခ်ီထမင္းေၾကာ္နဲ႕ တြဲေပးတဲ့ ဟင္းခ်ိဳရည္နဲ႕ မုန္လာဥျဖဴ ဆားစိမ္။  အရသာက ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း စိတ္ေက်နပ္တယ္။  ကင္ခ်ီထမင္းေၾကာ္ကစပ္စပ္ေမႊးေမႊးဆိမ့္ဆိမ့္၊ ဟင္းရည္က ခ်ိဳခ်ိဳေလးေလး၊ မုန္လာဥက ခ်ိဳခ်ဥ္ၾကြပ္ၾကြပ္။  ခုေတာင္ျပန္စားခ်င္လာၿပီ။  ၈ေဒၚလာ


 ဒါက ညီမေလးစားတဲ့ ဆန္ေခါက္ဆြဲအလံုးႀကီးနဲ႕ ကင္ခ်ီဟင္းရည္။  သူ႕ေခါက္ဆြဲလဲ ေလးေလးပင္ပင္ ပူပူေႏြးေႏြးနဲ႕ေကာင္းတာပဲ။  ျမန္မာအႀကိဳက္နဲ႕ တထပ္ထဲ။ ေျခာက္ေဒၚလာခြဲ။

ေလဆိပ္ဆိုင္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေစ်းေတာ့နဲနဲႀကီးတာေပါ့။  ဒါေပမယ့္ အရသာရွိေတာ့ ေပးရတာ တန္ပါတယ္။

စားေသာက္ပီးေတာ့  Toilet ခန္းကိုပဲ ဟိုတယ္ခန္းအမွတ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ အလွျပင္ပါတယ္။  တညလံုးနီးပါး ေလဆိပ္မွာ ထုိင္ေစာင့္၊ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အခ်ိန္ကုန္နဲ႕ ၿငီးစီစီျဖစ္ေနတာ အခုမွပဲ လန္းဆန္းတက္ၾကြသြားပါတယ္။  အနံ႕ႀကိဳက္ရင္၊ ေစ်းလဲတန္ရင္၀ယ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႕ ေရေမႊးဆိုင္က Channel အစိမ္းေရာင္ေလးကို စမ္းဆြတ္ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္ (၁၂)နာရီ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ အတြက္ အင္အားအျပည့္ရွိသြားပါၿပီ။  

ေနာက္ပိုစ့္မွ ဆက္ပါဦးမယ္။ 
















Friday, April 10, 2015

အေမရိကား ခရီးစဥ္ - ၁







မယ္မိုးဦးတေယာက္ အေမရိကားကို မရည္ရြယ္ဘဲ ၂၀၁၄ခုႏွစ္ထဲမွာ သြားလည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။  အမွတ္တရခရီးေလးမို႕လို႕ ေနာက္ၾကာရင္ေမ့သြားမွာစိုးလို႕ ႀကိဳးစားၿပီးေရးတာေတာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့ Procedure၊ အခ်က္အလက္ ေတြကိုအခု ေတာ္ေတာ္ေမ့ေနၿပီ။

ဗီဇာေလွ်ာက္ၿပီ

ဗီဇာေလွ်ာက္ေတာ့လဲ သူမ်ားေတြက ပိုင္ဆိုင္မႈ စာရြက္စာတမ္းအထပ္လိုက္တင္တာ ျမင္ခဲ့ဖူး၊ သူမ်ားကိုလဲတင္ေပးခဲ့ဖူးေပမယ့္ ကိုယ့္အလွည့္က်ေတာ့ ကိုယ့္နာမယ္နဲ႕လဲ မယ္မယ္ရရျပစရာမရွိတာမို႕ မွတ္ပံုတင္၊ သန္းေခါင္စာရင္း ႏိုထရီျပန္ထားတာရယ္၊ အေမရိကားက ဖိတ္တဲ့စာရယ္၊ Form ျဖည့္တံုးက အလုပ္လုပ္ေနတာလို႕ ျဖည့္ထားေတာ့ အလုပ္က ခြင့္ (၂)လ ေပးပါတယ္ဆိုတဲ့စာရယ္ပဲတင္လိုက္ပါတယ္။  သြားဖို႕စီစဥ္ထားတာက ၾသဂုတ္၊ စက္တင္ဘာ (၂)လ ၊ ဗီဇာ form စတင္တာက ေမလ၊ အင္တာဗ်ဴးးက ဇူလိုင္လ (၂)ရက္။  ဒါေတာ့ မွတ္မိသား။ 

