အိမ္အျပန္-(၂) (သို႕) ေက်ာင္းေတာ္၀င္ပြဲ

ကၽြန္မရြာျပန္ေရာက္တဲ့ေန႕က သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္၂ရက္ေန႕ (ေအာက္တုိဘာ ၅ရက္ေန႕)မွာပါ။ ကၽြန္မတို႕လိုအေ၀းေရာက္ေနတဲ့လူေတြ အခါၾကီးရက္ၾကီးေတြမွာ ျပန္လာဖို႕ကို သက္ဆိုင္ရာေဆြမ်ိဳးေတြက ေမွ်ာ္ၾကတာအက်င့္ျဖစ္ေနပါျပီ။

အမွန္ဆို သူတို႕အျမင္မွာ ကၽြန္မအေနနဲ႕ ျပန္လာသင့္တာက စက္တင္ဘာ ၂၁ ရက္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားရုပ္ပြါးေတာ္ျမတ္ (၄)ဆူဟာ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း(၁)ရက္ေန႕(စက္တင္ဘာ ၁၉ရက္ေန႕)ကစျပီး အမ်ားသိၾကတဲ့ သာေလးရြာ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားစံေက်ာင္းေတာ္ကေန ၁၈ရက္ၾကာ ေအာင္ အင္းေလးေဒသတေလွ်ာက္ ေဒသစာရီခရီးလွည့္လည္ခရီးစဥ္အတြင္း ကၽြန္မတို႕ရြာမွာ စက္တင္ဘာလ ၂၁ရက္ေန႕ညေနပိုင္း ကေန ၂၃ ရက္ေန႕မနက္ပိုင္းထိ ႏွစ္ည သီတင္းသံုးစံပါယ္ပါတယ္။

ေအာ္ဖစ္ရွယ္လီးအေခၚကေတာ့ ေဒသစာရီၾကြခ်ီအပူေဇာ္ခံပြဲေပါ့။ ကၽြန္မတို႕ေဒသအေခၚကေတာ့ ဘုရားၾကြ လုိ႕ပဲေျပာၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ရြာမွာ ဘုရားသီတင္းသံုးတဲ့ေန႕ေတြကို ငါတို႕ရြာဘုရားၾကြ ဆိုျပီးရည္ညႊန္းတာေပါ့။ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရား ကၽြန္မတို႕ရြာကို ၾကြတဲ့ေန႕ကို ဘုရားရြာ၀င္ေန႕လို႕ေခၚပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ကို ဘုရားစံေန႕။ ေနာက္ေန႕ျပန္ၾကြမယ့္ မနက္ကို ဘုရားေျမာက္ၾကြေန႕လို႕ ေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ရြာကေန ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားၾကြရာ ေနာက္တဌာနျဖစ္တဲ့ ငါးဖယ္ေခ်ာင္းရြာက ကၽြန္မတို႕ ရြာရဲ႕ ေျမာက္အရပ္မွာ ရွိတာကိုး။ မသိတဲ့သူစိမ္းဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေခၚတာလည္းဆိုျပီး နားမလည္ႏုိင္သလိုျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ေျမာက္အရပ္မွာရွိတဲ့ရြာကို ၾကြသြားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုရားေျမာက္ၾကြေန႕လို႕ေခၚတာ ဘယ္ေလာက္ ရွင္းလဲေနာ့။

