အိမ္အျပန္-(၄) (သို႕) ေညာင္ေရႊ-ေတာင္ၾကီး

(Photo : www.99sanay.com)

ဘုရားေပါက္နဲ႕ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသြားျပီး ေနာက္တေန႕မွာေတာ့ေတာင္ၾကီးကို တေယာက္ထဲ ေန႕ခ်င္းျပန္သြားတယ္။ မယ္မိုး ဘယ္သြားမလဲဆိုရင္ ေတာင္ၾကီးတက္မယ္ေပါ့။ တိုးရစ္စတိုင္မဟုတ္ပါ။ ရြာက လိုင္းေမာ္ေတာ္ကို မနက္ (၆)နာရီထစီး၊ တေယာက္ (၇၀၀)က်ပ္၊ ငါးရာတန္နဲ႕ ႏွစ္ရာတန္ေပးတာ အေကာင္းဆံုးပါ။ အဲဒါမွ ကိုယ့္လက္ထဲကစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အေၾကြေတြထြက္သြားမယ္။

ေညာင္ေရႊေလွဆိပ္မွာ(ေလဆိပ္မဟုတ္ပါ)ညီမ၀မ္းကြဲက ငါးထမင္းနယ္၀ယ္ေၾကြးတယ္။ သူ႕ငါးထမင္းနယ္က လက္ရာေေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြ႕ံတတ္သူမ်ားဆိုရင္ေတာ့ ၾကိဳက္ပါ့မလားမသိ။ တေယာက္က လင္ပန္းအၾကီးစားထဲကို ထမင္းျဖဴပူပူ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးျပဳတ္၊ ငါးရံ႕ျပဳတ္အသား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီက်က္ထည့္ျပီးနယ္၊ ျပီးရင္ တပြဲစာအလံုးေလးေတြ ဆုပ္ဆုပ္ျပီး ပံုထားတာကို တေယာက္က ငွက္ေပ်ာရြက္ခံထားတဲ့ ပန္းကန္ထဲကို တလံုးစီထည့္ျပီး ဇြန္းနဲ႕ျပား၊ အေပၚက ၾကက္သြန္ျဖဴဆီက်က္ထပ္ဆမ္း၊ ငရုတ္သီးေတာင့္ေၾကာ္ေလးေဘးမွာပံုျပီးေပးလိုက္။ စားမယ့္သူေတြကေခြးေျခလးေတြမွာ အျပည့္၊ မတ္တတ္ရပ္ေစာင့္သူေတြလဲေစာင့္လို႕။ ပါဆယ္ထုတ္သူေတြလည္းမနည္း။ ဆိမ့္ေမႊးေနတဲ့ ငါးထမင္းနယ္တဇြန္းစား၊ ဂ်ဴးျမစ္ေဖြးေဖြးကိုကိုက္၊ ေရေႏြးပူပူရႈးခနဲေသာက္၊ ၀က္ေခါက္ေၾကာ္ေလး၀ါး။ ေကအက္ဖ္စီ၊ မက္ေဒါနယ္၊ အိုးခ်န္းကီး..ဘာညာ၊ ဘာညာ ဘရိတ္ဖတ္စ္ေတြလာမေျပာနဲ႕။

ငါးထမင္းနယ္စားျပီးေတာ့ညီမ၀မ္းကြဲက ေညာင္ေရႊမွာသူ႕အလုပ္ကိစၥရွိလို႕ေနခဲ့မွာဆိုေတာ့ ကၽြန္မတေယာက္ထဲ လိုင္းကားဟိုင္းလပ္စ္ကိုတိုးတက္၊ ေနာက္ခန္း(၃၀၀)လို႕ထင္ပါတယ္။ ေရွ႕ခန္းဘယ္ေလာက္လဲမသိပါ။ ေရွ႕ခန္းစီးခ်င္ရင္ ဂိတ္မွဴးကိုၾကိဳေျပာ။ တခုေတာ့ေကာင္းသည္။ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႕ လူနာေတြကပထမဦးစားေပး။ ေညာင္ေရႊ-ေတာင္ၾကီးလိုင္းကားမွာ ကိုရင္၊ ဦးဇင္းငယ္ငယ္ေတြကအစ ေနာက္ခန္းမွာ တိုးေ၀ွ႕စီးရတာမ်ိဳးမရွိပါ။

