ေကာက္သင္းေကာက္ျခင္း

(www.planitude.fr/journal/index.p...-fevrie)

ကၽြန္မအသက္ ငါးႏွစ္ကေန ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္ထိက ၾကီးေမနဲ႕အင္းထဲမွာေနျပီးေက်ာင္းတက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ငယ္ဘ၀ကရန္ကုန္မွာၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတာ့ေတာ္ေတာ္ကြာျခားပါတယ္။ တခါတေလသူငယ္ခ်င္းေတြ ငယ္ဘ၀ကအမွတ္တရေတြကိုျပန္ေျပာျဖစ္ၾကရင္း ငါငယ္ငယ္တံုးက ံံေကာက္သင္းေကာက္ဖူးတယ္လို႕ေျပာရင္ ေကာက္သင္းေကာက္ဆိုတာဘာလဲလို႕ျပန္ေမးခံရတာ။

၈၈အေရးအခင္းျဖစ္လို႕ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ကၽြန္မက (၆)တန္းေက်ာင္းသူ။ ခါတိုင္းေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ေဖေဖတို႕ေမေမတို႕က အင္းထဲလာေနက်၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ကၽြန္မကရန္ကုန္ကိုသြားေနေနက်ဆုိေတာ့ ညီမေလးနဲ႕ကစားလိုက္၊ေဖေဖနဲ႕ ေမေမကိုအတိုးခ်ျပီး ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးလိုက္နဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြက ဘယ္လိုအခ်ိန္ကုန္လို႕ကုန္မွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ေဖေဖတို႕ကလဲ အင္းထဲမလာႏုိင္ဘဲ လူၾကံဳရွိရင္၊ ဖုန္းရရင္သာ စိတ္မပူဖို႕ အခ်င္းခ်င္း သတင္းစကားေတြပါးရင္းသာ ေနေနခဲ့ရတဲ့ကာလေပါ့။

ကၽြန္မတို႕ရြာက အမ်ားစုက စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္တဲ့လူေတြ မဟုတ္ၾကဘူးေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္စီးပြါးေရးက ရက္ကန္းစင္ေထာင္တဲ့လူ၊ ပန္းထိန္ဖိုေထာင္တဲ့လူ၊ ကိုယ္တိုင္ရက္ကန္းစင္၊ ပန္းထိမ္ဖိုမေထာင္ႏိုင္လဲ သူမ်ားဆီမွာ အခစားယူျပီး လုပ္တဲ့လူေတြ၊ စတဲ့အိမ္တြင္းမႈ လက္မႈပညာအလုပ္နဲ႕ပဲ အသက္ေမြးၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အင္းထဲတခုလံုးတင္မက ေအာင္ပန္း၊ ကေလာထိ ငါးရက္တေစ်း လူသံုးကုန္၊ အ၀တ္သြားေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ေတြလဲရွိတယ္။

ၾကီးေမကအိမ္မွာ ရက္ကန္းစင္ေတြ ေထာင္တာမို႕ ေက်ာင္းလဲပိတ္ေရာ၊ အလုပ္ေတြလဲရပ္ရလုနီးပါးျဖစ္တာေပါ့။ ပထမပိုင္းအခ်ိန္တံုးကေတာ့ လက္က်န္ရွိတဲ့ ခ်ည္ေတြ၊ သိုးေမႊးခ်ည္ေတြနဲ႕ ၊ ရက္ကန္းရက္တဲ့လူေတြလဲ အလုပ္ရွိေအာင္ ဆက္လုပ္ေနေသးေပမယ့္၊ ရန္ကုန္နဲ႕ မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ လြယ္အိတ္ဆိုင္ေတြက ဘယ္အခ်ိန္မွပစၥည္းျပန္၀ယ္မယ္မွန္းမသိေတာ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရက္ကန္းစင္ေတြလဲအကုန္နားထားရတာေပါ့။

