Sunday, November 21, 2010

အင္းေလးမိသားစု ကထိန္ပေဒသာပင္အလွဴ

၂၀၁၀ ႏို၀င္ဘာ (၂၁)ရက္ေန႕ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံ ၀ရဓါတု ရတနာရာမအသင္းေတာ္ ဓါတ္ေတာ္တိုက္ စုေပါင္းမဟာဘံုကထိန္ သကၤန္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပြဲမွာ ပါ၀င္လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ အင္းေလးမိသားစုရဲ႕ ပေဒသာပင္အလွဴ ဓါတ္ပုံေလးေတြပါ။


အင္းေလးမိသားစုရဲ႕ ပေဒသာပင္ပါ။

ကထိန္ပြဲက်င္းပရာ Yeo Building ကို ပေဒသာပင္ေတြလွည့္ဖို႕ေနရာယူေနၾကတာပါ။

စကၤာပူရဲ႕ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ပန္းေတာင္ကိုင္မ်ား။

ကြမ္းေတာင္ကိုင္၊ ပန္းေတာင္ကိုင္ေတြျပီးေတာ့ ပေဒသာပင္ေတြ အစဥ္အလိုက္ေနရာယူျပီး Yeo Building တပတ္ပတ္ၾကၾကတယ္။

...မကလဲတီး...ကလဲတီး၊ ....မတီးလဲက...တီးလဲက။ တီးတဲ့လူကတီးမွေတာ့ ဓါးသိုင္း၊ တုတ္သိုင္းမကရရင္ေတာင္ လက္သုိင္းပဲကမယ္။

ပအို၀့္အဖြဲ႕က ယူလာတဲ့အတီးပစၥည္းေတြငွားျပီးတီးၾကေသးတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ကတုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ရိုးရာတူရိယာေတြထဲမွာ အိုးစည္၊ လင္းကြင္း၊ ေမာင္း စတာေတြပါ၀င္ျပီး အရြယ္အစား အနည္းငယ္ကြာျခားခ်က္ရွိေပမယ့္ အေျခခံအားျဖင့္ တူညီၾကပါတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ သူတို႕လဲ သယ္ရလြယ္ေအာင္နဲ႕တူပါတယ္။ အိုးစည္ - ၁လံုး၊ လင္းကြင္း - ၁ခုပဲပါေပမယ့္ ေမာင္းကေတာ့ ငါးလံုးေျခာက္လံုးေလာက္ကို ယူလာပါတယ္။ အိုးစည္ကလဲ တီးရလြန္းလို႕အသံကသိပ္မထြက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ရွိတာနဲ႕ တီးၾက၊ ေပ်ာ္ၾကတာပဲ။

အင္းဆားအဖြဲ႕၀င္တခ်ိဳ႕။


Sunday, November 14, 2010

ပန္းခရမ္းျပာ

ငါတို႕ရဲ႕...
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္
ပန္းခရမ္းျပာ။

ငါတို႕ရဲ႕...
တရားမွ်တမႈအတြက္
ပန္းခရမ္းျပာ။

ငါတို႕ရဲ႕...
လမ္းျပၾကယ္
ပန္းခရမ္းျပာ။

ငါတို႕ရဲ႕
ႏွလံုးသားထဲက သူရဲေကာင္း
ပန္းခရမ္းျပာ။

ပန္းခရမ္းျပာနဲ႕အတူ ပန္းတခင္းလံုး လြတ္လပ္စြာဖူးပြင့္ေ၀ဆာမယ့္ေန႕ကို အျမန္ဆံုးေရာက္ပါေစ။
ဒါဟာ.....ငါတို႕ရဲ႕ အျပင္းျပဆံုးဆႏၵ။






Saturday, July 31, 2010

ပန္းကမၻာေမွ်ာ္စင္ - ၁

ခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ေလးထဲမွာသြားေဆးခန္းေျပးလုိက္၊ မ်က္မွန္ေျပးလုပ္လိုက္ နဲ႕အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ၾကားထဲ အေဖာ္ေကာင္းလို႕ ျပင္ဦးလြင္ကို ၂ရက္သြားလည္ လိုက္ေသးတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ကျပန္အဆင္းမွာေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြက မႏၱေလးကို ဆက္ဆင္းေပမယ့္ ဒီတခါ စိတ္အလုိမလိုက္ေတာ့ဘဲ တေယာက္ထဲ ရန္ကုန္ျပန္ဆင္းလာခဲ့ရတယ္။

ျပင္ဦးလြင္ကိုပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ေရာက္ဖူးတဲ့ ကိုးတန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကစျပီး၊ ေရာက္တိုင္းေရာက္တိုင္း ပိတ္ခ်င္းေျမွာင္မွာ၊ ေပြးေကာက္ေရတံခြန္မွာ၊ ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရိုက္ေပးလိုက္၊ ကုိယ္ကအရိုက္ခံလိုက္၊ ပန္းပံုေတြ၊ ရႈခင္းပံုေတြခ်ည္းပဲေရြး ရိုက္လိုက္နဲ႕ ျပင္ဦးလြင္သြားရျခင္းရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္၅၀%ေလာက္က ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕က်ေနတာပဲ။

ျပီးေတာ့ပံုေတြၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ထူးမျခားနားပဲ။ပန္းျခံဳေလးနားမွာ ရီက်ဲက်ဲနဲ႕ငုတ္တုတ္ေလး ထုိင္မယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုေတာ့ မခို႕တရို႕ေလးျပံဳးေနတယ္ထင္တာပဲ။ ပန္းေလးေတြနဲ႕ အလွခ်င္းျပိဳင္ေနတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အျပံဳးကလြန္သြားျပီး ရီက်ဲက်ဲေျပာင္စပ္စပ္ပံုျဖစ္သြားတာ မသိလိုက္ဘူး။ ပံုကိုၾကည့္ျပီးအားေပးၾကပံုကနင္က ျခံဳထဲဘာ၀င္လုပ္ေနတာလဲတဲ့။ ျပံဳးစိစိနဲ႕ တစ္ရႈးေပပါလွမ္းေတာင္းေနတာ လားလို႕ေမးတဲ့လူကေမး။

သစ္ပင္ေအာက္မွာ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ဆန္႕ျပီး ပိုစ့္ေပးေနတဲ့ပံုကိုေတာ့ ဗ်ိဳင္းေလးပံ်ေနတဲ့ အတိုင္းပဲတဲ့။
အံမယ္... ကိုယ္ကလည္း တခါတေလကဗ်ာဆန္ဆန္ေလး ပန္းခင္းထဲမွာပန္းေလးေတြကိုငံု႕ၾကည့္တဲ့ပံုမ်ိဳး ၾကိဳးစားပမ္းစား အိုက္တင္ထုတ္လိုက္ေသးတယ္။ ဒီပံုမ်ိဳးကိုေတာ့ လွတယ္တယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ ့ဆံပင္ေတြကြယ္ထားေတာ့ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရလို႕တဲ့။
ေနာက္ခံရႈခင္းက်ယ္က်ယ္မွာ ထီးေလးေဆာင္းျပီးေငးေနတဲ့၊ လူပံုကႏွမး္ေစ့ေလာက္ပဲပါတဲ့ပံုကိုေတာ့ ၾကိဳက္ၾကတယ္။ လူမပါရင္ ပိုေတာင္လွအံုးမယ္တဲ့။

ျပံဳးေနပါတယ္ဆိုမွေျပာင္စပ္စပ္နဲ႕လို႕တို႕၊ ခပ္တည္တည္ပံုနဲ႕အရိုက္ခံေတာ့လည္း လူမိုက္က်ေနတာပဲ။ တေလာကလံုး သူ႕လုပ္စာစားေနတဲ့ရုပ္၊ အဲဒီအခ်ိန္တံုးကနင့္ေျခေထာက္ကိုဘယ္သူတက္နင္းထားလို႕လဲ တို႕စသျဖင့္ အားေပးခံရတာမ်ား ရိုးေနျပီ။ ဒီ့ထက္အမူအရာလဲမလုပ္တတ္ဘူးေလ။ ဘယ္သူေတြဘယ္လို ေ၀ဖန္ေ၀ဖန္ကိုယ္ကေတာ့ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ကင္မရာတကားကား သူမ်ားကိုလဲရိုက္၊ ကိုယ္တိုင္လဲ အရိုက္ခံနဲ႕ခရီးတခုကျပန္လာရင္ အိမ္ကလူေတြ အခ်ိန္ကုန္၊ မ်က္စိေညာင္းဖို႕သာျပင္ေတာ့။