          ဗီဇာအင္တာဗ်ဴးးတဲ့မနက္မွာ သူတို႕ေခၚတဲ့အခ်ိန္ထက္ (၁၅)မိနစ္ေစာသြားေတာ့ ကိုယ့္ထက္ေစာတဲ့လူေတြက တန္းစီေနပီ။   သားသမီး ဘြဲ႕ယူလို႕သြားမယ့္မိဘေတြ ၊ ေက်ာင္းသြားတက္မယ့္ခေလးေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းကဖိတ္လို႕သြားလည္မယ့္သူေတြ စသျဖင့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ကိုယ္ စိတ္လွဳပ္ရွားေနၾကတဲ့ပံုေတြပါ။ မိုးဦးကိုလဲတျခားလူေတြ ဘယ္လိုျမင္မယ္မသိ။ ကိုယ့္ဟာကိုေတာ့ သိပ္စိတ္လွဳပ္ရွားမေနဘူးထင္တာပဲ။  ဗီဇာရရင္လဲသြားလည္မယ္၊ မရေတာ့လည္း မသြားဘူးဆိုတဲ့စိတ္နဲ႕ လုပ္မယ့္လုပ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့စိတ္ လြန္ဆြဲေနတာပဲ။

          ဗီဇာအင္တာဗ်ဴးးတာက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း၊ အခန္းထဲမွာ ဗီဇာ၀င္တဲ့လူ (၅၀) ေလာက္က ထုိင္ေစာင့္လို႕၊ ေကာင္တာမွာ ကိုယ့္နာမည္ေခၚသံၾကားရင္ ေဒၚလာ (၁၅၀) လား (၁၈၀) လားမသိဘူး၊ အရင္သြားသြင္း၊ ၿပီးရင္တခါထိုင္ေစာင့္၊ ေနာက္တခါကိုယ့္နာမည္ေခၚသံၾကားရင္ ေကာင္တာကိုသြား၊ အထဲက officer နဲ႕ မွန္တခ်ပ္ျခား အေမးအေျဖလုပ္၊ ကိုယ့္ကိုေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြ၊ ကိုယ္ေျဖတဲ့အေျဖေတြ အခန္းကထိုင္ေနတဲ့လူေတြလဲၾကားေနရတာပဲ။ Officer ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ေျဖႏိုင္ရင္ သူတို႕ကဗီဇာေၾကးသြင္းခိုင္းတယ္။ ေနာက္ (၂) ရက္ၾကာရင္ ဗီဇာကပ္ထားတဲ့ ပတ္စ္ပို႕စာအုပ္ သြားယူရုံပါဘဲ။   

ေစာင့္ေနရင္းပ်င္းပ်င္းနဲ႕သူမ်ား ေမးေနတာေတြ နားစြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္၊ ဟိုမွာေက်ာင္းသြားတက္ဖို႕ Student Visa သမား၊ သူတို႕ အုပ္စုကိုအစထဲက သတိျပဳမိတယ္။  အထက္တန္းေအာင္ခါစအရြယ္ ၁၀ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ အားတက္သေရာ တိုင္ပင္ေနၾက၊ စကားေျပာေနၾကတာ ျမင္ရတာ မုဒိတာပြားမိတယ္။  ကိုယ္ေတြ အဲအရြယ္တံုးက အဲလိုအခြင့္အေရးမရခဲ့ဘူးေလ။  ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန၊ မိသားစုအေျခအေနေတြက ပ်ံခ်င္တိုင္းပ်ံဖို႕ အခြင့္မသာခဲ့တဲ့ ငွက္မ်ိဳးဆက္တခုေပါ့။

ဘယ္တကၠသိုလ္တက္မွာလဲ၊ ဘာဆက္ေလ့လာမွာလဲ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈစာရြက္ေတြလွန္ၾကည့္၊  ဒါနဲ႕ပဲ တေယာက္ပီးတေယာက္ ဗီဇာေၾကးသြင္းခြင့္ရသြားၾကတယ္။  ေနာက္သူတို႕ထက္ ၆ႏွစ္ ၇ႏွစ္ေလာက္ႀကီးမယ့္ေကာင္မေလးတေယာက္အလွည့္မွာေတာ့ ေမးတာေတာ္ေတာ္ၾကာပီး ေစ့စပ္တယ္။  ေမးခြန္းနဲအေျဖေတြ နားစြင့္ၾကည့္ရတာ ေကာင္မေလးက ဟိုမွာ ေက်ာင္းတခါတက္ပီး ျပန္လာမွ အခုေနာက္တခါ ထပ္သြားဖို႕ဗီဇာေလွ်ာက္တာ။  ေနာက္ဆံုးသူလဲ ဗီဇာေၾကးသြင္းခြင့္ရသြားတယ္။

ေနာက္တခါေတာ့ အန္တီၾကီးတေယာက္။  သားဘြဲ႕ယူတာတက္ဖို႕သြားမွာ။  သူ႕ကိုလဲ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာေမးတာပဲ။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြစစ္၊ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းမွာ ၀န္ထမ္းဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိတာလဲ စတာေတြၾကားရေတာ ့ငါတို႕လဲမလြယ္ေလာက္ဘူးထင္မိတယ္။