တစ္သက္လံုး အလုပ္လုပ္လာတဲ့ၾကီးေမက အလုပ္မရွိေတာ့ မေနႏိုင္မထို္င္ႏိုင္ျဖစ္ျပီး ကၽြန္မတို႕ကို တေခ်ာင္းထိုးေတြသင္လိုက္၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးေတြထိုးခိုင္းလိုက္၊ ရွိစုမဲ့စုပန္းပင္ေတြကိုျပဳစုလိုက္နဲ႕ ေနေနေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့သူလဲမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြတခ်ိဳ႕က ေကာက္တက္ေကာက္ (ေကာက္သင္းေကာက္) ထြက္ၾကတယ္လဲဆိုေရာ သူလဲအဲဒီအုပ္စုနဲ႕ ဂြ်ိဳင္းခ်င္ပါေလေရာ။

ေကာက္သင္းေကာက္တယ္ဆိုတာ သိတဲ့လူေတြလဲသိၾကမွာေပါ့။ စပါးခင္းေတြမွည့္လာလို႕ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြ ရိတ္ျပီးခဲ့အခါမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ စပါးႏွံေတြကို ဘယ္သူမဆို၀င္ျဖတ္ခြင့္ျပဳတယ္ေလ။ အဲဒါလဲ ပန္႕သကူလွဴတာတမ်ိဳးလို႕ ထင္တယ္။ စပါးရိတ္တဲ့အခ်ိန္တံုးက စပါးႏွံေတြကို တံဇဥ္နဲ႕ရိတ္သလို ရႊီးခနဲရႊီးခနဲ႕ လက္တဆုပ္စာတခါထဲ ရိတ္လို႕ေတာ့ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဟိုအပင္၊ ဒီအပင္မွာ တံဇဥ္ထဲမပါသြားပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ စပါးႏွံ တႏွံခ်င္းစီကို ကတ္ေၾကးထက္ထက္နဲ႕ျဖတ္ရင္ျဖတ္ ...တံဇဥ္အေသးေလးနဲ႕ျဖတ္ရင္ျဖတ္ေပါ့။

ကၽြန္မတို႕ဆီကစပါးစိုက္တဲ့ရာသီက ဗမာျပည္ဘက္ကစပါးစိုက္ခ်ိန္နဲ႕ေတြနဲ႕မတူဘူး။ စပါးမ်ိဳးခ်င္းလဲ မတူဘူးနဲ႕တူတယ္။ ကၽြန္မတို႕ဆီမွာက ေႏြရာသီမွာ လယ္ထြန္စိုက္ျပီး မိုးရာသီမွာ လယ္ရိတ္ရတာ။ လယ္ရိတ္ျပီး ေကာက္သင္းေကာက္ခ်ိန္ဆို စပါးခင္းေတြမွာ ေရ၀င္ျပီး လယ္ကန္သင္း ကိုေတာင္ေမာ္ေတာ္ ျဖတ္ေမာင္းလို႕ရေနျပီေလ။ စပါးပင္တ၀က္ေလာက္နဲ႕ စပါးႏွံေလးေတြကေတာ့ ေရမျမဳပ္ဘူး။ လယ္ေတြရွိတဲ့ ကၽြန္မတို႕ရြာရဲ႕အေနာက္ဘက္က ေရေႏြးရြာ၊ ကၽြန္းစင္ၾကီးရြာ၊ ေတာင္ေျခရြာ၊ အင္းတိမ္ရြာေတြက ရြာသာဆိုတယ္။ အိမ္ေတြက လယ္ေတြထဲမွာေဆာက္ထားတာ။ လယ္တဲမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သစ္သားအိမ္အခိုင္အခန္႕ေတြပဲ။ တစ္အိမ္နဲ႕တစ္အိမ္ေအာ္ေခၚရင္ေတာင္ မၾကားရတတ္ဘူး။ ေကာင္သင္းေကာက္မယ့္လူေတြက ေလွေတြနဲ႕ ဒီေန႕ဘယ္ရြာဘက္သြားမယ္ဆိုျပီး ငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္ တအုပ္စုစုျပီး သြားတတ္တယ္။

