Wednesday, May 6, 2015

အေမရိကားခရီးစဥ္ - ၃





ဗိုက္လဲျပည့္၊ လူလဲလန္းဆန္းသြားၿပီး အခ်ိန္ရေသးတာမို႕ ေလဆိပ္ထဲက ဆိုင္ေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါ တယ္။  အရသာမ်ိဳးစံုနဲ႕ ေရညွိခ်ပ္ေတြ၊ ေရညွိနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ သြားရည္စာ၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္၊ လက္ဖက္ေျခာက္ေတြ ၀ယ္ခ်င္စရာေတြခ်ည္းပဲ။  မိုးဦးရဲ႕ Handcarry အိတ္က ေနရာဆံ့ေသးတာမို႕ ေရညွိထုပ္ ေတြ၀ယ္လိုက္ၾကေသး တယ္။ 

Schedule အတိုင္း မနက္ ၁၀နာရီ ၅၀ ေလယာဥ္ စထြက္ပါတယ္။  ေလယာဥ္ေပၚမွာ ခရီးသည္ ၃ပံု ၂ပံုေလာက္က ကိုရီးယားလူမ်ိဳဳးေတြပါ။  ပံုစံၾကည့္ရတာ ကိုရီးယားကေန သြားလည္တဲ့လူေတြထက္ အေမရိကားကေန ကိုရီးယား လာလည္ၿပီးျပန္တဲ့လူေတြ ပိုမ်ားတယ္ထင္တာပဲ။  မိုးဦးငယ္ငယ္တံုးက ခရီးသြားရင္ ကားပဲစီးစီး၊ ရထားပဲစီးစီး အရမ္းမူးတတ္တဲ့သူေပမယ့္ ေလယာဥ္ဆိုတာေတာ့ စစီးဖူးထဲက တခါမွ မူးတယ္ ဆိုတာမရွိဖူးဘူး။   သနားစရာေလးေနာ္။  မူးမွာကိုမေၾကာက္ေပမယ့္ ၁၂နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေလယာဥ္ေပၚ မွာပဲအခ်ိန္ကုန္ရမွာ၊ ဟိုေရာက္ရင္လဲ ခ်ီကာဂိုထဲဆက္တိုက္လည္မွာဆိုေတာ့ အားရွိေအာင္ စားလို႕ရသမွ် အကုန္စားမယ္၊ အိပ္လို႕ရသေလာက္ အိပ္မယ္လို႕ စဥ္းစားထားတယ္။ 

ဘာမွ မလုပ္ရဘဲ ဒီတုိင္း ထုိင္ေနရတာလဲ ဗိုက္ကဆာတာပဲ။  ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြလာေကၽြးတဲ့ ပ်ားရည္လူး ေျမပဲ စားရင္း အေအးေသာက္ရင္း ေန႕လည္စာ လာေကၽြးမယ့္အခ်ိန္ကိုလည္ပင္း ရွည္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနရင္း ကိုရီးယားေလေၾကာင္းဆိုေတာ့  ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ဘီဘင္ဘတ္ေတာ့ ေကၽြးမွာ ေသခ်ာတယ္။  ငါစားခ်င္တာနဲ႕ကြက္တိ ေပါ့။  လြဲခ်င္ေတာ့ အဲ ေလယာဥ္မယ္ေလး ေတြေပါ့။  အဂၤလိပ္လိုကို ဘယ္လိုေျပာလိုက္သလဲမသိပါဘူး။ ကိုယ္နားလည္ လိုက္တာက ဘီဘင္ဘတ္ကို အမဲသားနဲ႕ ၾကက္သားနဲ႕ရမယ္ေပါ့။  မိုးဦးတို႕ညံ့ခ်က္။ နားေထာင္တာကလဲ လွ်မ္း၊  ကိုရီးယားေတြ ဘီဘင္ဘတ္ ကို အမဲသားပဲ လုပ္ေလ့ရွိတယ္ဆိုတာလဲ သတိမထားလိုက္ မိတဲ့မိုးဦး ၾကက္သားလို႕ ေျဖလိုက္တာ ကိုယ့္ေရွ႕ အစားအေသာက္ဗန္းရေတာ့မွ  လြဲတယ္ဆိုတာသိလိုက္တယ္။  သူတို႕က အေနာက္တိုင္းစာ ၾကက္သား၊ အမဲသား ဘာစားမလဲ။  ကိုရီးယား ဘီဘင္ဘတ္လဲ ပါပါတယ္ လို႕ေျပာတာကိုး။  ညီမေလးကေတာ့ ပိုင္တယ္။ သူကေတာ့ အမဲသား၊ ၾကက္သားဂရုမစိုက္၊ ဘီဘင္ဘတ္မွ ဘီဘင္ဘတ္ ပဲေျပာလိုက္ေတာ့ သူကေတာ့ ကြက္တိ။  အဲဒါနဲ႕ ျပန္လဲ မလဲခိုင္းခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ ကိုယ္ရတဲ့ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ အီတီတီအႏွစ္ ေတြဆန္းထားတဲ့ ၾကက္သားျပဳတ္နဲ႕ အသီးအရြက္ေတြကိုပဲ က်န္းမာေရးနဲ႕ ညီညြန္ပါတယ္၊ ဗိုက္နာမွာ စိုးရိပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့လို႕ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းၿပီး စားလိုက္ရပါတယ္။ ညီမေလးဆီက ျမည္းၾကည့္တာ စားလို႕ေကာင္းတယ္။