ကၽြန္မတို႕ေဒသခံေတြအေနနဲ႕ ေဖာင္ေတာ္ဦးရုပ္ပြါးေတာ္ျမတ္မ်ားကို တႏွစ္လံုးအခ်ိန္မေရြး သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆီမီး၊ ဆြန္း၊ ေရႊသကၤန္းအစရွိတာေတြ ကပ္ေနက်ေပမယ့္ ကုိယ့္ရြာကို ၾကြလာမယ့္အခ်ိန္ကိုေတာ့ ပိုျပီး အထူးတလည္ အေလးအျမတ္ထားၾကပါတယ္ သက္ေတာ္ထင္ရွားျမတ္စြာဘုရားၾကြလာရင္ အလုပ္အေကြ်း ျပဳၾကတဲ့အတိုင္း မနက္အာရုဏ္ဆြမ္း၊ ေန႕ဆြမ္း ၊ ညေရခ်မ္း ၊ေရႊသကၤန္း စတာေတြကို အခ်ိန္အတိုင္းကပ္လွဴၾကပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ဘုရားၾကြလွဴဖို႕ပိုက္ဆံ၊ ဘုရားၾကြ ၀တ္ဖို႕အ၀တ္ဆိုျပီး တမင္ကို ပိုက္ဆံစုၾကပါတယ္။ မိသားစု၀င္ထဲက အေ၀းမွာအေျခခ်ေနတဲ့လူေတြကို လဲ အဲလိုအခါမ်ိဳးမွာ ျပန္လာေစခ်င္ျပီး အဆင္မေျပလို႕ ျပန္မလာတဲ့အခါ ဘုရားၾကြေတာင္ ျပန္မလာဘူးဆိုျပီး အျပစ္တင္ခ်င္ၾကပါတယ္။

အခုကၽြန္မရြာျပန္ေရာက္ေတာ့ ခရီးေရာက္မဆိုက္ အမ်ိဳးေတြ အျပစ္တင္ပံုက ဘုရားၾကြတံုးကေတာ့ မလာဘူး။ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ။ ဘုရားရြာ၀င္ခါနီးအထိေမွ်ာ္ေကာင္းတံုးပဲ။ အိမ္ေပၚတက္လာတဲ့လူတိုင္းကို ဆီးျပီး ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးရတာ...အဲဒီရက္အမွီျပန္လာဖို႕ ခြင့္ရက္အဆင္မေျပလို႕ဆိုတဲ့ ဂါထာကို ရြတ္ေနရတာပဲ။ အဲဒီေတာ့မွ နဲနဲ စိတ္ေျပသြားတဲ့အမ်ိဳးေတြက .. ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းေတာ္၀င္ပြဲကိုေတာ့ မွီေသးလို႕တဲ့။ ကၽြန္မကလဲ ဟုတ္တယ္..ဟုတ္တယ္။ သမီးလဲ ... တစ္ခုမမွီ တခုမွီဆိုျပီး ေရာက္ေအာင္ကိုျပန္လာခဲ့တာဆိုေတာ့မွ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္အားလံုး ေက်နပ္သြားၾကေလသတည္းေပါ့။
အင္း...ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ျပန္သနားသြားတယ္။ ဒီလုိရက္ျပန္လာဖို႕အေရးကို..ၾကားထဲမွာ ခြင့္ယူခ်င္တာေတာင္မယူပဲခြင့္ရက္ေတြစုရ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႕ ညွိရ၊ ခြင့္တင္ရ၊ ဘတ္ဂ်က္တြက္ရ၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ရ၊ လက္ေဆာင္၀ယ္ရ၊ ဘယ္မွာ ဒစ္စေကာင့္ရွိလဲနားစြင့္ရ၊ ကီလိုတြက္ရ (ဟိုဟာထည့္၊ ဒီဟာထုတ္၊ လက္ေဂခ်္႕ထဲကဟာ လက္ဆြဲအိတ္ထဲထည့္၊ လက္ဆြဲအိတ္ကဟာ လက္ေဂခ်္႕ထဲေျပာင္း၊ ကိုယ့္အ၀တ္ေတြထည့္၊ ျပန္ေလွ်ာ့၊ ျပန္ထည့္၊တဆယ္တန္ ၂ရြက္၃ရြက္ကိုလဲအဆင္သင့္ထည့္ထားဖုိ႕ သတိထားရ (ေရႊျပည္အ၀င္က ကိုကိုမမေတြအတြက္ေလ)၊ တကယ့္ကို ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ ခရီးသံုးဆင့္စီးျပီးမွ ေရာက္သြားတာေတာင္ ထုေျခလႊာကတင္ရေသး။ ဒါေတြကိုဘယ္သူကခိုင္းလို႕လဲ။ ဘယ္သူမွလဲ မခိုင္းပါဘူး။ ဒီလိုအလုပ္ရႈပ္တာသိသိၾကီးနဲ႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ကို ျပန္ခ်င္လို႕ကိုျပန္တာ။ ေနာက္ႏွစ္ေတြလဲ ျပန္ဖို႕ၾကိဳးစားအံုးမွာပဲ။