အဲဒီမွာေကာက္သင္းမေကာက္ရေသးတဲ့လယ္ကြက္ေတြ႕ရင္ ေလွေတြခြဲျပီး စပါးႏွံေတြျဖတ္ၾက၊တေလွနဲ႕တေလွ စကားေျပာၾက။ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ၾကရင္ အိမ္ေတြနဲ႕နီးရင္ အိမ္ေတြ ဘက္ကိုေလွေလွာ္ျပီး အဲဒီအိမ္ေတြမွာသြားနားရင္းစားၾက။ ရြာခ်င္းသာမတူလို႕ မရင္းႏွီးရင္သာရွိရမယ္။ အကုန္လံုးက သိေနၾကတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲေလ။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္စဥ္ လာေနၾကလူေတြကိုဆိုရင္ ရင္းႏွီးေနျပီေလ။ ေနပူေနရင္ခဏတျဖဳတ္နား၊ ေရေႏြးေသာက္၊ ခဏနားျပီးရင္လယ္ထဲျပန္သြား၊ ေန၀င္ခါနီးရင္ ရြာကိုေလွာ္ျပန္ေပါ့။ အခု ခါေတာ္မွီ ေကာင္သင္းေကာက္အသစ္ေတြကိုေတာ့ အဲဒီရြာကလူေတြ လက္ဖ်ားခါတယ္။ နင္တို႕လာတာလဲ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာတာၾကေနတာပဲတဲ့။

ပံုမွန္ဆို အရင္တံုးက ဒီလိုေကာက္သင္းေကာက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက ကၽြန္မတို႕ရြာမွာ ရက္ကန္းရက္ရင္ သိပ္မတြင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ မိသားစုမ်ားတဲ့လက္လုပ္လက္စား မိသားစုက အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြပဲ စပါးေပၚျပီးခ်ိန္ တလ ေလာက္မွ ၀မ္းစာဆန္ေလးရရင္ရသေလာက္ဆိုျပီး ထြက္ေကာက္ၾကတာ။ အခုေတာ့ အလုပ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကရပ္ထားရဆိုေတာ့ အိမ္မွာေန အလကားေနအလကားဆိုျပီး အရင္တံုးက ေကာက္သင္းေကာက္ဆိုတာ တခါမွမလုပ္ဘူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီးငယ္မေရြးထြက္ၾကတာ၊ အလုပ္ရွိျပီးေရာဆိုျပီး လုပ္ၾကတာ။

အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ ၾကီးေမလဲ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕အားေပးမႈနဲ႕ ကတ္ေၾကး၊ တံဇင္ေတြရွာ၊ စပါးနွံထည့္ဖို႕ စစ္ေဆးသုပ္ ၀ါးကပ္ေတာင္းေသးေသးကို ဖုန္ခါ၊ ေရေဆးနဲ႕ လက္နက္ကိရိယာေတြ စျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ သူေကာက္သင္းေကာက္လိုက္မယ့္ေန႕ မနက္စာေစာေစာစား၊ ထမင္းခ်ိဳင့္၊ ေရေႏြးဓါတ္ဘူး၊ လက္ဖက္အုပ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ ေန႕လည္စာစားျပီးရင္အခ်ိဳတည္းမယ့္ ငွက္ေပ်ာသီးဖီးၾကမ္း ပါမက်န္၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႕ ျမည္းဖို႕ အာလူးေၾကာ္ထုပ္နဲ႕။ လျပည့္လကြယ္ ဥပုသ္ေစာင့္သြားရင္ ျပင္သြားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ေန႕လည္ေနပူရင္ေလွထဲမွာေဆာင္းဖို႕ပံုမွန္ေဆာင္းေနက်ခေမာက္အျပင္၊ကၽြန္မအဖြားေစ်းေရာင္းတံုးကသံုးခဲ့တဲ့ စစ္ေဆးသုပ္ထားတဲ့ ပုထိမ္ထီးအၾကီးၾကီးေတာင္ပါလိုက္ေသး။ အဲဒီထီးၾကီးသာဖြင့္ထားရင္ ေလွ ႏွစ္စင္းစာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလံုတယ္ေလ။