ကို္ယ္က ဓါတ္ပံုျပရင္လဲ ရိုးရိုးမျပဘူး။ ဒါက ဘယ္မွာရိုက္ထားတာေလ၊ အဲတံုးက ဘယ္သူက ဘယ္လုိေျပာလို႕ ၀ိုင္းရီေနၾကတာ။ ျပီးေတာ့ ဘယ္ေနရာကို သြားတာ။ စသျဖင့္ ေနာက္ခံစကားေျပာကလဲ ထည့္လိုက္ေသးဆိုေတာ့ အိမ္ကလူေတြမွာ မ်က္စိေညာင္း၊ နားညည္းဖုိ႕သာျပင္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ၀ယ္လာတဲ့ မုန္႕ေတြမ်က္ႏွာနဲ႕ေတာ့ ၾကည့္ေပးေဖာ္ေတာ့ရၾကသား။

ကိုယ္က ကင္မရာမင္းလုပ္ရရင္ေတာ့ လူေတြကိုပိုစ့္အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြထုတ္ခိုင္း၊ မိန္းခေလးေတြဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသူဘ၀မိန္းထဲေရာက္ရင္ မလုပ္မျဖစ္၀တၱရားလို ဓါတ္ပံုဆရာေတြနဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္တံုးက ေခ်ာေခ်ာလွလွေကာင္မေလးေတြဆိုရင္တကၠသိုလ္စိန္၀င္းေျပာေလ့ရွိသလို "ေကာက္ေၾကာင္းေလး ေပၚေအာင္ထိုင္..သမီး" ဆုိျပီးဆရာလုပ္လုိက္ေသး။
တခ်ိဳ႕ျမန္မာမင္းသမီးေတြျပကၡဒိန္ေတြ၊ ပိုစတာေတြရိုက္ရင္ရွိသမွ်ကိုေရွ႕ပစ္ေနာက္ပစ္၊အတင္းပစ္ျပက္ထုိင္ ရင္သာ မလွတာ၊ တခ်ိဳ႕သူေတြမ်ား နဂိုကလဲလွ၊ေနကလဲေနတတ္ ေတာ့ သူ႕ဟာနဲ႕သူထုိင္ေနတာေတာင္ သဘာ၀က်က်ေလး ေကာက္ေၾကာင္းေလးေပၚျပီးလွေနတတ္တာေနာ္။

သူတို႕က ကိုယ့္ပံုကိုၾကည့္ရင္သာေ၀ဖန္တာ၊ ကိုယ္ရိုက္ေပးတဲ့ ပံုေတြေတာ့ ၾကိဳက္ၾကသား။ အင္းေလ...အားလံုးက သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ဘယ္လုိေလး ပိုစ့္ထုတ္လိုက္ရမလဲပိုစိတ္၀င္စားၾကတာ။ သူတို႕ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္၊ မညည္းမညဴရိုက္ေပးတတ္တဲ့ သူကလဲ ကိုယ္ကလဲြျပီး ျပိဳင္ဘက္မရွိကိုး။

ဒီတခါေတာ့ခရီးသြားတာ အာရွတိုးရစ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ သဘာ၀ရႈခင္းေတြကိုမ်က္စိနဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႔ပဲ ခံစားေတာ့မယ္ဆိုျပီး ကင္မရာယူမသြားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ျပင္ဦးလြင္စလည္ပါျပီ ဆိုတဲ့မနက္ထဲက သူ႕(သူ႕အေဖဆီကမ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးျပီးမ,လာတဲ့) ကင္မရာ ကို္ယ့္လက္ထဲ၀ကြက္အပ္လိုက္ တာပဲ။ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္ပဲ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမနက္ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားတဲ့ဆုိင္က ပန္းေလးေတြလွေတာ့ မေနႏိုင္မထုိင္ႏိုင္ သြားစရိုက္မိတာ။

ဒီတခါသြားတဲ့အုပ္စုထဲမွာပါတာက ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ငါးႏွစ္ပတ္လည္(၄)ေယာက္ေလာက္ဆိုေတာ့ ကိုယ္တို႕နဲ႕ စာရင္ေတာ့ ခေလးေပါ့။ အဲဒီေတာ့လည္း ျပင္ဦးလြင္ ေရာက္တံုး ေရာက္ခိုက္ ဒင္းတို႕ေတြက အျပတ္ကိုရႈိုင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ဆုိတာခ်ည္းပဲ။ ဒီပံုက ေကာင္မေလးကို ေပးဖို႕။ ဒီပိုစ့္နဲ႕က သူ႕ေကာင္မေလးပံုနဲ႕ ဖိုတိုေရွာ့ထဲမွာ ျဖတ္ညွပ္ကပ္လုပ္ဖို႕ဆိုျပီး ဘာပိုစ့္မွန္းမသိေပါက္ကရ ပိုစ့္ေတြကပါေသး။ အင္းေလ...ကိုယ္တို႕လဲ အဲလိုပဲငယ္ခဲ့ တာပဲေလ။

ကိုယ္ကလဲ ကိုယ့္အၾကံနဲ႕ကိုယ္။ သူ႕ကင္မရာ နဲ႕ဆို ပန္းပံုေလးေတြ ေကာင္းေကာင္းရိုက္လို႕ရႏိုင္တယ္ဆုိျပီး ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီးယူထားလိုက္တာ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဒင္းတို႕ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ပဲေပးသမွ်၊ ကုန္းလိုက္၊ ကြလိုက္၊ ဒူူးေထာက္လိုက္နဲ႕ ေမာ္ဒယ္ကိုကိုနဲ႕ ေမာ္ဒယ္မမ (၆)ေယာယ္ၾကားထဲမွာ ဟိုဘက္ကေခၚလိုက္၊ ဒီဘက္ကိုေျပးလိုက္နဲ႕ အင္း.... သူတို႕ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးဖို႕အေရး ကိုယ္က တမင္ေတာင္ ခြင့္ယူျပီး လိုက္ေပးရတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ဒီၾကားထဲ စကပ္တို၊ ဂါ၀န္တိုတို၀တ္ထားတဲ့မမမ်ားက ကိုယ့္ကို ဓါတ္ပံုျပန္ျပန္ရိုက္တာ အေရးမၾကီးဘူး။ တျခားအုပ္စုကိုပါ လွမ္းလွမ္းရိုက္ေနလို႕ဒင္းတို႕ကို သတိေပးရတာကတမ်ိဳး။

တကယ္တမ္းကေတာ့ ရိုက္လာတဲ့ ပံုေလးေတြကို ျပန္တင္ခ်င္တာပါ။ စကား နိဒါန္းခ်ီတာ နဲနဲရွည္သြားလို႕ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။

ပထမတရက္ကေတာ့ ျပည္ခ်စ္ဘုရား၊ ပိတ္ခ်င္းေျမွာင္၊ ဘၤီးအီးေရတံခြန္လို႕ေခၚတဲ့ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္နဲ႕ အျပန္မွာ တရုတ္ဘံုေက်ာင္းနဲ႕ ႏွီးဘုရားကိုသြားၾကတယ္။ Van နဲ႕မဆံ့လို႕ Light Truck ကားပဲငွားသြားတာ တေနကုန္မွသံုးေသာင္းေပးရတယ္။

ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ကန္ေတာ္ၾကီးရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္တခုထဲသပ္သပ္ သြားခဲ့တယ္။ မနက္ ၉နာရီေလာက္ ေရာက္ ေန႕လည္ ၂နာရီေလာက္ထိ အထဲမွာပဲ ေလွ်ာက္သြား၊ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ခဲ့တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာေဂါ့ဖ္ကားနဲ႕ တပတ္အရင္ပတ္တယ္။ မိနစ္ (၂၀)ကို ၈၀၀၀ေပးရပါတယ္။ နန္းျမင့္ေမွ်ာ္စင္ဘက္သြားရင္ေနာက္ထပ္၈၀၀၀တဲ့။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ နန္းျမင့္ေမွ်ာ္စင္ကို ကိုယ့္ဟာကို လမ္းပဲေလွ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ မိုးတဖြဲဖြဲရြာေနလို႕ ေမာ္ဒယ္ေတြစိတ္တိုင္းက် ပိုစ့္မေပးႏုိင္ခဲ့ဘူးလို႕ဆုိေပမယ့္ ပံု၃၀၀ေက်ာ္သြား ပါတယ္။ မိုးဖြဲဖြဲမွာကင္မရာမင္းကိုထီးေဆာင္း၊ ေမာ္ဒယ္မ်ားလဲထီးေဆာင္းျပီး ဇြဲ၊လံု႕လ၊ ၀ီရိယအျပည့္နဲ႕ ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတာပါ။
ပံုေတြကေတာ့ သူတို႕ေတြလစ္တံုးေလး ကမန္းတမ္းရိုက္ထားတဲ့ ပံုေလးေတြတခ်ိဳ႕ပါ။ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ ေသခ်ာ ခ်ိန္ရိုက္ထားတာမဟုတ္ပါဘူးေပါ့ေလ။