ေနာက္တခါ အန္တီတေယာက္ကေတာ့ ဘာသာေရးအဖြဲ႕အစည္းတခုက ဖိတ္တာ။  သူ႕ေယာက်္ားက ဟိုမွာရွိၿပီးသား၊ သူက်ေတာ့ ဗီဇာေၾကးသြင္းခြင့္မရခဲ့ဘဲ ေနာက္ေန႕မွာ passport ျပန္လာထုတ္ဖို႕ ေျပာတာၾကားလိုက္တယ္။  အင္း…ဒါဆို ငါတို႕လဲအဲလိုေျပာခံရမလားမသိ။  အိုဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ။  ရရင္လဲရ။  မရေတာ့လဲ မရေပါ့။    

ေခၚပါပီ။ မိုးဦးနာမယ္ကို။  visa officer က မိုးဦးနဲ႕အတူသြားမယ့္ ညီမေလးနဲ႕ ၂ေယာက္တူတူ ေျဖမလားဆိုေတာ့ အင္းေပါ့။ ပိုေတာင္ၾကိဳက္ေသး။ အဲ့ေန႕မွ ၂ေယာက္လံုးက ရိုးရိုးသားသားဖိုးသခြား ဗမာအကီ်ေလးနဲ႕ ရိုးရာထမီေလးေတြနဲ႕ သူႀကီးသမီးပံုေပါက္ေနလို႕လားမသိဘူး။  Officer က လက္ေဗြႏွိပ္ေတာ့ ျမန္မာလို instruction ေပးတယ္။  သင့္ရဲ့ ညာလက္ကို စက္ေပၚတင္လိုက္ပါ။  လက္မကို နဲနဲဖိပါ။ ဘာညာေပါ့။  သူ႕ဟာသူ အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ဟုတ္တုတ္တုတ္။ သူ႕ရဲ႕ ၀ဲတဲတဲ ျမန္မာစကားၾကားေတာ့မွဘဲ အေယာင္ေယာင္အမွားမွား၊ ဘယ္နဲ႕ ညာနဲ႕ ျပန္စဥ္းစားရေသးတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ tall & handsome officer ကိုၾကည့္ပီး သေဘာက်လို႕ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတာလဲျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ :)

ေနာက္ေတာ့မွ အဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္လားဆိုေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာ့ ေျပာတတ္ပါတယ္ေပါ့။    နင္ေျဖးေျဖးေျပာေပးလို႕ရမလားလို႕ ထပ္ကြန္႕လိုက္ေသးတယ္။  မိုးဦးတို႕ကို ဘာေၾကာင့္သြားမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနမွာလဲ၊ နင္က ၀န္ထမ္းျဖစ္ရဲ႕သားနဲ႕ (၂)လေတာင္ ခြင့္ရလား၊ ျပန္ရင္ အတူတူျပန္လာမွာလား စတဲ့ေမးခြန္း (၅) ခု (၆)ခုေလာက္ေမးပီး ဗီဇာေၾကးသြားသြင္းေတာ့တဲ့။  မိုးဦးတို႕ (၂)ေယာက္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ ၾကည့္ေနတံုး ေဘးက မိုးဦးလိုပဲ ပတ္၀န္က်င္ေလ့လာေရး စိတ္၀င္စားပံုရတဲ့ ဦးေလးႀကီးတေယာက္က သမီးတို႕ ဗီဇာရသြားပီ ၊ ေကာင္းလိုက္တာဆိုေတာ့မွ ေၾသာ္..ငါတို႕ကိုေမးတာၿပီးသြားျပီဆိုတာ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။  အဲဒါနဲ႕ Thank you ေျပာၿပီးျပန္ထြက္လာေတာ့ Have a Nice Trip ေတြ ဘာေတြ လုပ္ေနေသးတာ။  အခန္းျပင္ေရာက္ေတာ့မွ ငါတို႕ေမးတာ ခဏေလး၊ ငါက ဒီထက္ၾကာၾကာေမးေစခ်င္တာနဲ႕ေျပာပီးရီၾက ရေသးတယ္။  ေခ်ာၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕သေဘာေကာင္းပံုရတဲ့ Visa Officer ေလးနဲ႕ ဒီထက္မက စကားေျပာခ်င္ေသးတာ။  ကိစၥတခုေအာင္ျမင္သြားလို႕ ေက်နပ္သြားတဲ့ရုပ္နဲ႕ လူတေယာက္ကို ျဖဴျဖဴစင္စင္ သေဘာက်ေနတဲ့ ရုပ္၊ ၂ခုေပါင္းလိုက္ေတာ့ သိပ္သိသာသြားတယ္နဲ႕တူတယ္။  Security Officer ဦးေလးႀကီးေတြက သမီးတို႕ ဗီဇာရၿပီနဲ႕တူတယ္တဲ့။ 