မနက္သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြကအိမ္ေရွ႕ေခ်ာင္းကေနကလာေအာ္ေခၚေတာ့ ကၽြန္မကေလွထဲကိုပစၥည္းေတြ ကူထည့္ေပးေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ အိမ္ေနာက္အိမ္၊ ေဘးအိမ္က သူ႕ေမာင္ေတြညီမေတြြကသိသြားေရာ။ သူတို႕က ..မမညိဳဘယ္သြားမလို႕လဲ...
..ငါေကာက္တက္ေကာက္လိုက္သြားမလို႕...
...ဟင္...မျဖစ္ဘူူးထင္တယ္ေနာ္ မမညိဳ။ တခါမွလဲမသြားဖူးဘဲနဲ႕။ ေန႕လည္က် ေနကလဲပူမွာ။ မသြားပါနဲ႕...
...ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ေနပူရင္တအိမ္အိမ္မွာ ၀င္ခိုေနမွာေပါ့။ မပူနဲ႕..
..မဟုတ္ဘူး မမညိဳ၊ ေတာ္ၾကာလယ္ျပင္မွာမူးလဲေနလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လာေခၚေနရအံုးမယ္...

သူ႕ရဲေမာင္အငယ္က အဲလိုေျပာလုိက္ေတာ့ ၾကီးေမ ပိုတင္းသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တသက္လံုး ဘယ္သူ႕ၾသဇာမွမခံလာတဲ့လူ။ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြထဲမွာတင္မက ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြထဲမွာပါ အၾကီးဆံုးေနရာရျပီး ဘယ္သူ႕စကားမွ သိပ္နားမ၀င္တတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ သူ႕ကိုေတာ္ရုံတန္ရုံ ဘယ္သူမွ ေျဖာင့္ျဖလို႕မရတတ္ဘူး။

..နင္တို႕ကလဲဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြလည္းသြားေနတာပဲ။ ငါအိမ္မွာေနရတာပ်င္းလို႕...ဆိုျပီး ေလွေလွာ္ ထြက္သြားပါေလေရာ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ကစားလိုက္၊ အေဖ့ဗီဒိုထဲက စာအုပ္ေတြ ထုတ္ဖတ္လိုက္၊ ရန္ကုန္ကေက်ာင္းပိတ္လို႕ျပန္လာတဲ့ အကို၀မ္းကြဲေတြေဟာတဲ့တရားသြားနာလိုက္၊ လြတ္လပ္ေရးအျပည့္အ၀ရေနတာေပါ့။

ၾကီးေမေကာက္တက္ေကာက္ထြက္တယ္လို႕ၾကားေရာ... အရင္ကၽြန္မတို႕အဘိုးအဘြားလယ္ေတြကိုလုပ္ေပးခဲ့ျပီး ေနာက္ပိုင္း လယ္လုပ္သူလယ္ပိုင္ဆိုင္ေရးဥပေဒအရ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္သြားတဲ့ အဘုိးေရႊတို႕မိသားစုက ေနာက္တေန႕မွာေရာက္လာျပီး မညိဳရယ္...လူၾကားမေကာင္းပါဘူး။ ငါတို႕ရွိေနရဲ႕သားနဲ႕ ေကာက္တက္ေကာက္ထြက္ ရတယ္လို႕ဆုိျပီး စပါးေတြၾကိတ္ျပီးလာပို႕တယ္။ ၾကီးေမက မဟုတ္ဘူး။ ငါကိုကအလုပ္မရွိရင္မေနတတ္လို႕ပါဆိုေတာ့ ဆန္ေတြထားခဲ့ျပီး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႕ျပန္သြားတယ္။ ၾကီးေမကေတာ့ ဟိုေရသည္ျပဇာတ္ထဲက ေရသည္ေယာကၤ်ားလိုေပါ့။ မင္းၾကီးေပးတဲ့တုိင္းျပည္တ၀က္ကိုလဲ ယူမယ္၊ ငါ့ေငြေလးပဲလဲယူမယ္ဆိုသလိုပဲ။ လာပို႕တဲ့ဆန္ေတြကိုယူထားေပမယ့္ ေန႕တိုင္း တေတာင္းတေတာင္းရလာတတ္တဲ့ စပါးႏွံ ေလးေတြကိုလဲ စိတ္မျဖတ္ႏိုင္ဘူး။