ကားေပၚကေနရိုက္လုိက္ရလို႕ ၀ါးသြားတာက ႏွစ္ပံု။


ဒါေလးကေတာ့ ဟသၤာေလးတေကာင္ထဲေတြ႕လို႕ လွမ္းရုိက္လိုက္တာ။ ေ၀းသြားတယ္။
ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ ၾကည့္လို႕မ၀ဘူး။

ဒါကေတာ့ မိုးခိုရင္း ေကာ္ဖီေသာက္ရင္းနဲ႕ ဆိုင္ထဲကေနဆြဲရိုက္လိုက္တာ။



ကားနဲ႕စီးသြားေနရင္း သမင္ေလးေတြေတြ႕လို႕ရိုက္လိုက္တာ။


ေနာက္က၂ေကာင္က ဘယ္တံုးက ရန္ညွိဳးရန္စလဲမသိပါဘူး။ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ကေကာင္က ၀င္ေခြ႕လိုက္တာ။
အႏိုင္အရႈံးေပၚေအာင္မၾကည့္လိုက္ရဘူး။ ကားေမာင္းတဲ့ေကာင္ေလးက မိနစ္ (၂၀) အတြင္း တပတ္ျပည့္ေရးအတြက္ ကားေမာင္းထြက္သြားလို႕။
ဆက္ျပီး စားျမံဳ႕ျပန္ပါအံုးမယ္။

Friday, July 9, 2010

အိမ္အျပန္ (၂၀၁၀)

မနက္ျဖန္ဆိုရင္... ။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ရန္ကုန္ေရာက္ေနျပီလို႕ ေတြးျပီးေပ်ာ္ေနလို႕ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးငါးလ ေလာက္က ရန္ကုန္ကအလုပ္တခုက လွမ္းေခၚျပီးထဲက စိတ္ကႏွစ္ခြျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုမွာဘဲ ျပန္လုပ္ရင္ေကာင္းမလား။ ဒီမွာဆက္ေနရင္ေကာင္းမလား။ ဟုိျပန္သြားျပီးရင္လဲ ေနာက္ပိုင္း ဒီကိုျပန္လာခ်င္ရင္ အဆင္ေျပပါ့မလား။ လူကေရြးခ်ယ္စရာရွိလာေတာ့ ဟိုလိုက ေကာင္းမလား၊ ဒီလိုက ပိုေကာင္းမလားနဲ႕ စိတ္ဒြိဟျဖစ္ေနမိတာ ေတာ္ေတာ္မေကာင္းတဲ့အက်င့္ပဲ။ အရင္က ေနသားက်ေနျပီးသားကို အခုမွပဲ ပိုျပီး အထီးက်န္လာသလိုလို၊ အိမ္ကိုပိုလြမ္းလာသလိုလို။ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာက်ျပန္ေတာ့လဲ အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ကိုယ္သည္းမခံခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြကို ေရွာင္လႊဲလို႕မရႏိုင္ဘူးဆိုတာလဲသိေနျပန္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ အလုပ္ကိုအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေနရရရင္းစိတ္ေတြတို၊ စိတ္ဓါတ္ေတြက်မွာလဲ ကိုယ္ဟာကို ေသခ်ာသိေနတယ္။
ေနာက္ဆံုးဒီမွာပဲဆက္ေနျဖစ္ဖုိ႕ ေရြးလိုက္ပါတယ္။ အိမ္ကိုလြမ္းတဲ့ကိစၥ(အိမ္ကိုခ်ည္းပဲ လြမ္းတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အစားအေသာက္၊ ဟိုမွာေနရတာ၊ သြားရတာအားလံုးကို လြမ္းတာ) အဲဒီအတြက္ကေတာ့ ခြင့္ရတိုင္း ျပန္မယ္။ ပိတ္ရက္ရွည္ရွိတိုင္းျပန္မယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဒစ္စေကာင့္ခ်တိုင္းျပန္မယ္။ အဲလို ေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း စိတ္က နဲနဲေပ်ာ္သြားသလို။ လြမ္းတဲ့ထဲမွာပါတာေတြက ေဒၚရိတ္ၾကီးကခံုပုေလး၊ တရုတ္တန္းက မာလာဟင္း၊ ဇက္ဖာက ၀က္သားတုတ္ထိုး၊ ျမိဳ႕မေက်ာင္းလမ္းက ေကြ႕က်တ္၊ ေက်ာက္ေျမာင္းက ပုဇြန္ခြက္ေၾကာ္သုပ္၊ ၾကက္အူသုပ္၊ ေရႊေညာင္ပင္ ၾကက္သားသုပ္ etc.၊ စားစရာမွာရင္အလြန္တရာမွၾကာတဲ့၀ိုင္...၊ ပီးေတာ့ ေအာ္ခ်င္တိုင္းေအာ္လို႕ရတဲ့ အမ္ 3၊ ဂ်ီးမ်ားခ်င္တိုင္းမ်ားလို႕ရတဲ့ ရန္ကင္းက ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္၊ ဒီမွာထက္ေစ်းသက္သာတဲ့ dental Clinic ...လြမ္းရတာေတြ အမ်ားၾကီးပါ။
တကယ္တမ္း ေနာက္ပိုင္း ခဏခဏျပန္ျဖစ္မျပန္ျဖစ္ မေသခ်ာေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ ခြင့္ယူလို႕လဲ အဆင္ေျပ၊ တျခားအေၾကာင္းေတြလဲတိုက္ဆိုင္ေနေတာ့ စိတ္ကုူးကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္သြားပါတယ္။ တကယ္တမ္းေနမယ္ဆိုရင္ ဟိုမွာ ၁၆ရက္ေလာက္ေနလို႕ရေပမယ့္ ဘတ္ဂ်က္ေခၽြတာတဲ့အေနနဲ႕ ၂ပတ္ လက္မွတ္ပဲ၀ယ္ျပီး ၁၄ရက္ပဲေနမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
၁လလက္မွတ္ဆိုရင္ ၄၀ေလာက္ပိုေပးရမွာေလ။
ခဏခဏဂဒီးဂဒီး ျပန္မယ္ဆိုရင္ ခါတိုင္းလိုေတာ့သူမ်ားေတြအတြက္လက္ေဆာင္ေတြ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဖူးလို႕ စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆြဲေဆာင္ မႈေတြကတယ္မ်ားသကိုး။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ Orchard ေရာက္ေတာ့
- Mango ကို ဒီေစ်းနဲ႕ရတာ ၀ယ္သင့္တယ္ -
- Esprit က discount ၅၀% + ၂၀% (for minimum 3items) + 10% membercard - မူရင္းေစ်း ၆၉.၉၀ ဆိုအဲလိုခ်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ မက်ေတာ့ဘူး။ နင္ဗမာေငြ၂ေသာင္းေလာက္နဲ႕ esprit ေပးရတာတန္တယ္ -
တေယာက္ထဲ ေန႕လည္စာထြက္စားရင္း..........
- ဒီအသား၊ ဒီ ဒီဇိုင္းကို ၁၀ ဆို တန္တယ္။ (.... နဲ႕ဆိုရင္လိုက္မယ္)
- ဒီခါးပတ္က တခုငါးက်ပ္၊ ၃ခုတဆယ္။ (ဟိုမွာ ခေလးေတြ ၾကိဳက္မွာ)
- ဟိုတေယာက္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနီသရဲ။ (အင္း ၀ယ္အံုးမွ )
Bodyshop
- ရန္ကုန္မွာဒီမွာထက္ ေစ်းအရမ္းၾကီးတယ္လို႕ေျပာတယ္။ အခု buy two, get three ဆိုေတာ့ သိပ္မက်ပါဘူးေလ။ ....နဲ႕ .... က ေဘာ္ဒီလိုးရွင္းၾကိဳက္တာ။ (ေကာက္ထည့္)
Isetan Sales
မီးဖိုေခ်ာင္သံုးေတြ၊ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြျမင္တိုင္း ေမေမ့အတြက္၀ယ္ေပးခ်င္ေပမယ့္ပံုမွန္ေစ်းဆို၀ယ္ဖို႕ မစဥ္းစားပါဘူး။ အခုဒစ္စ္ေကာင့္ခ်တဲ့အခ်ိန္ မွမ၀ယ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ (သမီးလိမၼာေလး...)
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အိမ္အျပန္ခရီးက ထံုးစံအတိုင္း လတ္ေဂခ်္႕ (၂)လံုးအျပည့္၊ handcarry တဆြဲ နဲ႕ပါပဲ။ ဒါေတာင္ Check In ၀င္ျပီးရင္ အထဲမွာ ၀ယ္ဖို႕ေတးထားတာေတြရွိေသးတယ္။
ဒီေန႕ရုံးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တေယာက္နဲ႕ စကားစပ္မိလို႕ေျပာရင္း .. ေစ်း၀ယ္ရတာ၊ပတ္ကင္လုပ္ရတာနဲ႕ ငါပင္ပန္းေနျပီ ဆုိေတာ့ သူေျပာတာေလးကို သေဘာက်မိတယ္။ မိုးဦး...နင္ဘာမွစိတ္ပင္ပန္းမေနနဲ႕။ ေနာက္ဆံုး နင့္ပတ္စ္ပို႕နဲ႕ ေလယာဥ္လက္မွတ္ပါရင္ ျပီးေရာမဟုတ္လားတဲ့။ ဟုတ္တယ္ေနာ္....အိမ္ျပန္ဖုိ႕ခရီးမွာ အေရးၾကီးဆံုးက ဒီ ၂ခုပဲေလ။ အဲ...ဟိုေရာက္ရင္ သံုးဖို႕ ပိုက္ဆံေလးလဲပါရမွာေပါ့။