တကယ္ေတာ့ မိုးဦးတို႕ကိုဖိတ္တဲ့ အေမရိကားက အဖြဲ႕အစည္းကဖိတ္တဲ့စာကသိပ္ခိုင္မာလို႕ပါ။ ဥကၠဌ ဘဘက စာမွာ ဖိတ္ရတဲ့အေၾကာင္းရင္း၊ အဲဒီကအေျခအေနအေသးစိတ္၊ ခရီးသြားရမယ့္အစီအစဥ္စတာေတြ တမ်က္ႏွာေရးထားတာ  Visa Officer တေယာက္အေနနဲ႕ လက္ခံခ်င္စရာအခ်က္ေတြခ်ည္းပါဘဲ။  အေမရိကားေရာက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ ျမန္မာအမႀကီးေတြ အန္တီေတြက ေမးၾကတယ္။  ဗီဇာေလွ်ာက္ရတာဘယ္လိုလဲတဲ့။  တခ်ိဳ႕သူတို႕ အမေတြ၊ အေမေတြကို အလည္ေခၚခ်င္တာ ဗီဇာခက္ၾကလို႕တဲ့။  ရတဲ့လူေတြဆိုလဲ ၂ခါ ၃ခါျပန္ေလွ်ာက္ရတယ္တဲ့။ 

အေမရိကန္ ဗီဇာရတာေပ်ာ္လားလို႕ေမးရင္ ရိုးရိုးသားသားေျဖရရင္ပထမဆံုးသြားလည္ရမယ့္ အေတြ႕အႀကံဳအေနနဲ႕ ေပ်ာ္ပါတယ္လို႕ေျပာရမွာဘဲ။  ဆယ္တန္းေအာင္ပီး သင္တန္းအတူတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေမရိကားမွာေက်ာင္းသြား တက္ၾကတာ၊ တကၠသိုလ္ေတြပိတ္ေတာ့ တခါထြက္သြားၾကတာ ကိုယ့္ေရွ႕မွာေတြ႕ေနေပမယ့္ကိုယ္က အားက်ရုံဘဲတတ္ႏိုင္ခဲ့တာ။  ကိုယ့္မိသားစုအေျခအေနက သားသမီးကို အဲလို ႏိုင္ငံႀကီးကိုပို႕ေက်ာင္းထားဖို႕တတ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမဟုတ္၊ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာဆိုတာလဲအဲဒီ့မွာ မရွိ၊ ကိုယ္တိုင္ကလဲ စေကာ္လာအျပည့္ရေလာက္ေအာင္ေတာ္တဲ့သူ မဟုတ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသြားတက္ခ်င္တဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အိပ္မက္ေလး အေကာင္အထည္မေပၚခဲ့တာ။   အခုလို ကိုယ့္ရဲ႕ေခၽြးနဲစာေလးကလဲ ခရီးစရိတ္ကို ကာဗာလုပ္ႏိုင္တံုး၊ ဟိုဘက္ကအဖြဲ႕အစည္း ကဖိတ္တဲ့အတိုင္း ေနစရာ၊ စားစရာအတြက္ ပူစရာမလိုပဲ လုပ္အားေပးလုပ္ရင္း အေမရိကားမွာ (၂)လတာ လည္ရတာ သာမန္လူတေယာက္အတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပဲမဟုတ္လား။  ေနာက္ႏွစ္မွာ ျပန္သြားလည္ခ်င္လို႕ ေလွ်ာက္လို႕ ရရင္ေတာင္ ၂၀၁၄တံုးကလိုေတာ့ ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ဘူး။

ေၾသာ္.. ျမန္မာျပည္မွာ သာမန္လူျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းတဲ့အခ်က္ရွိသား။  ေပ်ာ္တမ္းခဏခဏ ကစားလို႕ရတယ္။  ဗီဇာရလို႕ေပ်ာ္ရ၊ ႏိုင္ဂံျခားသြားလို႕ေပ်ာ္ရ၊ မီးမွန္လို႕ေပ်ာ္ရ၊ ပတ္စ္ပို႕လုပ္တာ ပိုျမန္လာလို႕ေပ်ာ္ရ။  သူမ်ားႏိုင္ငံသားေတြ အဲလို အေပ်ာ္ေတြ နားလည္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

ရန္ကုန္ကေန ဆိုလ္းထိတလမ္းလံုး လံုး၀မၿပံဳးပဲ Service ေပးတဲ့ အြန္ေစာရဲ႕ဦးေလး ေလယာဥ္ေမာင္ႀကီးအေၾကာင္းေတာ့ ေနာက္ပိုစ့္မွဘဲ။ 

Sunday, January 4, 2015

ေျပာင္းလဲသင့္တဲ့အမူအက်င့္မ်ား

ေျပာင္းလဲသင့္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ကိုယ့္ရဲ႕ အက်င့္ေတြ ေျပာင္းလဲႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္။

ဥပမာ...

မနက္ ေစာေစာအိပ္ယာထပ်င္းတာ

အိမ္ရွင္းရမွာပ်င္းတာ

တခါတေလ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း၀တ္စားဆင္ယင္တတ္တာ

တေထာင္ ႏွစ္ေထာင္ကိုက်ေတာ့ ကပ္ေစးနည္းၿပီး ေသာင္းဂဏန္း၊ သိန္းဂဏန္းကိုေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲသံုးမိတာ.