ကုတ္အကၤ်ီထူထူေလး၀တ္၊ ပါတိတ္ထမီေလးနဲ႕ သနပ္ခါး၊ မိတ္ကပ္ေဖြးေဖြးနဲ႕ ေတာင္ၾကီးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေတြကို ျမင္ရေတာ့ ဟုိးအရင္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က ေတာင္ၾကီးမွာ အေဆာင္ေနျပီး ေက်ာင္းသြားတက္ရတာကို သတိရမိတယ္။ သူတို႕ေျပာစကားေတြကိုမွန္းျပီးေတာ့ မာစတာတက္ေနသူေတြလို႕သိလုိက္ရတယ္။ တို႕လဲတခ်ိန္က အဲလိုငယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္ဟာကိုေျဖသိမ့္လိုက္တာပါ။ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္ကိုပိုက္ထားျပီး၊ ျခင္းေတာင္းကို ကားေခါင္မိုးေပၚတင္ဖို႕လွမ္းေပးလိုက္ရတယ္။ ဘာလက္ေဂခ်္႕တက္ဂ္မွမလိုဘူး။ ဘယ္သူမွလဲ မွားမယူဘူး။ လူၾကံဳပစၥည္းေတြေရာ၊ အမိ်ဳးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြေရာႏွင့္လူက ပြဲရံုမွာ ပစၥည္းသြင္းဖို႕သြားတဲ့ကုန္သည္နဲ႕ ေတာင္တူေနတယ္။ ကင္မရာထုတ္ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ဆိုတာေ၀းေရာ။ ဖုန္းလာမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနတယ္။

ေတာင္ၾကီးေရာက္ေတာ့ လူၾကံဳပစၥည္းေပးဖို႕ေတာင္ၾကီးတကၠသိုလ္ကို အရင္သြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္အားကိုကိုး တက္စီနဲ႕။ ျပီးေတာ့ မွ အေဒၚေတြကားဂိတ္ရွိတဲ့ ပန္းရိုးမကားဂိတ္ကိုုသြားတယ္။။ အဲဒီကအေဒၚက ၀မ္းကြဲဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မနဲ႕အေနနီးေတာ့ အရင္းလိုပဲတြယ္တာတယ္။ ျပီးေတာ့ အေဒၚ့ေယာက်ၤား ေလးေလးနဲ႕လဲ ကၽြန္မတို႕က အမ်ိဳးေတာ္တဲ့အျပင္ေဖေဖနဲ႕ကေမြးထဲကအတူၾကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒီေတာ့ သူတို႕မိသားစုက ကၽြန္မအတြက္အရမ္း ေႏြးေထြးတယ္။

ဂိတ္ကေနျပီးအိမ္ကို အကို၀မ္းကြဲကလိုက္ပို႕ေပးတယ္။ ေတာင္ခၽြန္းအရိပ္ေအာက္မွာရွိတဲ့ သူတို႕အိမ္ေလးကို ကၽြန္မအရမ္းသေဘာက်တယ္။ ျခံထဲမွာ ပိနး္ပန္းနဲ႕ ႏွင္းဆီပန္းေတြ မျပတ္တမ္းပြင့္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအိမ္မွာလဲ အေဒၚအပ်ိဳၾကီး (၂)ေယာက္ရွိေသးတယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္၊ ထမင္းစား၊ (၂)ႏွစ္စာေလာက္စကားေတြကို (၂)နာရီေလာက္နဲ႕အျပီးေျပာ၊ ျပီးေတာ့အေဒၚနဲ႕ ေတာင္ၾကီးေစ်းထဲျပန္သြားျပီး အေဒၚကေစ်း၀ယ္ထည့္ေပးတာ က်န္ေက်ာင္းအိတ္နဲ႕ (၂)အိတ္။ ဘာေတြ၀ယ္ထည့္ေပးတာလဲဆိုေတာ့ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ကိုက္လန္၊ ေတာင္ပို႕မွိဳ၊ ဆလတ္ရိုး၊ ေခါပုပ္၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မအျပန္သယ္လာဖို႕ စြန္ထန္၊ ပဲပုတ္၊ အာလူးေျခာက္။ ျမင္သမွ်ေတြ႕သမွ် အားလံုးသေဘာက်။ အကုန္၀ယ္ခ်င္တာေတြခ်ည္းပဲ။