ေက်ာင္းေတာ္၀င္ပြဲဆိုတာက ေဒသစာရီၾကြခ်ီတဲ့ခရီးမွာေနာက္ဆံုး သီတင္းသံုးရာေရသာရြာ ကေနျပီးေတာ့ အျမဲတမ္း သီတင္းသံုးရာစံေက်ာင္းေတာ္ကိုျပန္ၾကြတဲ့ပြဲေပါ့။ ျပည္တြင္းျပည္ပက ခရီးသြားေတြကေတာ့ရိုးရာဓေလ့တခုကို ေလ့လာခ်င္တဲ့အေနနဲ႕ အထူးအဆန္းအေနနဲ႕စိတ္၀င္စားၾကတာျဖစ္ျပီး ကၽြန္မတို႕ေဒသခံေတြအေနနဲ႕ ကေတာ့ ပံုမွန္ ပြဲလမ္းသဘင္တခုထက္ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္လုပ္ခဲ့တဲ့ လွဴဒါန္းပူေဇာ္ပြဲ အျဖစ္အေလးထားတာပါ။ ဘုရားၾကြေနတဲ့တေလွ်ာက္ကေတာ့ ေရာက္တဲ့ရြာမွာ သူ႕ရြာနဲ႕သူူသာ ၾကိဳၾကတာမ်ားေပမယ့္ ေက်ာင္းေတာ္၀င္ေန႕မွာေတာ့ တအင္းလံုးက ရြာေတြတင္မက အနီးအနားေတာင္ေပၚရြာေတြကပါ လာၾကပါတယ္။

ေနာက္ေန႕မနက္ (ေအာက္တိုဘာ ၆ရက္ - သီတင္းကၽြတ္လဆုတ္ ၃ရက္) မွာေတာ့ ေက်ာင္းေတာ္၀င္ပြဲ။ မနက္ ၅နာရီခြဲအိပ္ရာထ ေျခာက္နာရီထိုးတာနဲ႕အိမ္ကထြက္ဖို႕ျပင္ရပါတယ္။

ရြာကေန ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေမာ္ေတာ္ေမာင္းရင္ ခုျမင္ရတဲ့ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားစံေက်ာင္းေတာ္ရွိရာ ကိုေရာက္ျပီ။ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္ကိုၾကိဳးနဲ႕ဆြဲျပီးပင့္ေဆာင္ဖို႕ ဆြဲေလွေတြတခ်ိဳ႕လဲ သြားကုန္ၾကျပီ။

ေပါင္းမိုးေလးလိုပါတဲ့ ေလွက ေစ်းသည္ေလွေလ။ တို႕ဟူးသုတ္သည္ျဖစ္ဖို႕မ်ားတယ္။

ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္ကိုၾကိဳးနဲ႕ဆြဲျပီး ၾကိဳဖုိ႕ ဆြဲေလွေတြသြားၾကျပီ။
ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္က ရွစ္နာရီခြဲေလာက္မွေရာက္လာမွာျဖစ္ေပမယ့္ ဘုရားဖူး ေမာ္ေတာ္ေတြကေတာ့ ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ထဲကလာမယ့္လမ္းတေလွ်ာက္ (ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္)မွာ ေနရာယူထားၾကျပီ။
ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္ျဖတ္သြားမယ့္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္က အိမ္ေတြမွာ ရာဇမတ္ေတြ ကာျပီးၾကိဳၾကတယ္။
သာေလးရြာကဘုန္းၾကီးေက်ာင္း။