Friday, May 21, 2010

စာေပခရီးသည္ (ေရးသူ - ပါရဂူ)

၁၉၇၁ခုႏွစ္က ဆရာပါရဂူ ရဲ႕ေဆာင္းပါးတပုဒ္ပါ။ ေခါင္းစဥ္ကိုဖတ္တံုးက အင္းေလးခရီးသြား တဲ့အေၾကာင္းပါမယ္လို႕ မထင္မိခဲ့ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း (၄၀)ေလာက္က ဆရာၾကီးရဲ႕ အင္းေလး အေၾကာင္းခရီးသြားေဆာင္းပါးတပုဒ္ျဖစ္သလို ရွင္ပါရဂူအျဖစ္နဲ႕ အစိုးရဓမၼာစရိယစာခ်တန္း ဂုဏ္ထူးက်မ္း ေအာင္ျမင္ျပီး ရဟန္း၀ါ (၁၄)၀ါ သာသနာ့ေဘာင္မွာေနခဲ့တဲ့၊ ဟိႏၵဴနဲ႕ သကၠတစာေပကိုေလ့လာလိုက္စားခဲ့တဲ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ အေတြးအျမင္တစ္ခုကိုလဲ တေစ့တေစာင္း သိလိုက္ရတဲ့အတြက္ပါ အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္လို႕ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျပန္ရိုက္ထားတာပါ။ အခုေတာ့ စိတ္၀င္စားတဲ့ သူေတြလည္း ဖတ္လို႕ရေအာင္ ျပန္ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါတယ္။


မိန္းမလည္း လူ

ေဘးႏွစ္ဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ညႈိ႕မိွဳင္းေသာ ေတာင္တန္းၾကီးႏွစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။ ေတာင္တန္း ၾကီးႏွစ္ခု၏ အလယ္တြင္ကား မ်က္စိတစ္ဆံုးပ်ံ႕ပ်ဴးေနေသာ ေရျပင္ၾကီးသည္ ပင္လယ္ျပင္၏ အသြင္ေဆာင္ ေနသည္။ ေရျပင္ေပၚ၌ပဲ့ခ်ိတ္စက္တပ္ထားေသာ ေလွနာ၀ါမ်ားသည္ သြားလာလႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ေကာင္းကင္ျပင္၏ အျပာေရာင္လႊမ္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စီးလာသည့္ ပဲ့ခ်ိတ္စက္တပ္ေလွသည္ စက္ကုန္ဖြင့္္၍ အေျပးႏွင္ေနသည္။ အျခားေလွမ်ားကို တစ္ခုျပီးတစ္ခုေက်ာ္တက္လာခဲ့သည္။

“အင္း၀ ေရာက္ပါျပီဆရာ”

အေဖာ္ပါလာသူတစ္ဦး၏စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ခရီးမွာ ေညာင္ေရႊ မွအင္းေလး ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသို႕သြားသည့္ ေရလမ္းခရီးျဖစ္သည္။ “အင္း၀ ေရာက္ျပီ” ဟူေသာစကား ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ “မႏၱေလး-အင္း၀”ကိုေျပးသတိရျပီး အေဖာ္ျဖစ္သူအားေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ မၾကာလိုက္ပါ။ အင္းေလးအ၀င္ကို “အင္း၀” ဟုေခၚေၾကာင္းခ်က္ခ်င္း သတိျပဳမိသြားသည္။ “ၾကိဳဆိုပါ၏” ဟူေသာ စာတန္းၾကီးကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ အျခားျမိဳ႕ရြာတို႕၏ အ၀င္၌ “ၾကိဳဆိုပါ၏” ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေျမၾကီးေပၚ၌ စိုက္ထူထားသည္။ ေရတိုင္းျပည္၊ ေရျမိဳ႕၊ ေရရြာျဖစ္သည္ အင္းေလးအ၀င္၌ကား “ၾကိဳဆိုပါ၏” ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေရထဲ၌ပင္ စိုက္ထူထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

မၾကာမီရြာမသို႕ေရာက္လာၾက၏။ ရြာမသည္အင္းေလးက အၾကီးဆံုးရြာတစ္ရြာျဖစ္သည္။ အထက္တန္းေက်ာင္း ရွိသည္။ ရြာမ၌ ခရီးတစ္ေထာက္နားၾက၏။ ေန႕လယ္စာထမင္းကိုလည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း အနီးရွိ အိမ္တစ္အိမ္ ၌စားၾကသည္။

ျပည္မရွိေက်းေတာသူ ေက်းေတာသားမ်ားကဲ့သို႕ပင္ အင္းေလးသူ အင္းေလးသားမ်ားသည္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ရွိၾကသည္။ စကားေျပာသည္ကို နားမလည္ေသာ္လညး္ သူတို႕၏အမူအရာတြင္ ရိုးသားမႈေပၚလြင္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထမင္းႏွင့္ စားဖို႕ တိုဟူးခ်ဥ္သုပ္* ထြက္၀ယ္ၾက၏။ ေခ်ာင္းငယ္၏ ကမ္းႏွစ္ဖက္ ေရစပ္ရွိ တဲငယ္ ကေလးမ်ားတြင္ ေစ်းေရာင္းသည္။ ေစ်း၀ယ္သူသည္ ေလွျဖင့္ ၀ယ္ရ၏။ ေလွျဖင့္ ေစ်းေရာင္းျပီး ေလွျဖင့္ ေစ်း၀ယ္သူေတြလည္း ရွိ၏။

အင္းေလးကား ေရတိုင္းျပည္ျဖစ္သည္။ ေရထဲ၌ပင္ ဧည့္ရိပ္သာရွိသည္။ ေရထဲ၌ပင္ ေစ်းရွိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ ေရ၀ိုင္းေနသည့္ ကုန္းေျမေပၚ၌သာ ေနထိုင္ၾကသည္။