အသံုးစရိတ္ သတ္မွတ္မထားဘဲသံုးမိတာ (အထူးသျဖင့္ ခရီးထြက္ရင္)

ေဒါသထြက္မိရင္ ထိန္းလို႕မရတတ္တာ။ 

တခုခု ျဗစ္ေတာက္ျဗစ္ေတာက္ေျပာမိရင္ မရပ္ႏိုင္တာ။

ကိုယ္လုပ္သမွ် ဆံုးျဖတ္သမွ် မွန္တယ္ထင္တာ.

 ....
....

အိုးးး ခ်ေရးမိေတာ့ငါမေကာင္းတာေတာ္ေတာ္မ်ားပါလား။ 




Monday, January 13, 2014

27th SEA Games ႏွင့္ မရည္ရြယ္ခဲ့ေသာ သဲတပြင့္ (၁)


ခုေနမ်ား ဘေက်ာက္တို႕ ရွိေနရင္ ပါေလရာ မယ္မိုးဦးကိုဘာေျပာအံုးမလဲမသိ။

လြန္ခဲ့တဲ့ (၂) ႏွစ္ မယ္မိုးဦးရြာျပန္ၿပီးအလုပ္စလုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၾကားရတဲ့သတင္းတပုဒ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ SEA Games လုပ္မတဲ့ေလ။  တီဗြီသရဲ မယ္မိုးဦးက ဟိုအိုလံပစ္ ဒီအိုလံပစ္ ဖြင့္ပြဲေတြ ပိတ္ပြဲေတြကို အားတက္သေရာ ေစာင့္ၾကည့္ေနက်၊ အင္တာနက္မွာေရးတဲ့ ေဘဂ်င္းအိုလံပစ္က ဘယ္လို၊ လန္ဒန္အိုလံပစ္က ဘယ္လို၊ စသျဖင့္ သတင္းေတြ ဟိုစပ္စပ္  ဒီစပ္စပ္ေလွ်ာက္ဖတ္ ေနက် ဆုိေတာ့ အမေလး ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ လူေတြက ဒီေလာက္ က်ပ္တည္းေနတာ SEA Games ကိုပိုက္ဆံေတြ ဒီေလာက္ အကုန္ခံၿပီးလုပ္ဖို႕စဥ္းစားႏိုင္ေသးတယ္ .... ဘလာ...ဘလာေပါ့။ 

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မယ္မိုးဦး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ေနရာက အားကစားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္တခုနဲ႕ မျဖစ္မေန ပတ္သက္ဖို႕ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္တခုကို မလုပ္ဘဲေနလို႕ရေအာင္ နည္းလမ္းသံုးလိုက္ေတာ့ မယ္မိုးဦး  တေယာက္ လြတ္ရာကၽြတ္ရာကိုေရာက္သြားၿပီး ထဲထဲ၀င္၀င္ ပတ္သက္စရာမလိုခဲ့ဘူး။  လိုအပ္တဲ့ အားကစားပစၥည္းမွာရတာတို႕၊  တျခားႏိုင္ငံကအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေတြနဲ႕ ဆက္သြယ္တာတို႕စတဲ့  ရုံးလုပ္ငန္းနည္းနည္းပါးပါး ေလာက္ပဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ 

SEA Games လဲတျဖည္းျဖညး္နီးလာပီး အလုပ္ေတြပိုပိုရႈပ္လာေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ရင္ခုန္စရာမေကာင္းခဲ့ပါဘူး။  ဖြင့္ပြဲ ဆိုတာႀကီးကိုလဲ ေနျပည္ေတာ္အထိသြားႀကည့္ရေလာက္ေအာင္ မတက္ၾကြလို႕ အားလံုးအတြက္ စီစဥ္ေပးၿပီး ကိုယ္ကေတာ့ အိမ္မွာတီဗြီကေနပဲ  ေ၀ဖန္ေရးနဲ႕ ေလကန္ေရးေပါ့။  ဖြင့္ပြဲကို ၾကိဳးစားပမ္းစား အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီးလာၾကည့္တဲ့ စလံုးက ေဘာစိကေတာင္ နင္ကဆီးဂိမ္းကို သပိတ္ေမွာက္တာလား ဘာလား လာေမးေနေသးတယ္။   ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိပါဘူးလို႕။  အပင္ပန္းခံ သြားၿပီး ၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ စိတ္မ၀င္စားလို႕ပဲလို႕ေျပာ လိုက္ေတာ့ သိပ္ေတာ့ ေက်နပ္ပံုမရဘူး။ 

ဇာတ္လမ္းက ဖြင့္ပြဲၿပီး မွစတာ။  ေနျပည္ေတာ္မွာ ဖြင့္ပြဲႀကီး၀ွဲခ်ီးက်င္းပၿပီးေပမယ့္  အားကစားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ကလဲ ကိုယ့္အားကစားနည္းအလိုက္ ဖြင့္ပြဲလုပ္တဲ့ထံုးစံရွိတယ္ဆိုပဲ။  ဒါနဲ႕ပဲ လုပ္မယ့္လုပ္ သူမ်ားေအာက္က်ေတာ့ မခံဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ထက္အရင္ ဖြင့္ပြဲလုပ္တဲ့တျခားအားကစားနည္းတခုကို သြားၾကည့္ျပီး အတုခိုးရေတာ့တာပဲ။  