 စိတ္ရွိတိုင္း စားခြင့္မႀကံဳလိုက္တဲ့ Inflight Bibimbap

စားပီးေတာ့အိပ္ေပါ့။  အိပ္ၿပီးေတာ့ေရာ။  စားစရာထပ္ေမွ်ာ္ေပါ့။ အဲ ေလယာဥ္မယ္ညီမလွလွ ေလးေတြက အဆာေျပစားစရာ ကိတ္မုန္႕ေလးေတြ၊ ေရညွိပတ္ ထမင္းသံုးေျမာင့္ထုပ္ေလးေတြကို ဗန္းထဲထည့္ၿပီး  ေန႕လည္စာနဲ႕ ညစာစားခ်ိန္ၾကား လူေတြ ဆာေလာက္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ လိုက္ေကၽြးေပမယ့္   ခရီးသည္ေတြကို ေမးတာလဲျမန္ လမ္းေလွ်ာက္တာလဲ ျမန္ဆိုေတာ့ ပထမအေခါက္မွာ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ လွမ္းေခၚတာ မမီလိုက္ဘူး။  ဘာရမလဲ ေနာက္တေခါက္ျပန္လွည့္လာေတာ့ ကိုယ့္ခံုမွာ အသင့္အေနအထားနဲ႕ ေစာင့္ေနမွပဲ စားခ်င္တာ စားရေတာ့တယ္။   မိုးဦးရဲ႕ အစာအိမ္က အခ်ဥ္၊ အစပ္နဲ႕ ေအးစက္စက္ ဟာေတြဆို သိပ္စားလို႕ မရတဲ့လူဆိုေတာ့ ေရညွိထမင္းထုပ္ကိုေတာ့ မစားရဲဘူး။  ဒါေပမယ့္ ႀကိမ္း၀ါးထားတယ္။ ေနာက္တနပ္ေကၽြးရင္ ဘီဘင္ဘတ္မွ ဘီဘင္ဘတ္ပဲလို႕ ရြတ္ေနပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ ထပ္လြဲပါတယ္။  ညစာက်ေတာ့ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဖတ္လို ေခါက္ဆြဲေအးစက္စက္ေတြထဲကို  သြားတိုက္ေဆးေတာင့္လို အေတာင့္ထဲက ငရုတ္သီးအႏွစ္ ေတြညွစ္ထည့္စားရတဲ့ ကိုရီးယား ရိုးရာ ေခါက္ဆြဲ ေနာက္တမိ်ဳး နဲ႕ ေနာက္တမ်ိဳးက ထံုးစံအတိုင္း အသား၊ အသီးအရြက္ျပဳတ္နဲ႕ အာလူးျပဳတ္။  :(-  ညီမေလးစားေနတဲ့  ေအးစပ္စပ္ ေခါက္ဆြဲကိုၾကည့္ၿပီး ဗိုက္နာမွာစိုးလို႕ မစားရဲေတာ့ အေနာက္တိုင္းဆန္သူႀကီးလုပ္ရျပန္ပါတယ္။  အခုပိုစ့္ကို ရိုက္ရင္းနဲ႕မွစဥ္းစားမိတယ္။  ငါဘာလို႕မ်ားအဲအခ်ိန္မွာတံုးက ေလယာဥ္မယ္ေလးကို မေမးမိပါလိမ့္လို႕။  ဘီဘင္ဘတ္ တဗူးေလာက္မ်ားက်န္ေသးရင္ငါ့ကိုေကၽြးပါလားဟယ္လို႕။  :)

ေနာက္တနပ္ထပ္စားၿပီး ေနာက္ဘယ္ႏွစ္နာရီ ထပ္အိပ္ရအံုးမလဲ တြက္ၿပီး ထပ္အိပ္ပါတယ္။  တေရးႏိုးရင္ အဆာေျပမုန္႕ထပ္ေတာင္းစားပါတယ္။  ထပ္အိပ္ပါတယ္။  ေလယာဥ္ေဘး ျပတင္းေပါက္ေတြလဲ ပိတ္ထားေတာ့ ညဘက္အိပ္ရတဲ့အတိုင္းပဲ။  အဲဒါနဲ႕ ေလယာဥ္မယ္မမမ်ားက သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္က်လို႕ ျပတင္းေပါက္ေတြလဲလိုက္ဖြင့္လိုက္ေရာ မိုးႀကီး ထိန္ထိန္လင္းေနပါေရာ။  အဲဒါနဲ႕ မနက္စာ ထပ္စားရျပန္ေရာ။  ခဏေနက်ရင္ ခ်ီကာဂုိ အိုဟဲ ေလဆိပ္ကို ဆင္းေတာ့မယ္ေလ။  ဆိုလ္းကထြက္လာတာ ၾသဂုတ္ (၅)ရက္ မနက္ ၁၀နာရီ၅၀၊ ခု ခ်ီကာဂိုေရာက္ေတာ့ လဲ ၾသဂုတ္ (၅)ရက္ မနက္ ၉နာရီခြဲ။  အေရွ႕နဲ႕အေနာက္ အခ်ိန္ကြာျခားခ်က္ၾကားမွာ မိုးဦးတို႕ တရက္ေနာက္ျပန္ေရာက္သြားတာလား၊ တရက္ပိုေနလိုက္ရတယ္ ေျပာမလား။