ပအို၀့္တိုင္းရင္းသားေတြလဲ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာၾကတယ္။
တိုးရစ္ေမာ္ေတာ္ကလဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ ေနရာေကာင္းလိုက္ရွာေနပံုရတယ္။ တခါတေလ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ကို ေခ်ာင္းအထက္ပိုင္းေမာင္းလုိက္ ေအာက္ကိုျပန္ေမာင္းလိုက္၊ အသိေတြ႕ရင္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္လိုက္နဲ႕ ။ျဖစ္ႏိုင္တာက ေမာင္ေတာ္ေမာင္းတဲ့ လူပ်ိဳေတြ (ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ေလးေတြအပါအ၀င္ေပါ့) အပ်ိဳေခ်ာေခ်ာ လိုက္ရွာေနတာက မ်ားမ်ားနဲ႕တူပါတယ္။
အိုး...တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆိုင္။ ရာဇမတ္ကာထားတာနဲ႕ ဆြမ္းေတာ္ပြဲျပင္ျပီးကပ္ထားတာကို ရိုက္ျပခ်င္တာ ဘဘၾကီး ေနရာျပင္ထိုင္တဲ့အခ်ိန္ နဲ႕တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္သြားတယ္။ အၾကာၾကီးထုိင္ေစာင့္ရေတာ့ ဘဘၾကီးလဲ ေညာင္းမွာေပါ့ေနာ္။
မနက္ရွစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရွ႕ေျပးဆြဲေလွေတြ စ၀င္လာျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဆြဲေလွေတြက ျပိဳင္ပြဲ၀င္သလို အရွိန္နဲ႕ မေလွာ္ခတ္ၾကပါဘူး။ အင္းေရျပင္က်ယ္ကို ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွသာ အရွိန္နဲ႕ေလွာ္ခတ္ၾကတာပါ။ ခရီးသြား လုပ္ငန္းေတြက သူတို႕ တိုးရ္ခရီးစဥ္ေတြကို အဲဒီအခ်ိန္နဲ႕ကိုက္ျပီး အစီအစဥ္ဆြဲတတ္ၾကတယ္။ ပထမဆံုးေလွကစလို႕ ကရ၀ိေဖာင္ေတာ္ထိ ေလွေတြအကုန္လံုးဟာ တစင္းစီစီတန္းျပီး တစင္းရဲ႕ ပဲ့ပိုင္းနဲ႕ တစင္းရဲ႕ဦးပိုင္းကို ခိုင္ခံ့တဲ့ၾကိဳးေတြနဲ႕ ဆက္ထားတာပါ။ ေဒသစာရီၾကြတဲ့ခရီးတေလွ်ာက္လံုးမွာ စက္တပ္ယာဥ္မပါပဲ ဆြဲေလွေတြကေလွာ္ခတ္အားနဲ႕ ေဖာင္ေတာ္ကို ဆြဲယူတာပါ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအရ ေနကာမ်က္မွန္တတ္တယ္။ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ကင္မရာကိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွမ္းေဘာင္းဘီ၀တ္ျပီး ေခပယ္ေကာက္ေနတံုး (ေျခေထာက္နဲ႕ေလွေလွာေနတံုး)
ဒီလိုအရြယ္ထဲကစျပီး အေလ့အက်င့္ ရွိခဲ့ၾကတာေလ။
ဒါက နန္းဟူး ရွမ္းရြာကဆြဲေလွ။ အင္းထဲမွာရွိတဲ့ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားေတြေနတဲ့ရြာေပါ့။ရွမ္းစကားေျပာၾကတယ္. ရွမ္းစာတတ္ၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအင္းသားေတြက အသားညိဳၾကေပမယ့္ သူတို႕ကေတာ့ သိသိသာသာ အသားျဖဴၾကတယ္။ ရြာတိုင္းက ဆြဲေလွတိုင္းက ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္နဲ႕ အနိီးဆံုး အဲဒီေနရာမွာ ေနခ်င္ၾကေပမယ့္ ေက်ာင္းေတာ္အ၀င္မွာေတာ့ သူတို႕ရြာက အျမဲပထမဦးစားေပး။ ကၽြန္မနားလည္သေလာက္ကေတာ့ သူတို႕ရြာက မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္အရကို အဲဒီ အခြင့္အေရးရထားတာ။

ဆြဲေလွေတြျပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႕ရြာက ေလွယာဥ္ (အရင္ရန္ကုန္မွာ ေလွပြဲေတာ္ဘာေတြလုပ္တံုးကလဲ အလွျပယာဥ္အေနနဲ႕သြားရေသးတယ္) တရြာလံုးမွာရွိတဲ့အပ်ိဳေလးေတြထဲမွာ အေခ်ာဆံုးေတြကိုမွ ေရွ႕ပိုင္းကထုိင္ဖို႕ ဆြမ္းအုပ္ကိုင္ကဖုိ႕ ေရြးေလ့ရွိတယ္။
ျပီးေတာ့ အိုးကုန္းရြာရဲ႕ ဆြမ္းေတာ္ၾကီးပြဲ ျပင္ထားတဲ့ေလွ။
ဒီကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္အငယ္က ဘုရားေလွလို႕ေခၚတယ္။ ဟိုးအရင္တံုးက (ခုႏွစ္ေတာ့အတိအက်မမွတ္ခဲ့ရပါ၊ ေစာ္ဘြားေတြလက္ထက္ေလာက္ကျဖစ္မယ္ထင္တယ္) ေဒသစာရီၾကြခဲ့တဲ့ ေဖာင္ေတာ္။ ေနာက္ပိုင္း ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္အၾကီးကို လွဴဒါန္းၾကျပီးတဲ့အခါ ေက်ာင္းေတာ္ကေန ပထမဆံုးၾကြတဲ့ေနရာ အင္းတိမ္ရြာကို ၾကြတဲ့အခါမွာဘုရားေလွနဲ႕ၾကြျပီး အင္းတိမ္ရြာကေန စထြက္တဲ့ အခ်ိန္ကစျပီး ေက်ာင္းေတာ္ကို ျပန္၀င္တဲ့ထိ ကရ၀ိေဖာင္ေတာ္ၾကီး နဲ႕ပဲၾကြတယ္။
ဒီပံုကိုၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဟိုးအရင္ေရွးေရွးတံုးက ေဖာင္ေတာ္ဦးရုပ္ပြါးေတာ္မ်ား ေဒသစာရီၾကြခဲ့တဲ့ပံုဟာဒီလိုပဲျဖစ္လိမ့္မယ္ လို႕ မွန္းလို႕ရပါတယ္။ ၀တ္ျဖဴစင္ၾကယ္၀တ္ထားတဲ့ ဘုရားလူၾကီးေတြက (ဒီဘုရားလူၾကီးေတြကလဲ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္အရျဖစ္ရတာလုိ႕ၾကားဖူးတယ္) ေလွာ္တက္အရွည္ၾကီး နဲ႕ ေလွာ္လာ၊ တခ်ိဳ႕ဘုရားလူၾကီးေတြက ရိုးရာစည္ေတြကို တီးလာၾကတာကို ၾကည့္ျပီး တျခား လူေတြေတာ့မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ဘုိးေဘးဘီဘင္ေတြကို ျမင္ေယာင္လာသလို၊ သူတို႕ေတြလဲ ဒီလိုအခ်ိန္မွာဒီလိုပဲ ပြဲေတာ္ကိုဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကမွာ၊ ကၽြန္မတို႕အေနနဲ႕ ေမြခံထုိက္ေစဆိုတဲ့ သားသမီး၀တ္တခုကို ေက်ပြန္တယ္လို႕ခံစားမိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာရွိတဲ့ သဒၵါၾကည္ႏူးမႈ၊ ရိုးရားဓေလ့ကိုျမတ္ႏို္းမႈ၊ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခ်င္မႈက အလိုလိုကို ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ဘုရားၾကြခ်ိန္တခါျပန္သြားတိုင္း ေနာက္ႏွစ္ေတြလဲ တတ္ႏိုင္သမွ် ဘုရားၾကြခ်ိန္ ျပန္ကိုျပန္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္အျမဲျဖစ္ပါတယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ်ျပန္ျဖစ္ေအာင္လဲၾကိဳးစားပါတယ္။