ေန႕လည္ (၁)နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ေညာင္ေရႊျပန္ဆင္းဖို႕ ကားဂိတ္ကိုျပန္သြားရတယ္။ ခုနကလူၾကံဳပစၥည္းသြားပို႕လိုက္တဲ့ ဆရာ့အိမ္ကလဲ သူ႕သမီးကိုလက္ဖက္ေျခာက္နဲ႕ ဆီတိုဖူးထည့္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုျပီး ကားဂိတ္မွာလာေစာင့္ေနတယ္။ ဟုတ္ကဲ႕...ကၽြန္မကုန္သည္ပါ။ သန္းေခါင္ထက္ေတာ့ ညဥ့္မနက္ေတာ့ပါဘူး။ စကၤာပူကေတာင္ ေပါင္ပိုေၾကး ရွစ္ဆယ္ေပးျပီး ကိုယ့္ပစၥည္းေရာ၊ သူမ်ားကပစၥည္းပါသယ္ခဲ့ေသးတာပဲ။ အျပန္လဲ ကီလိုပိုလဲ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးရုံေပါ့။
(SG-YGN-Innlay-Taunggyi) ကုန္ပစၥည္းပို႕ေဆာင္ေရး။

ညေနအင္းထဲအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူကအေတာ္ယိုင္ေနပါျပီ။ ေရာက္ထဲက မနက္ဆိုအေစာၾကီးထ၊ တေနကုန္ေလွ်ာက္သြား၊ ေတာ္ကီေတြပြါး၊ အမ်ိဴးေတြတအိမ္တနပ္ထမင္းလွည့္စား၊ လာလည္သမွ်လူေတြကိုဧည့္ခံေျပာ၊ ဧည့္သည္ေတြျပန္သြားေတာ့ ၾကီးေဒၚၾကီးနဲ႕ေျပာ။ လူက မာရသြန္ေျပးေနရသလိုပဲ။

မျပီးေသးပါဘူး။ ဦးေလးအလတ္က မနက္ျဖန္မနက္ အင္းတိမ္ဘုရားဆြမ္းေတာ္သြားကပ္မယ္တဲ့။ ၾကီးေမကလဲ ေရာက္တံုးသြားရတာသြားတဲ့။ သမီး ဆြမ္းေတာ့ ေစာေစာ ထမခ်က္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေဒၚေလးကသူတို႕အိမ္ကဆြမ္းေတာ္ပဲြျပင္မယ္တဲ့။ ဗမာျပည္ကလူေတြ စကၤာပူလာရင္ေရွာ့ပင္သြားမယ္၊ စင္တိုစာသြားမယ္၊ ဒူးရင္းသီမွာဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုတာက Defaultျဖစ္ေနသလို အင္းထဲကအမ်ိဳးေတြဆီျပန္ရင္ လဲ ဘုရားစံုဆြမ္းေတာ္ကပ္ရမယ္၊ ေရေပၚေစ်းနဲ႕၊ နန္႕ပန္ေစ်းသြားမယ္၊ လျပည့္လကြယ္ၾကံဳရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရမယ္ဆိုတာ Default ပဲ။ ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာက ၾကီးေမက အသက္ၾကီးျပီ၊ ဘုရားၾကြ၊ သီတင္းကၽြတ္ေတာက္ေလွ်ာက္ပင္ပန္းထားေတာ့ သူ႕ကိုလဲ မပင္ပန္းေစခ်င္၊ ေမေမက ဗမာ၊ ဒီကဆြမ္းေတာ္ပြဲျပင္တာေတြ ဘာေတြကို မလုပ္တတ္သူ၊ ညီမေလးကလဲဧည့္သည္သြားဧည့္သည္လာပဲေနခဲ့သူ ဆိုေတာ့ သူလဲမလုပ္တတ္။ ကၽြန္မသာ ငယ္ထဲက ၾကီးေမနဲ႕လာေနျပီး Training ယူထားသူဆိုေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္မပဲထလုပ္တတ္တာ အက်င့္ပါေနျပီ။ အက်င့္ပါေနေပမယ့္ လူကမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ တရက္ေတာ့ အပါးခိုလိုက္တယ္။