အဲလိုနဲ႕ ႏွစ္ပတ္၊သံုးပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မလဲ အိမ္မွာေနရတာပ်င္းလာေတာ့ ၾကီးေမနဲ႕လိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုျပီးပူဆာေရာ။ သူကအဲဒါေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕လက္မခံဘူး။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ေနပူတယ္။ အိမ္မွာပဲေနတဲ့။ သူဟာသူသာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္၊ ကၽြန္မေနမေကာင္းျဖစ္မွာ၊ ျပီးေတာ့တကယ္လို႕ကၽြန္မေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ သူတေယာက္ထဲသြားေနတာေတာင္တားမရလို႕ၾကည့္ေၾကတဲ့သူ႕ေမာင္ေတြ၊ ညီမေတြက အၾကီးအက်ယ္ ကြန္ပလိန္႕တက္မွာေတာ့ စိုးရိမ္ပံုရတယ္။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္မတေယာက္ထဲ အိမ္မွာထားခဲ့တာလည္း သူသိပ္စိတ္ခ်ပံု မရဘူး။ အရင္တံုးကေတာ့ ရက္ကန္းရက္တဲ့အမၾကီးေတြအိမ္မွာရွိေတာ့ သူေတာင္ၾကီးသြားတာတို႕၊ တျခားရြာသြားတာ တို႕ဆိုလဲကၽြန္မကေနခဲ့ေနက်။ အခုေတာ့အရမ္းကို နားပူနားဆာလုပ္လိုက္ေတာ့ ..တရက္ေတာ့လုိက္ၾကည့္တဲ့။ ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္မတုို႕တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ကို ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြကၾကည့္ရုံပဲၾကည့္ေနေတာ့တယ္။

အဲလိုနဲ႕ကၽြန္မလဲ လယ္ထဲလုိက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ ကၽြန္မက ေလွဦးကထိုိင္၊ ၾကီးေမကပဲ့ကေနေလွာ္ေပါ့။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အေတာ္ၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းတယ္။ ဘာ stress မွမရွိ။ အရင္ရက္ကသြားျပီးသား လယ္ကြက္ေတြဘက္မသြားပဲ ဘယ္သူမွ မေကာက္ရေသးတဲ့ လယ္ေတြကိုေတာ့ ခန္႕မွန္းရတာေပါ့။ တခါတေလ တျခားအုပ္စုနဲ႕ေတြ႕ေတာ့..အခ်င္းခ်င္းသတင္းေပးၾကေပါ့။ဘယ္ဘက္ကေတာ့ေကာက္သင္းေကာက္ဖို႕မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ဘက္မွာေတာ့အမ်ားၾကီးဆိုတာေတြေပါ့။ တခါတေလ ေလွာ္ရင္းေလွာ္ရင္း စပါးႏွံေတြမေတြ႕ဘဲ ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္သြားလဲေအးေဆးပဲ။ စားေသာက္ျပီး ေနာက္တေနရာထပ္ေလွာ္ေပါ့။

ၾကီးေမနဲ႕ကၽြန္မနဲ႕ျပသနာတခုပဲရွိတယ္။ သူကပဲ့ကထိုင္၊ ကၽြန္မကေလွဦးကထိုင္ျပီး စပါးႏွံေတြျဖတ္တဲ့အခါ၊ သူန႕ဲကၽြန္မက ေက်ာေပးရက္လိုျဖစ္သြားတယ္ေလ။ တခါတေလ ကၽြန္မက ဟိုေရွ႕ကစပါးႏွံကို ျဖတ္ခ်င္လို႕ တဖက္ကိုေလွာ္၊ သူကလဲသူ႕ဖက္ကို ေလွာ္နဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖက္အရပ္ကိုတျပိဳင္နက္ေလွာ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ေလွကဘယ္မွ မေရြ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဆို တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္တေယာက္ကိုတေယာက္စိတ္တိုၾကတယ္။ ငါ့သြားျဖတ္မယ့္ စပါးႏွံကပိုၾကီးတာကိုေပါ့။ မေက်မနပ္ေတြျဖစ္လို႕။