ႏွစ္စဥ္ သီတင္းကၽြတ္လဆန္း (၁) ရက္ေန႕ကစျပီး လျပည့္ေက်ာ္ (၃)ရက္ေန႕ထိ (၁၈)ရက္တိုင္တိုင္ အင္းေလးေဒသတေလွ်ာက္ကို ေဒသစာရီၾကြခ်ီျပီး ေက်ာင္းေတာ္ကိုျပန္ၾကြလာတဲ့ ေဖာင္ေတာ္ဦးရုပ္ပြါးေတာ္ (၄)ဆူပါ။ ကုန္းေတာ္ေပၚမွာ လူေတြၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနလို႕ ေက်ာင္းေတာ္ေပၚကို ပင့္ေဆာင္တဲ့ပံုေတြကိုေတာ့ မရိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အင္း...ရိုက္ႏိုင္တဲ့လူမ်ားက်ေတာ့လဲ ဘုရားၾကြလာမယ့္ လမ္းမွာပိတ္ျပီး ေလွကားထိပ္ကေတာင္ ဆီးျပီး ရိုက္ႏိုင္ၾကပါရဲ႕။

ုဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚမွာေတာ့ တျခားျမန္မာျပည္အရပ္ရပ္က ဘုရားပြဲေတြလိုပဲ။ ဗမာျပည္အရပ္ရပ္ကလာၾကတဲ့ ဆယ့္ႏွစ္ပြဲေစ်းသည္ေတြ၊ ဇာတ္ပြဲ၊ အျငိမ့္ပြဲ၊ ရိုးရာ ငါးထမင္းနယ္၊ ၀က္သားခ်ဥ္၊ တိုးဟူးေႏြး၊ ဟင္းထုပ္၊ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြ၊ ခေလးေတြအတြက္ အရုပ္ဆိုင္ေတြနဲ႕ ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ ပြဲခင္းထဲကိုသြားရင္ အရုပ္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ရင္ပူဆာ။ တုတ္ထုိးရုပ္ေသး၀င္ၾကည့္။ လူၾကီးေတြကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တႏွစ္စာ အတြက္ သနပ္ခါးတံုး၀ယ္ၾကပါတယ္။ သနပ္ခါးသယ္ေတြက အပင္လိုက္ပါ သယ္ေရာင္းၾကတာကိုး။

တကယ္ဆိုရင္ ဒီထက္ပိုေကာင္းတဲ့ပံုေတြရိုက္ႏိုင္ခဲ့သင့္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဗုိင္းေကာင္းဆိုရင္ေက်ာက္ဖိမွဆိုတဲ့ အေဒၚအပ်ိဳၾကီးဆီကို တခါတေလေလးျပန္သြားတံုး သူ႕ေရွ႕မွာ ထမိန္တကားကားနဲ႕ ပ်ံလႊားမ မလုပ္ခ်င္တာေၾကာင့္ေမာ္ေတာ္ထဲမွာပဲ ျငိမ္၀ပ္ပိျပားစြာထိုင္ျပီး မ်က္စိေရွ႕ျမင္ျမင္သမွ်ပံုရိပ္ေတြကိုသာ ခလုပ္တဖ်တ္ဖ်တ္ ႏွိပ္ခဲ့ပါတယ္။ (တကယ္တမ္း၀န္ခံရရင္လဲ ကင္မရာကလဲ မေကာင္းပါဘူး။ ကၽြန္မအရည္အခ်င္းကလဲ..နင့္စိတ္တိုင္းက်ခ်ိန္ရိုက္စမ္းဟာဆုိလဲ..ဒီပံုေတြနဲ႕ ထူးမျခားနားပံုေတြပဲထြက္လာမွာပါပဲ)။