ရြာမ၌ ခရီးတစ္ေထာက္နားျပီး “နန္းပန္” သို႕ ခရီးဆက္သြား၏။ နန္းပန္၌ေဆးရုံရွိသည္။ အင္းထဲက လူနာမ်ားသည္ နန္းပန္ေဆးရုံသို႕ သြားၾကရသည္။ နန္းပန္ေဆးရုံ၌ ဆရာ၀န္ ႏွစ္ေယာက္ရွိ သည္။ ေဆးရုံရွိ လူနာကုတင္မ်ားမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ျပည့္ေနျပီး တစ္ခါတစ္ရံအလြတ္ရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္၌ကား လူနာခုတင္အလြတ္မ်ားရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္သြား သည့္ေန႕ကား ေစ်းေန႕ျဖစ္သည္။ အထက္အညာျမိဳ႕မ်ား၌ကဲ့သို႔ ရွမ္းျပည္နယ္လည္း သူ႕ေန႕ႏွင့္သူသာ ေစ်းရွိသည္။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕၌ပင္ ေစ်းေန႕ဟူ၍ ေန႕တစ္ေန႕ကို သတ္မွတ္ထားသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ေလွသည္ ခရီးဆက္ျပန္သည္။ နာမည္ေက်ာ္ အင္းေလးေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကို လွမ္းျမင္ေနရ ျပီ။ အမွန္မွာ နန္းပန္မေရာက္ခင္ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကို ၀င္လွ်င္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က နန္းပန္ကို အရင္သြားလိုသည္ျဖစ္၍ ခရီးအဆံုးတြင္မွ ေဖာင္ေတာ္ဦး ဘုရားကို ၀င္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေရျပင္ထဲ၌ထိုးထြက္ ေနေသာ ဘံုဗိမာန္ၾကီးသဖြယ္ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားတန္ေဆာင္းကို ေလွေပၚမွ လွမ္းျမင္ရသည္။

ဘုရားေရာက္ေသာအခါ ဘုရားဖူးမ်ား ရႈပ္ရွက္ခက္ေနသည္။ အလြန္ေခါင္သည့္ ေရျပင္က်ယ္အလယ္တြင္ လာျပီး စည္စည္ကားကား ျဖစ္ေနသည္။ ဘုရားဖူးၾက၏။ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကား တန္ခိုးၾကီးဘုရားျဖစ္၏။ သကၤန္းကပ္ျပီး ထိုသကၤန္းမွအစကို ယူေဆာင္ထားပါက အႏၱရာယ္ ခပ္သိမ္းကင္းျငိမ္းသည္ဟု အယူရွိၾကသည္။ ဘုရား မွာရုပ္ပြါးေလးဆူ* ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ႕ရသည္မွာ ရုပ္ပြါးေလးဆူ* မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေရႊတံုးေလးတံုးျဖစ္ေနသည္။ ေစတနာသဒၵါတရားထက္သန္လြန္းလွသည့္အတြက္ ဘုရားရုပ္ပြါးကို ေရႊခ်ထားၾက သည္မွာ ဘုရား၏ ရုပ္အသြင္ေတာ္ေပ်ာက္ျပီး ေရႊတံုးေရႊခဲမ်ားျဖစ္ေနေပျပီ။ မႏွစ္က ပခုကၠဴသိန္းဃိုရွင္ဘုရား ေရာက္သြား၏။ သိန္းဃိုရွင္ဘုရားလညး္ ထိုနည္းအတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာေတာ္၌ ေရႊအထပ္ထပ္ခ်ထား သည္မွာ ဘုရား၏မ်က္ႏွာေတာ္ အသြင္ေပ်ာက္ေနျပီ။

ေဖာင္ေတာ္ဦး ရုပ္ပြါးေလးဆူ*ကို တန္ေစာင္းအတြင္းရွိ အုတ္ခံု ပလႅင္ေပၚ၌ကိုးကြယ္ထားၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အုတ္ခံုေပၚထိတက္ၾကည့္ၾကသည္။ အေပၚသို႕ “မိန္းမမ်ား မတက္ရ” ဟုဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ေအာက္ကသာ ထုိင္ျပီး ရွိခိုးပူေဇာ္ၾကရသည္။ ယင္းစည္းကမ္းခ်က္မွာ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား၌ သာမဟုတ္ေပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိတန္ခိုးၾကီးဘုရားတိုင္း၌ပင္ ယင္းစည္းကမ္းခ်က္ ကိုခ်ထားၾက၏။ ေရႊတိဂံုဘုရား၌ လည္း ထိုနည္းအတိုင္းပင္။ မိန္းမမ်ား အေပၚသို႕ မတက္ၾကရေပ။

အေတြးတစ္ခုေပၚလာသည္။

မိန္းမႏွင့္ ေယာက္်ား အဆင့္အတန္းခြဲျခားမႈသည္ အိႏၵိယက အရင္းခံလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွးေဟာင္း အိႏၵိယ လူေနမႈစနစ္အရ မိန္းမကို ေယာက္်ားထက္ နိမ့္က်သည္ဟု သေဘာထားၾကသည္။ ယင္းအယူအဆသည္ အျမစ္ တြယ္ေနသည္။ ဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ မိန္းမႏွင့္ေယာက္်ားအဆင့္အတန္းခဲြျခားထား ျခင္းသည္ ဗုဒၶ၏ အလုိက်မဟုတ္ေပ။ ဗုဒၶသည္ မိမိ၏အဆံုးအမ မိမိ၏တရားကို အားလံုးအတြက္ ညီတူညီမွ် တံခါးဖြင့္ထားေတာ္မူသည္။

ထို႕ေၾကာင့္မိန္းမအား
ဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေရး၌ေယာက္်ားႏွင့္ တန္းတူအခြင့္အေး မေပးဘဲ ႏွိမ္ထား ျခင္းသည္ ဗုဒၶအလိုေတာ္က်လည္း မဟုတ္သည့္အတြက္ မိန္းမမ်ားအား မတရား ဖိႏွိပ္ထားသည့္ အယူေဆြး အယူေဟာင္းသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ မိန္းမအား ေယာက္်ားေလာက္မျမတ္ဟု ယူဆသည့္ လြဲမွားေသာ အယူအဆမွ ေပါက္ဖြားလာသည့္ အယူေဟာင္း အယူေဆြးသာလွ်င္ျဖစ္သည္။ မိန္းမသည္ ဗုဒၶရုပ္ပြားနားကပ္၍ ငရဲၾကီးမည္ ဆိုပါကေယာက္်ားေကာ ဘာေၾကာင့္ ငရဲမၾကီးရမွာနည္း။ မိန္းမလည္းလူ၊ ေယာက္်ားလည္းလူျဖစ္သည္။ လူလူ ခ်င္း အဆင့္အတန္းခဲြျခားမႈကို ယခုေခတ္တြင္ေျမျမွဳပ္ သျဂၤိဳလ္ပစ္သင့္ၾကေလျပီ။

ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားတြင္ ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ “မိန္းမမ်ား မတက္ရ” ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္ခဲ့ရာမွ မိန္းမႏွင့္ ေယာက္်ား တန္းတူအခြင့္အေရးအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနမိသည္။

ပဲ့ခ်ိတ္စက္တပ္ေရယာဥ္ကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို သယ္ေဆာင္ျပီး ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားမွ ထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏အေတြးသည္ အမွ်င္မျပတ္ေသးေပ။ မၾကာမီ ေရယာဥ္ကေလးသည္ ေရထဲမွ ထိုးထြက္သည့္ ဘံုဗိမာန္ၾကီးႏွင့္ အလားသဏၭာန္ တူသည့္ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားတန္ေဆာင္းၾကီးကိုလည္းေကာင္း၊ ေရတိုင္းျပည္၊ ေရရပ္ရြာ ျဖစ္သည့္အင္းေလးကိုလည္းေကာင္း၊ ေနာက္တြင္ထားခဲ့ျပီး၊ ေျမေပၚတိုင္းျပည္ျဖစ္သည့္ ေညာင္ေရႊျမိဳ႕သို႕ ဦးတည္ဆိုက္ကပ္လာသည္။

ရႈေဒါင့္၊ ၁၅-၆-၇၁


(တိုဟူးခ်ဥ္သုပ္* - တုိ႕ဟူးသုပ္၊ ရုပ္ပြားေလးဆူ* - ရုပ္ပြား ငါးဆူ)