သူမ်ားကိုလည္းသြားအတုခိုးေသး၊ သူမ်ားအားနည္းခ်က္ေတြကိုလဲရွာလိုက္ေသး။  အၾကံတူေနာက္လူသာ စျမဲဆိုတဲ့စကားပံုလိုေပါ့။ အဲဒီ့အထိလဲ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ဆိုတာကိုသတိမျပဳမိသလို၊ SEA Games ကိုအားေပးခ်င္စိတ္လဲ မရွိေသးတာ အမွန္ပဲ။  ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္တခုကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့စိတ္တခုနဲ႕ပဲ စိတ္ပင္ပန္းလူပင္ပန္းခံၿပီး အၾကိဳညစာစားပြဲနဲ႕ ကုိယ့္အားကစားနည္း ဖြင့္ပြဲေလးကို စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။  

ဒါေပမယ့္ ဖြင့္ပြဲမတိုင္မီ အၾကိဳညစာစားပြဲမွာ  အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံရဲ႕ အားကစားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကလူအေနနဲ႕ တျခားႏိုင္ငံက ၿပိဳင္ပြဲ၀င္အားကစားသမားေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဧည့္၀တ္ေက်ေအာင္  ၾကိဳးစားေနရင္း ကိုယ္အတၱေလးကို ကိုယ္ျပန္ျမင္လိုက္ရတယ္။  ညစာစားပြဲလုပ္ေနတံုး အာရွအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕အစီအစဥ္အရ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံခ်င္းစီ စင္ျမင့္ေပၚတက္ၿပီး သီခ်င္းတပုဒ္စီဆိုခိုင္းေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြက သူတို႕ဟာသူတို႕ ဘာေတြဆိုမွန္းေတာ့မသိဘူး။  နားေထာင္လို႕ေတာ့ေကာင္းသား။  ......... အားကစား ကမၻာကိုလႊမ္းရမည္..... ဆိုတာမ်ိဳးေတြပါရင္လဲ ပါမွာေပါ့ေနာ္။  ကိုယ္မွနားမလည္တာ။  ကိုယ့္ျမန္မာအသင္းအလွည့္က်ေတာ့ စိတ္ပူမိသား။  ညီညီညာညာမွ ဆိုႏိုင္ပါ့မလား။  တျခားႏိုင္ငံ သီခ်င္းေတြလို႕မွ တက္တက္ၾကြၾကြရွိပါ့မလားလို႕ေလ။  

ကိုယ္နဲ႕သိပ္ရင္းႏွီးမႈမရွိတဲ့ ျမန္မာအသင္းအားကစားသမားေလးေတြရဲ႕ ျမန္မာ .... ျမန္မာ တို႕ျမန္မာ ႏိုင္ၿပီ၊ ျမန္မာႏိုင္ၿပီေဟ့.... ဇြဲမာန္၀င့္ခ်ီ.. တို႕ျမန္မာႏိုင္ၿပီ... လို႔လဲၾကားလိုက္ေရာ အခုတကယ္ပဲ ႏိုင္ေနတဲ့ အတိုင္း စိတ္ဓါတ္ေတြ တက္ၾကြသြားလိုက္တာ... သူတို႕နဲ႕အတူ ဘယ္အခ်ိန္က လုိက္ဆိုေနမိမွန္းမသိဘူး။ တေၾကာ့ၿပီးတေၾကာ့ လည္ေခ်ာင္းေတြနာလာတဲ့အထိ။  အဲဒီသီခ်င္းေလးက တီဗြီကလႊင့္လားမလႊင့္လားေတာ့ မသိဘူး။  ဘယ္သူေရးၿပီး ဘယ္သူဆိုတာလဲမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ နားထဲစြဲလြယ္ၿပီး ႏွစ္ခါေလာက္ နားေထာင္ လိုက္တာနဲ႕ လုိက္ဆိုလို႕ရသြားေရာ။  စိတ္အားတက္ၾကြဖို႕လဲေကာင္းတယ္။  အားကစားသမားေတြေရာ အားေပးတဲ့ပရိသတ္ေရာ ၿပိဳင္ပြဲတေလွ်ာက္ ဒီသီခ်င္းပဲဆိုၿပီး အားေပးၾကတာ။ 