အဲလိုနဲ႕ကၽြန္မေကာက္သင္းေကာက္တဲ့သံုးရက္ေျမာက္ေန႕မွာေပါ့။ ညေန ေလးနာရီေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႕ အုပ္စုေရာက္ေနတာ ရြာနဲ႕ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေတာင္ေျခအစပ္ေလာက္ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ ရြာဘက္ကို ျပန္ေတာ့မယ္လို႕ အခ်င္းခ်င္းတိုင္ပင္ေနတံုး ကၽြန္မနားထဲမွာ ၀ုန္း၀ုန္းဆိုတဲ့အသံစၾကားတယ္။ လူၾကီးေတြကိုေျပာေတာ့ သူတို႕လဲနားေထာင္ျပီး ဟုတ္တယ္၊ မိုးလာလားမသိဘူးတဲ့.။ (မိုးလာတယ္ဆိုတာ မိုးေျပးရြာတာကိုေျပာတာ)၊

ကၽြန္မတို႕ဆီမွာ မိုးေျပးရြာျပီဆိုရင္ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕အသံျမည္လာျပီး နီးလာေလ အသံက်ယ္လာေလနဲ႕ မိုးကေတာ့ခဏေလးျဖတ္ရြာသြားတတ္တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလွနဲ႕ဆိုရင္ေလွကိုေလွာ္ေျပးၾကတာ။ တခါတေလေတာ့လဲ မိုးေျပးရြာတဲ့ဘက္နဲ႕ကိုယ္ေလွာ္တဲ့ဘက္နဲ႕ လြြဲသြားရင္လဲမိုးလြတ္တာေပါ့၊ သူလာမယ့္ဘက္ တည့္တည့္ေလွာ္ေျပးမိရင္ေတာ့ရႊဲေပါ့။မိုးလာမယ္ဆိုတာနဲဘယ္ဘက္ကေနလာျပီးဘယ္ဘက္ကိုေျပးမလဲမသိတဲ့ မိုးေျပးကိုေရွာင္ဖို႕ ႕ ကၽြန္မတို႕ အုပ္စုကရွိသမွ်ေလွေျခာက္စင္းေလာက္ဟာ အျပိဳင္ေလွာ္ေျပးၾကတာေပါ့။

ကၽြန္မတုိ႕ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္လဲ ေနာက္က်ေတာ့ဘယ္ခံမလဲ။ ၾကီးေမက ေလွာ္ေလွာ္၊ သမီးဆိုေတာ့ ေလွာ္လိုက္ရတာ။ ကၽြန္မတို႕ေလွက တတိယေလာက္ေတာ့စြဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလွာ္ေနရင္းနဲ႕ အသံကပိုပိုက်ယ္လာတာ။ အဲဒီေလာက္က်ယ္တဲ့အသံနဲ႕ဆို ရြာရမယ့္မိုးကကိုယ့္အေပၚေရာက္ေလာက္ျပီ။ ခုေတာ့ မိုးကေတာ့ တေပါက္မွမက်ဘဲ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕အသံကအေတာ့္ကိုက်ယ္တာဆိုေတာ့ ပိုလန္႕တာေပါ့။ ကၽြန္မမွာေလွာ္လိုက္ရတာ လက္ပန္းေတာင္က်လာျပီး ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေလွာ္ႏို္င္ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ကကၽြန္းေမ်ာအေသးေလးေပၚကိုေလွဦးကို ထိုးဆိုက္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီတုိင္းဆက္သြားရင္ ၾကီးေဒၚၾကီးကေလွာ္ေလွာ္ဆိုျပီးလုပ္ေနအံုးမွာ။