Wednesday, May 19, 2010

ေအးစက္စက္ ရွန္းက်န္႕

ျမန္မာျပည္မွာေနတံုးက မိသားစုနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္ကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ခရီးအတို၊ အရွည္မ်ိဳးစံု မၾကာခဏသြားေလ့ရွိတဲ့အက်င့္က အခုေကာင္းေကာင္းဒုကၡေပးေနပါတယ္။ တေနရာထဲမွာေနတာ ေလးငါး ေျခာက္လၾကာတာနဲ႕ ခရီးထြက္ခ်င္လာေရာ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေျခအေနမေပးေသးေတာ့ အရင္က သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာက ဓါတ္ပံုေလးေတြကိုပဲ ရေသ့စိတ္ေျဖ ၾကည့္ရအံုးမယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ခရီးေတြက ဓါတ္ပံုေတြျမင္ရင္ပိုေရာဂါတက္ေနမွာစိုးလို႕ ေပ်ာ္စရာ သိပ္မေကာင္းခဲ့တဲ့ ေအးစက္စက္ ခရီးတခုက ဓါတ္ပံုေလးေတြကိုပဲျပန္ၾကည့္ပါေတာ့မယ္။

၂၀၀၉ ေဖေဖာ္၀ါရီလတံုးက တရုတ္ျပည္ ရွန္းက်န္႕ (အဲလိုပဲအသံထြက္မယ္တူပါတယ္) ကိုေလးငါးရက္ေလာက္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္အလုပ္နဲ႕လဲသိပ္မပတ္သက္ပဲနဲ႕ သူမ်ားရုံးခြဲအတြက္နဲ႕ တရုတ္ျပည္ကို သြားခဲ့ရတာ တရုတ္စကားတတ္လို႕မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာစကားတတ္လို႕ပါ။ ျမန္မာျပည္ကဆရာသမားက ဂ်ာမဏီျပပြဲသြားတံုးကေတာ့ ကိုယ့္တပည့္ေက်ာ္ကိုေခၚသြားဖို႕သတိမရပဲ၊ တရုတ္ျပည္ကိစၥရွိမွပဲ ဒီခရီးကေတာ့ မိုးဦးထက္သင့္ေတာ္တဲ့လူ မရွိဆိုပဲ။ ကၽြန္မကလည္း တရုတ္ျပည္က ျပန္လာျပီးရင္ ျမန္မာျပည္ကို (၁၀)ရက္ေလာက္ ခြင့္ယူစရာမလုိပဲ ျပန္ရမယ္ဆိုတဲ့ မက္လံုးေလးကိုသေဘာက်ျပီး သြားေပးဖို႕ သေဘာတူလိုက္ပါတယ္။

ရွန္းက်န္႕ကိုေလယာဥ္ဆိုက္ေတာ့ ည(၁၁)နာရီထိုးေနပါျပီ။ ေလဆိပ္အ၀င္မွာအရာရွိကေမးအဂၤလိပ္သံျပတ္နဲ႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနမွာလဲတဲ့။ (၁)ပတ္လို႕ ပါးစပ္ကေျဖလိုက္ေပမယ့္၊ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အမေလး...သူတို႕က အဲဒီထက္ၾကာၾကာေနေပးပါလို႕ ေတာင္းပန္ျပီးေခၚထားရင္ေတာင္ မေနဘူး၊ စိတ္ခ်လို႕ ေျပာမိပါတယ္။ အျပင္ထြက္လာေတာ့ အဲဒီ့ဘက္ရုံးက၀န္ထမ္းတေယာက္က ကၽြန္မ နာမည္ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေလးကိုင္ျပီးၾကိဳေနျပီး တည္းရမယ့္ဟိုတယ္ကိုပို႕ေပးပါတယ္။

လာၾကိဳတဲ့ လူက ကုတ္၊ နက္(ခ္)တုိင္ ၀တ္စံုျပည့္နဲ႕ ကားကလဲ ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ဘီအမ္ဒဗလ်ဴနဲ႕ဆိုေတာ့ ပထမေတာ့ ငါ့ကို ျမန္မာရုံးရဲ႕ ဂ်ီအမ္မ်ားမွတ္ေနလားလို႕ ဘ၀င္ေျမာက္မိပါေသးတယ္။ ေနာက္မွသိရတာက တရုတ္ျပည္မွာ ဒရိုင္ဘာတိုင္းက အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုျပည့္၀တ္တယ္ဆိုဘဲ။ ကားကလဲ သူတို႕ရုံးက အဆင္ေျပသလိုစီစဥ္တာ၊ ေနာက္ရက္ စကၤာပူရုံးက ဒါရိုက္တာေရာက္လာျပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႕ (၂)ေယာက္ ကိုစက္ရုံသြားဖို႕လာၾကိဳေတာ့ ေပါင္မုန္႕ကားလိုကားမ်ိဳးတလွည့္၊ ဆလြန္းကားတလွည့္ အဆင္ေျပသလိုပါပဲ။

မနက္အိပ္ရာကႏိုးလို႕ မွန္ျပတင္းေပါက္က လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပင္မွာျမဴခိုးေတြေ၀ျပီး ေတာင္ေတြကို လွမ္းျမင္ရေတာ့ နည္းနည္းစိတ္ၾကည္ႏူးသြားတယ္။ ေတာင္ၾကီးလိုလိုဘာလိုလုိေပါ့။
တကယ္တမ္းက အဲဒီျမိဳ႕က စီးပြါးေရးဇံလိုမ်ိဳး၊ စက္မႈဇံုလိုမိ်ဳးသက္သက္ပါပဲ။ ဘာမွသမိုင္း၀င္ အထင္ကရေနရာလဲမရွိ။ ေရာက္စတံုးမနက္ပိုင္းၾကည့္တံုးကေတာ့ ေတာင္ၾကီးနဲ႕တူသလိုလိုပဲ၊ ေနာက္ပိုင္းစက္ရုံသြားရင္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လမး္ေတြ ၾကည့္ေတာ့ မႏၱေလးနဲ႕တူသြားတယ္။

မနက္စာဆင္းစားျပီးအခန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဟာင္ေကာင္ကေနလာမယ့္ ဒါရိုက္တာက ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ သူက ညဘက္မွရွန္းက်န္႕ကိုေရာက္မွာမို႕လို႕ စက္ရုံကိုေတာ့ မနက္ျဖန္မွသြားရမယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဒီေန႕တေန႕လံုးဘယ္မွ မသြားပဲနဲ႕ ေဟာ္တယ္ထဲမွာပဲေနျပီး Manual ကိုၾကိဳဖတ္ထားတဲ့။ စားခ်င္တာ ဟိုတယ္ထဲမွာပဲၾကိဳက္တာမွာစား၊ အျပင္ကိုေတာ့ လံုး၀မသြားပါနဲဲ႕တဲ့။ အိုေခ လို႕ေျပာျပီး ဖုန္းခ်တာနဲ႕ အင္တာနက္၀င္၊ကိုနဗနရဲ႕Blogမွာမဖတ္ရေသးတဲ့ပိုစ့္ေတြ၀င္ဖတ္ေနလိုက္တာေန႕လည္စာနဲ႕ ညစာကိုေတာင္ ေပါင္းျပီးစားျဖစ္တယ္။ ညဘက္က်မွ သတိရျပီးသူ႕Manual စာအုပ္ကို ၁၀မိနစ္ေလာက္ဟိုလွန္၊ဒီလွန္ ၾကည့္လိုက္တယ္။

ေနာက္သံုးရက္ေတာ့ ဘာမွမထူးျခားပါဘူး။ စက္ရုံကပို႕ေပးထားတဲ့ဟုိတယ္ကေန ကၽြန္မတုိ႕စကၤာပူရုံးကလူေတြ လာရင္တည္းေနက် လူနဲနဲပိုစည္တဲ့ေနရာကဟိုတယ္ကိုေနာက္ရက္မွာေျပာင္းေပးတယ္။ ေန႕တိုင္းမနက္စာစား၊ လာၾကိဳတဲ့ကားနဲ႕စက္ရံုသြား၊ တရုတ္အင္ဂ်င္နီယာကတရုတ္ဗားရွင္းတင္ထားတဲ့စက္ကိုဖြင့္ျပီးေရွ႕ကျပ၊ ကၽြန္မကအဂၤလိပ္ဗားရွင္း တင္ထားတဲ့ စက္နဲ႕ေနာက္ကလိုက္လုပ္။ ႏွစ္ေယာက္သား နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ bilingual ရတဲ့ ဒါရိုက္တာက ၀င္ရွင္းေပးနဲ႕။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႕ ေနာက္ဆံုးရက္မွာေတာ့ ေန႕တ၀က္ေလာက္လုပ္ျပီးတာနဲ႕ ျပီးသြားပါျပီ။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ကလဲ ညဆယ္နာရီမွ။