ဒါနဲ႕ပဲညစာစားပြဲၿပီးခါနီးက်ေတာ့ အားကစားသမားေလးေတြက အမွတ္တရဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၾက၊ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ၾကလုပ္ေနတံုး အင္ဒိုနီးရွားအဖြဲ႕က အားကစားသမားေတြက ျဗံဳးဆို အုပ္စုလိုက္ ခ်ာခ်ာလိုမိ်ဳးကကြက္ တခုစၿပီး ကပါေလေရာ။  အစက.. ကုိယ္ေတြကသေဘာ မေပါက္ေသးဘူး။  ေနာက္မွ ေဘးက ညီမေလးတေယာက္ဆီဖုန္း၀င္လာ ၿပီးသူကလွမ္းေျပာတယ္။  အမေရ.. ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းကေတာ့ သြားျပီဆိုမွ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။  ပထမေတာ့ အားကစားစိတ္ဓါတ္ကိုၾကိဳးစားေမြးပီး မုဒိတာပြါးဟန္ေဆာင္ လိုက္ေသးတယ္။  ေနာက္ေတာ့  အိမ္ရွင္ကိုမွအားမနာ သူတို႕အဲေလာက္ေပ်ာ္ပြဲဆင္ေနေတာ့ မရႈစိမ့္စြာနဲ႕ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လူၾကီးေတြကို သြားခၽြန္တြန္းလုပ္တာေပါ့။  ပြဲသိမ္းဖို႕ေကာင္းၿပီလို႕။ အဲလိုအားကစား စိတ္ဓါတ္ရွိတာေနာ္။

ပထမဆံုး ေရႊတံဆိပ္ရခ်ိန္ကိုေတာ့... အပိုင္း (၂)









Wednesday, August 28, 2013

တိတ္တိတ္ေလး


အားတက္သေရာ အိတ္ေမွာက္ဖာသြန္ေနတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ဘေလာဂ့္ေလးေတြကို၀င္ဖတ္ရင္း မယ္မိုးတေယာက္လဲ ကိုယ့္ဘေလာဂ့္ေလး ကိုယ္ျပန္အသက္သြင္းခ်င္စိတ္ ေပၚလာမိပါတယ္။  တိတ္တိတ္ေလးေပ်ာက္ေနၿပီး တိတ္တိတ္ေလးပဲျပန္လာပါၿပီ။ 

ဘေလာ့ဂ္မေရးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြကို ကိုယ့္အတြက္ေရာ အမ်ားအတြက္ပါ အက်ိဳးရွိမယ့္အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ ထင္တိုင္းမေပါက္ခဲ့ပါဘူး။  စာနည္းနည္း ပိုဖတ္ျဖစ္တာပဲရွိပါတယ္။ 

ခုေတာ့ ဘေလာဂ့္ေလးကိုပဲ ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ဖြင့္ရာ ဒိုင္ယာရီလိုသေဘာထားၿပီး ဆက္ေရးပါေတာ့မယ္။  အရင္တံုးကေတာ့ အိမ္နဲ႕ေ၀းေနရတယ္ဆိုၿပီး အလြမ္းေျပဓါတ္ပံုေလးေတြတင္ရင္း ဓါတ္ပံုအေၾကာင္းျပဳ ၿပီး ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။  ခုေတာ့ အိမ္လဲျပန္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ လြမ္းတာကိုလဲ စာဖြဲ႕လို႕မရေတာ့။  

လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္ေလာက္တံုးကေတာ့ ေမာ္နီတာစကရင္မွာ ၀က္သားတုတ္ထိုးပံုတို႕၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲပံုတို႕၊ ငါးထမင္းနယ္ပံုတို႕ျမင္လိုက္တာနဲ႕သြားရည္ေတာက္ေတာက္က်ၿပီး ေမာ္နီတာႀကီးကိုပဲေကာက္၀ါးရေတာ့မလိုလို၊စီးတီးေဟာလ္ပဲ ေျပးရေတာ့မလိုလို၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲပဲ၀င္ၿပီး ရွိတာေလးနဲ႕ အုိးနင္းခြက္နင္း ခ်က္စားရေတာ့မလိုလို ျဖစ္ခဲ့ရာက ခုေတာ့ ကံဇာတာတလွည့္ေျပာင္းလို႕ အိမ္ခ်က္၊ ဆိုင္ခ်က္ ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္စားနဲ႕  အေတာ္ဇိမ္က်ေနပါတယ္။

ဘူးသီးခ်ဥ္ရည္က်ဲနဲ႕ ငါးဖယ္ဆုပ္၃လံုး၊ ခ်ဥ္စုတ္လန္ေနတဲ့ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ခ်ဥ္ဟင္းနဲ႕ ၀က္သားႏွပ္၂တံုး၊ က်ဲေတာက္ေတာက္ပဲနီေလးဟင္းနဲ႕ ၾကက္သားဟင္း၊ ကန္ဇြန္းရြက္ေၾကာ္နဲ႕ ဘဲဥကုလားဟင္း စတဲ့ အခုရံုးကေကၽြးတဲ့ ေန႕လည္စာကုိသူမ်ားေတြက   ေစာဒကအမ်ိဳးမ်ိဳးတက္ေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကေတာ့ ထမင္းတပန္းကန္ေတာ့ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိဘူး။  မယ္မိုးစားႏိုင္တယ္ေနာ္လို႕ တအံ့တၾသ ဆိုလာသူေတြကို တပင္တပန္းမရွင္းျပေတာ့ပါဘူး။  တေန႕တေန႕ ဖုေကာ့ဒ္ထဲမွာ တလည္လည္နဲ႕ဘာစားရမွန္းမသိဘဲ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနတဲ့ ေန႕လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရမိရင္ အခုလို ဗမာထမင္းနဲ႕ဟင္း ကို ကုိယ္ဆာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ထမင္းပြဲ ေရွ႕ေရာက္စားေနရတာ ကိုယ့္အတြက္ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပမွန္း သူတို႕မသိဘူး။