အဲဒီေတာ့မွ ေရွ႕ကေနအသည္းအသန္ေလွာ္ေနၾကတဲ့ ေလွေတြကလဲ နား၊ ေနာက္ကေန အမွီလိုက္လာတဲ့ေလွ ေတြကလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွာ္လာျပီး အားလံုးပတ္၀န္းက်င္ကို ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ ကၽြန္မတို႕ေရာက္ေနတာက လယ္ကြက္ေတြအလယ္မွာ ထီးထီးၾကီးရွိေနတဲ့ ဆန္စက္ၾကီးနားေရာက္ေနတာကိုး။ ကၽြန္မတို႕ ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကစက္စလည္တာဆိုေတာ့ ၀ုန္း၀ုန္းဆိုျပီး စၾကား၊ ကၽြန္မတို႕က ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕စြပ္ေလွာ္လာေတာ့ ဆန္စက္နဲ႕ပိုနီးလာေလ အသံကပိုက်ယ္လာေလနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးတာေလ။ သူ႕ဆန္စက္က ေတာင္ေတြနဲ႕နီးေတာ့ ပဲ့တင္သံေၾကာင့္အဲေလာက္ပိုက်ယ္သြားတာ။ အဲဒီ့ေတာ့မွ အားလံုးမွာ ငိုအားထက္ ရီအားသန္ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ အကုန္လံုးလဲရွိသမွ်အားေတြထုတ္ ေလွျပိဳင္ပြဲ၀င္လိုက္ရလို႕ အေတာ္ေမာသြားျပီး ရြာအျပန္မွာ ယဲ့ယဲ့ပဲရွိေတာ့တယ္။

ေလွကိုဦးပဲ့ဆန္႕က်င္ဘက္ေလွာ္တံုးက သည္းခံႏိုင္ေသးသေလာက္၊ ခုတခါ ေလွျပိဳင္ပြဲ၀င္ခုိင္းတာကိုေတာ့ အတာ့္ကို စိတ္နာသြားတာမို႕အဲဒီညမွာေတာ့ ၾကီးေတာ္ၾကီးကိုေၾကညာလိုက္တယ္။ သမီးေနာက္ေန႕ မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႕။ ၾကီးေတာ္ၾကီးကလဲ ေအးေလတဲ့။ ၾကီးေမလဲ တရက္ေတာ့နားလိုက္အံုးမယ္တဲ့။ အဲဒီထဲက တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေကာက္တက္ေကာက္ဆိုတဲ့ ေလသံေတာင္မဟေတာ့တာ ခုထိပါပဲ။ ေျပာမရလို႕ ၾကည့္ေနရတဲ့ ဦးေလးေတြအေဒၚေတြလဲ အဲဒီရက္ေနာက္ပိုင္းမွ စိတ္ေအးသြားတဲ့ပံုပဲ။

အဲဒီတံုးကရခဲ့တဲ့စပါးေတြကို ၾကိတ္ျပီး အဲဒီႏွစ္ကအင္းထဲကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ဆြမ္းဆန္စိမ္းအလွဴခံတိုင္း ေလာင္းခဲ့ရတာေတာ့ တကယ္ကို ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ဆြမ္းခ်က္ျပီး ရြာက ဘုရားရယ္၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားရယ္ကို လဲ ဆြမ္းကပ္ေသးတယ္။

အဲဒီတံုးက အတူ ေလွျပိဳင္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ၾကီးေမရဲ႕အေပါင္းအသင္း ၾကီးၾကီးေရႊတို႕ ေဒၚေဒၚႏုတို႕ တို႕ဆို ကၽြန္မ ရြာကိုျပန္သြားတိုင္း..မိုးမိုးေရ...ေကာက္တက္ေကာက္သြားမယ္။ လိုက္အံုးမလားဆိုျပီးေနာက္တတ္ေသးတယ္။ အဲဒီတံုးက အသက္ထြက္မတတ္ေလွာ္ေျပးခဲ့ၾကတာကိုလည္းေျပာေျပာျပီး ရီေနတံုး။

အင္း...အခြင့္သင့္ရင္...တရက္ေလာက္ေကာက္တက္ေကာက္ထြက္ခ်င္ပါေသးတယ္။