ေန႕လည္စာစားျပီး ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒါရိုက္တာက သူ႕ကိစၥနဲ႕အျပင္သြားအံုးမယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မလဲ ထမင္းစားခန္းကေနလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ (ေအာက္ကပုံ) ေနရာကိုျပျပီး ငါဒီေနရာေတာ့ သြားေလွ်ာက္ၾကည့္လို႕ရတယ္ မဟုတ္လားဆိုေတာ့ ရပါတယ္တဲ့။ ဒီေနရာက ခရီးသြားေတြ လာေနက်ေနရာဆိုေတာ့ လံုျခံဳတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မတေယာက္ထဲတံတားအနီေပၚျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ညေနေလးနာရီေလာက္ အံု႕အံု႕မွိဳင္းမိွဳင္းနဲ႕ေပမယ့္ ရာသီဥတုကေအးေနေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လို႕ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။

တရုတ္လုိလဲနားမလည္၊ ေျမပံုလဲမပါ၊ အေဖာ္လဲမပါပဲ တေယာက္ထဲ ေယာင္လည္လည္ မသိျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ပဲ ေလွ်ာက္လည္တယ္လို႕ေျပာရယံု ေလွ်ာက္လည္ျခင္းေပါ့။


တံတားဆံုးေတာ့ ဘာေရးထားမွန္းမသိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္နားေရာက္သြားေရာ။ တရုတ္စာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ဒီပံုျပန္ ျပၾကည့္ေတာ့ သူက တိုင္းရင္းသားေက်းရြာလိုဟာမ်ိဳးလို႕ေျပာတာပဲ။ အထဲမွာကားနဲ႕ေလွ်ာက္လည္လို႕ ရတယ္ဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္ကုန္မွာစိုးလို႕ မ၀င္ေတာ့ပါဘူး။

အေပါက္၀မွာ တေယာက္ထဲဟုိေငးဒီေငးနဲ႕ ထုိင္ေနရင္း ေရွ႕ကိုနည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မနက္တိုင္း ဒီလမ္းတေလွ်ာက္ ကားျဖတ္သြားေနက်ဆိုေတာ့ တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားရင္ ေနာက္ထပ္ ဘာၾကီးမွန္းမသိတဲ့လူစည္ကားရာေနရာတခုရွိတာ သိတယ္ေလ။ လူသြားလူလာမျပတ္တဲ့ လမ္းမၾကီးဆိုေတာ့ တေယာက္ထဲေပမယ့္ မေၾကာက္မိဘူး။


ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႕ မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဒီေၾကးရုပ္ေတြနားေရာက္လာေရာ။ ဘယ္ႏွခုႏွစ္က ဘာအတြက္ လုပ္ထားတာမွန္းမသိဘဲ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္ေရာ။



ဒီတေယာက္က ခ်စ္ေကာင္းလိုလို၊ ေဒြးလိုလိုေနာ္။
ေဟာ...ေနာက္ဆံုးမွာ လူေတြအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ ေနရာကိုေရာက္လာပါတယ္။ Window of The World လို႕ဆိုင္းဘုတ္တင္ထားတယ္။
ဂိတ္မွာ ၀င္ေၾကးေပးျပီး ေတာင္ကုန္းေပၚကိုတက္လို႕ရေပမယ့္ အဲဒီ့ကိုလဲမ၀င္ခဲ့ဘူး။ ၾကည့္ရတာအေပၚမွာ ကမၻာအရပ္ရပ္က နာမည္ၾကီးပစၥည္းေတြ၊ ေနရာေတြကို အတုလုပ္ထားပံုပဲ။ အျပင္ကၾကည့္ရင္လဲ ျမင္သင့္သေလာက္ျမင္ရတာပဲေလ။

ဗီးနပ္စ္လဲေတာင္ကုန္းေပၚမွာအလွျပလို႕၊ ေဒးဗစ္ကေတာ့ ေဘးကေနေဘာ္ဒီဂတ္လားေတာ့ မသိဘူး။ အီဂ်စ္ကအရုပ္နဲ႕ ျပင္သစ္က တာ၀ါလဲ တရုတ္ျပည္ကိုေရာက္လို႕။



ရင္ျပင္မွာေတာ့ လာလည္တဲ့လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ၾကည့္ရတာျပည္တြင္း ခရီးသြားေတြမ်ားပံုရတယ္။
အျပန္က်ေတာ့ လမ္းကိုကူးျပီး တဖက္ျခမ္းကေနျပန္ေလွ်ာက္လာတယ္။
ဘာပန္းမွန္းမသိတဲ့ ပန္းေလးေတြလွလို႕။ ေသေသခ်ာခ်ာရပ္ၾကည့္ခဲ့ေသးတယ္။
ေတာင္ၾကီးမွာေဆာင္းတြင္းလမ္းေလွ်ာက္ရသလိုပဲ။ အေႏြးထည္၀တ္ထားတာေတာင္ ေအးတယ္။
ဒါကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ေျမေအာက္ရထား ဘူတာရုံပဲ။
ေနာက္တေနရာေရာက္ေတာ့ ရုံးတရုံးေရွ႕ ေၾကးသြန္းရုပ္လို႕ထင္ရတဲ့ ျမင္းေတြ။ ၾကည့္လို႕ေတာ့ေကာင္းသားပဲေနာ္။


ဒါလဲ လမ္းတဖက္မွာရွိတဲ့ ဘာအတြက္ေဆာက္ထားမွန္းမသိတဲ့ ေလွၾကီး(သေဘၤာၾကီး) ပဲ။

ေရွာ့ပင္းေမာလ္လား ရုံးၾကီးၾကီးလားေတာ့ မသိဘူး။
သူတို႕ေတြက အေဆာက္အအံုေတြေရွ႕မွာ ရုပ္တုေတြထားတာ အေတာ္၀ါသနာပါပံုရတယ္။
ျပန္ေရာက္ပါျပီ။
အဲလိုေလွ်ာက္သြားလိုက္တာ ေပ်ာ္တယ္လို႕လဲမဟုတ္ေပမယ့္နည္းနည္းေတာ့ေက်နပ္သြားပါတယ္။




Sunday, May 16, 2010

မိုး......မိုး........မိုး

(photo : google)

့္(photo: http://www.demowaiyan.co.cc/2010/05/blog-post_3769.html)

ဒီဓါတ္ပံုႏွစ္ပံုက ရိုက္ထားတဲ့ ေနရာခ်င္း၊ယူထားတဲ့ ရႈေထာင့္ခ်င္းမတူေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ ေခ်ာင္းတခုထဲ တဆက္ထဲပါ။ အေပၚပံုကေန မီတာ ၂၀၀ေလာက္သြားလိုက္ရင္ ေအာက္ကပံုရဲ႕ေနရာကိုေရာက္ပါျပီ။ အေပၚပံုကေတာ့ ပံုမွန္ေခ်ာင္းထဲမွာေရရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရိုက္ထားတာျဖစ္ျပီး ေအာက္ကပံုကေတာ့ ခုေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနပါ။

ကၽြန္မတို႕အင္းေလးမွာေနတဲ့လူေတြတင္မကပဲ အင္တာနက္မွာ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ အင္းေလးကန္ရဲ႕ ေရခန္းေနတဲ့ပံုေတြၾကည့္ရတဲ့လူတိုင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾက၊ စိတ္ညွိဳးႏြမ္းပူပန္မႈကို ခံစားၾကရတာ။ လြန္ခဲ့တဲ့တလေလာက္ထဲက ကၽြန္မတို႕အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ၾကရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားဆံုးေျပာျဖစ္ၾကတဲ့အေၾကာင္းအရာက အင္းထဲမွာဘယ္ေလာက္ ေရေျခာက္ေနျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းပဲ။ ရြာကိုဖုံးဆက္ျဖစ္ရင္ ေမးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းကလဲ ေရအေၾကာင္းပဲ။