မုန္ဟင္းခါးစားခ်င္ၿပီး မုန္႕ဖတ္၀ယ္ဖို႕/ ျပဳတ္ဖို႕ အခ်ိန္မေစာင့္ႏိုင္လို႕ ရယ္ဒီမိတ္မုန္႕ဟင္းခါးတအိုးခ်က္ၿပီး ထမင္းၾကမ္းနဲ႕ ျမိန္ရည္ရွက္ရည္စားခဲ့တာေတြ၊  ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ထဲကို ပုဇြန္ေၾကာ္ထည့္ေရေရာျပီး ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းလုပ္စားခဲ့တာေတြ သူတို႕ သိရင္ ေရာမေရာက္ရဲ႕နဲ႕ ေရာမလိုမက်င့္ႏိုင္ဘူးလားလို႕ ေမးရင္လဲ ခံရမွာပဲ။  အခုေတာ့လည္း အမွတ္ရစရာအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြပါပဲ။  အရင္တံုးကေတာ့ အဲဒါဟာ  ဘ၀ကို ရုန္းကန္ေနရတာပဲလို႕ကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ကိုေတြးပစ္လိုက္တာ။ 

ဆန္ထုတ္သယ္၊ ဆီပံုး၀ယ္၊ ၾကက္သြန္အိတ္ဆြဲခဲ့ရတဲ့ေန႕ေတြနဲ႕ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ အခုက တကယ္ကို ဂြတ္လိုက္ဖ္ပါဘဲ။  အရင္တံုးက အဆင္သင့္ရခဲ့တာေတြကိုတန္ဖိုးမထားတတ္ခဲ့တာ  ကိုယ္တုိင္မလုပ္မျဖစ္ ဆိုတဲ့အေျခအေနနဲ႕ၾကံဳၿပီးမွဘဲ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းသိပါတယ္။ 

အရင္တံုးကလဲ စာေရးရင္ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္။  ခုလဲ ဟုိေရာက္ဒီေရာက္စာစုပါပဲ။
 




Sunday, November 21, 2010

အင္းေလးမိသားစု ကထိန္ပေဒသာပင္အလွဴ

၂၀၁၀ ႏို၀င္ဘာ (၂၁)ရက္ေန႕ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံ ၀ရဓါတု ရတနာရာမအသင္းေတာ္ ဓါတ္ေတာ္တိုက္ စုေပါင္းမဟာဘံုကထိန္ သကၤန္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပြဲမွာ ပါ၀င္လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ အင္းေလးမိသားစုရဲ႕ ပေဒသာပင္အလွဴ ဓါတ္ပုံေလးေတြပါ။


အင္းေလးမိသားစုရဲ႕ ပေဒသာပင္ပါ။

ကထိန္ပြဲက်င္းပရာ Yeo Building ကို ပေဒသာပင္ေတြလွည့္ဖို႕ေနရာယူေနၾကတာပါ။

စကၤာပူရဲ႕ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပန္းေတာင္ကိုင္မ်ား။

ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ ပန္းေတာင္ကိုင္ေတြျပီးေတာ့ ပေဒသာပင္ေတြ အစဥ္အလိုက္ေနရာယူျပီး Yeo Building တပတ္ပတ္ၾကၾကတယ္။

...မကလဲတီး...ကလဲတီး၊ ....မတီးလဲက...တီးလဲက။ တီးတဲ့လူကတီးမွေတာ့ ဓါးသိုင္း၊ တုတ္သိုင္းမကရရင္ေတာင္ လက္သုိင္းပဲကမယ္။

ပအို၀့္အဖြဲ႕က ယူလာတဲ့အတီးပစၥည္းေတြငွားျပီးတီးၾကေသးတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ကတုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ရိုးရာတူရိယာေတြထဲမွာ အိုးစည္၊ လင္းကြင္း၊ ေမာင္း စတာေတြပါ၀င္ျပီး အရြယ္အစား အနည္းငယ္ကြာျခားခ်က္ရွိေပမယ့္ အေျခခံအားျဖင့္ တူညီၾကပါတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ သူတို႕လဲ သယ္ရလြယ္ေအာင္နဲ႕တူပါတယ္။ အိုးစည္ - ၁လံုး၊ လင္းကြင္း - ၁ခုပဲပါေပမယ့္ ေမာင္းကေတာ့ ငါးလံုးေျခာက္လံုးေလာက္ကို ယူလာပါတယ္။ အိုးစည္ကလဲ တီးရလြန္းလို႕အသံကသိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ရွိတာနဲ႕ တီးၾက၊ ေပ်ာ္ၾကတာပဲ။

အင္းဆားအဖြဲ႕၀င္တခ်ိဳ႕။