ႏွစ္တိုင္း ေႏြရာသီဆိုပံုမွန္ရွိေနက်ေရထက္နည္းသြားတတ္တာသဘာ၀ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ကေတာ့ စံခ်ိန္တင္ လိုက္တာပါပဲ။ သမိုင္းေပစာအေထာက္အထားအရ ဒီႏွစ္မွာ ရြာသက္တမ္း ႏွစ္၅၀၀ျပည့္ျပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ဟဲယာရြာမမွာ ဒီေလာက္ေရခမ္းေျခာက္တဲ့အျဖစ္မ်ိဳးဟာ ဒီတခါပဲျဖစ္ဖူးတယ္။ ေမြးကထဲက ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ေတာင္တန္းနဲ႕၊ ေရနဲ႕ဆိုတာ အျမဲျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ လူေတြအခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳရေတာ့ လူတိုင္းစိတ္ထိခိုက္၊ ၀မ္းနည္းၾကပါတယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္က အေဒၚေတြနဲ႕ ဖံုးေျပာျဖစ္လို႕ေမးရင္း သူတို႕ဆိုေျပာရင္းနဲ႕ ငိုသံေတာင္ပါလာပါတယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တံုးက တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးေတြ ရန္ကုန္လာလည္ရင္ တအ့ံတၾသေျပာတာက နင္တို႕ဆီမွာ ေရလဲမရွိဘူး၊ ေတာင္လည္းမရွိဘူးေနာ္တဲ့။ ရန္ကုန္ကို တေခါက္မကေရာက္ဖူးလဲေရမရွိ၊ ေတာင္မရွိတဲ့အျဖစ္ဟာ သူတို႕အတြက္ထူးဆန္းေနတံုးပဲ။ ရန္ကုန္မွာေနလို႕တပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိလာရင္ေတာင္ေတြ၊ ေရေတြကိုလြမ္းလာၾကပါျပီ။ သူတို႕ကို ျပန္ရႊင္လန္းေစခ်င္ရင္ေတာ့ အင္းလ်ားကန္၊ ကန္ေတာ္ၾကီး၊ ေက်ာင္တန္းေရလည္ဖက္ေခၚသြားရင္နည္းနည္း အလြမ္းေျပသြားၾကေရာ။ အဲဒါကိုၾကည့္ရင္ သူတို႕ဘ၀က ေရထဲမွာေနရတာ ဘယ္ေလာက္အသားက်ေနလဲလို႕ သိႏုိင္ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံအရပ္ရပ္က၊ ကမၻာအရပ္ရပ္ကလူေတြကေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာရွိတဲ့ေရကန္ၾကီးဆိုျပီး အထူးအဆန္း အေနနဲ႕ လာလည္ၾကေပမယ့္ တျခားေဒသကိုသိပ္အေရာက္အေပါက္မရွိတဲ့ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕အမ်ိဳးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ တျခားေနရာမွာ ငါတို႕လို ေရလဲမရွိဘူးဆိုျပီး အံ့ၾသၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ အင္းေလးကန္ရဲ႕ အဓိကေရအရင္းအျမစ္က ကန္ရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္မွာ ရွိတဲ့ေတာင္တန္းေတြက ေနစီးဆင္းလာတဲ့ေခ်ာင္းေတြကပါ။ေႏြရာသီေရာက္ရင္မိုးမရြာတာရယ္၊ေနပူရွိန္ေၾကာင့္ေရေငြ႕ပ်ံတာရယ္ေၾကာင့္ ကန္ေရျပင္ တိမ္သြားတတ္တာ၊ ေခ်ာင္းေတြမွာေရနည္းသြားတတ္တာ ႏွစ္စဥ္ျဖစ္ေနက် သဘာ၀ဆိုေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကစျပီးမွတခ်ိဳ႕ေခ်ာင္းထဲေတြမွာေရမရွိသေလာက္ ခန္းသြားမ်ဳိးစၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႕အိမ္ေရွ႕ကေခ်ာင္းဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကစျပီး တခ်ိဳ႕ႏွစ္ေႏြရာသီမွာ လံုး၀ေျခာက္သြားလိုက္၊ တခ်ိဳ႕ႏွစ္ ေႏြရာသီမွာေတာ့ ေမာ္ေတာ္တစင္း၊ ႏွစ္စင္း သြားရုံေလာက္ေတာ့ ေရက်န္လိုက္နဲ႕။

ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလမွာ ကၽြန္မအင္းေလးျပန္တံုးက အေပၚကဓါတ္ပံုထဲမွာပါတဲ့ ေရေျခာက္ေနတဲ့ေခ်ာင္းမွာ ေမာ္ေတာ္ေမာင္းလို႕ရခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီေခ်ာင္းကကၽြန္မတို႕ရြာကေန ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကိုသြားတဲ့ ေခ်ာင္းမၾကီးတခုေပါ့။ ရြာျပန္ခါနီး ဖုန္းဆက္ေမးရေသးတယ္။ အိမ္ေရွ႕ေခ်ာင္းေမာ္ေတာ္၀င္လို႕ရလားလို႕။ ေရေတာ့နည္းေနေပမယ့္ ေရေၾကာင္းသိတဲ့ ေမာ္ေတာ္သမား ဆိုရင္ေတာ့ေမာင္းလို႕ရတယ္ဆိုျပီး ကၽြန္မတို႕ကို ရြာကေမာင္ေလးေတြကပဲ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားမွာ ေမာ္ေတာ္နဲ႕ လာၾကိဳျပီး သူတို႕ေမာ္ေတာ္ကေရွ႕ကေမာင္း၊ ေညာင္ေရႊကေမာ္ေတာ္သမားက သူတို႕ေမာင္းတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္းေနာက္ကလိုက္ေမာင္းလို႕ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႕ အိမ္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အဲဒီေခ်ာင္းက ေရတစက္မွေတာင္မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္ေရွ႕ကေခ်ာင္းကေတာ့ ပက္ၾကားအက္ေတာင္ေပၚေနပါျပီ။

ကံေကာင္းတယ္လို႕ပဲေျပာရမလား၊ ဒုကၡေတြကို ေ၀မွ်မခံစားဘူး လို႕ပဲေျပာရမလား။ အဲေလာက္ေရခမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ တခါမွ ရြာကိုမျပန္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ျပန္သြားျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုလဲ ဒီႏွစ္ေႏြမွာေတာ့ ေရဘယ္လိုနည္းတာဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ေျပာျပခဲ့ၾကေပမယ့္ သူတို႕ကလဲ ဓါတ္ပံုရိုက္ထားတာတို႕၊ ဘာတို႕မလုပ္ထားေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႕ ေတြ႕ဖူးလိုက္ရတာေတာ့ ဒီႏွစ္မွပါပဲ။

ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ သၾကၤန္ျပီးလို႕ ႏွစ္သစ္တရားနာျပီးခ်ိန္ဆိုရင္ မိုးတခါေလာက္ရြာ၊ ေမလလယ္ေလာက္ ေတာင္ေပၚမွာလဲ မိုးစရြာျပီဆိုရင္ ေခ်ာင္းေရ ေတြဆင္းျပီး ဇြန္၊ ဇူလိုင္ေလာက္ဆိုရင္ ေခ်ာင္းေတြမွာ ေရတျဖည္းျဖည္းျပန္ျပည့္လာပါတယ္။ စက္တင္ဘာ၊ ေအာက္တိုဘာကေတာ့ ေရအျပည့္ဆံုး လေတြေပါ့။ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေရပံုမွန္ရွိေနျပီး ေႏြစ၀င္တာနဲ႕ ေရတျဖည္းျဖည္းျပန္နည္းသြားတတ္တာ ႏွစ္စဥ္လည္ေနက် သဘာ၀စက္၀ိုင္းပါ။
အင္းထဲမွာမိုးမရြာေပမယ့္ ေတာင္ေပၚေတြမွာမိုးရြာရင္လဲ ေခ်ာင္းေရေတြဆင္းလာတာမို႕ မိုးရြာဖို႕သာအဓိကပါ။ အခုသၾကၤန္ျပီးေနာက္ပိုင္း ရြာတိုင္းရြာတိုင္းမွာ ႏွစ္သစ္တရားနာေတြဆက္တိုက္လုပ္ေနၾကတယ္လို႕သိရျပီး ဒီမနက္ကေတာ့အင္းေလးကိုဖံုးဆက္ျပီးတဲ့အကိုတေယာက္ဆီကသတင္းေကာင္းၾကားလိုက္ရလို႕ နဲနဲစိတ္ခ်မ္းသာသြားပါတယ္။ မေန႕ကေတာင္ၾကီးအင္းေလးမွာမိုးရြာတယ္တဲ့။