ခ်ီကာဂိုေလဆိပ္ဆင္းေတာ့ စိတ္ကေတာ္ေတာ္ေအးသြားပီ။  ငါတို႕ေတာ့ အေမရိကားေျမကို နင္းၿပီေပါ့။   ဒါေပမယ့္  စိုးရိမ္စိတ္ကေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။  အနီေရာင္ပတ္စ္ပို႕ေလးကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ ႏိုင္ငံထက္ ေခတ္မွီတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြကို ေယာင္လည္လည္သြားရတဲ့ လူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ား ရဲ႕ ခံစားခ်က္လို႕ထင္ပါတယ္။  အကုန္လံုးေတာ့ အဲလိုခံစားရလိမ့္မယ္လို႕ မဆိုလိုပါဘူး။  ကိုယ့္ဟာကို ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႕ သြားႏိုင္တဲ့လူေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိမွာပါ။  

စိုးရိမ္ကာမွ စိုးရိမ္ေရာ။  ေလာေလာဆယ္ လူကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ကလဲ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။  ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီး လိန္ပိန္အိပ္လာတာ လူက ဘယ္မွာလာ သပ္ရပ္ေတာ့မလဲ။  အဲဒါနဲ႕ Immigration မ၀င္ေသးဘဲ သန္႕စင္ခန္းအရင္၀င္ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ အပိုယူသြားတဲ့ အ၀တ္ တစံုကိုေတာင္ ထုတ္လဲလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ Immigration Counter မွာ၀င္တန္းစီပါတယ္။ အဲမွာလဲ မ်က္ႏွာငယ္တယ္လို႕ခံစားရပါတယ္။  ေကာင္တာထို္င္ေနတဲ့အရာရွိကညီမေလးရဲ႕ပတ္စ္ပို႕ကို  ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ကို ၀င္ခြင့္ထုေပး ဖို႕ျပင္ေနပါၿပီ။ အဲအခ်ိန္မွာ သူ႕ထက္စီနီယာက်တယ္ထင္ရတဲ့ တျခားအရာရွိတေယာက္ က ေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းေတြထပ္ေမးပါတယ္။  ဘယ္ေလာက္ေနမွာလဲ။  ညီမေလးကလဲ ရိုးသားစြာ (၂)လေနမယ္ေပါ့။  အဲေတာ့မွ အရာရွိက နင္တို႕အခမ္းအနားတက္ဖို႕လာတယ္ဆိုရင္  ၁ပတ္ေလာက္နဲ႕ လံုေလာက္တာ (၂)လ ေနဖို႕လိုလို႕လား စသျဖင့္ေပါ့။  ညီမကလဲ စြာပါတယ္။  ငါတို႕က အခမ္းအနားကို ကူလုပ္ ေပးဖို႕လာတာဆိုေပမယ့္ ဒီေလာက္ခရီးအေ၀းႀကီးလာၿပီးမွေတာ့ တျခားေနရာေတြပါ လည္ၿပီးမွ ျပန္မွာေပါ့လို႕ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ မိုးဦးကလဲ စဥ္းစားထားပါတယ္။  ငါ့ကို ရစ္ရင္ငါလဲ  ျပန္ေတာ့ ေျပာမွာပဲလို႕။  ေနာက္ဆံုး တံုးမထုေပးရင္ေတာင္ဒီတိုင္း ေတာ့မခံဘူး။  သူ႕ထက္ႀကီးတဲ့ Officer နဲ႕ ေတြ႕ခြင့္ရေအာင္ေတြ႕ၿပီးေျပာမယ္လို႕။  ၿပီးေတာ့ ဖိတ္စာ ပို႕ထားတဲ့ ဘဘရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကိုလဲ အဆင္သင့္ ရွာထားတယ္။  ငါတို႕လဲ ဘာအမွားမွမလုပ္ဘူး၊  သူတို႕ Procedure ေတြအတိုင္း လိုက္လုပ္ထားလို႕ပဲ visa ေတာင္ရၿပီ။  အားနည္းတဲ့လူကို တမင္ႏွိ္မ္ခ်င္တဲ့ပံုစံဆိုေတာ့ တကယ္ကို မခံခ်င္ ျဖစ္မိတယ္။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ညီမေလးရဲ႕စာအုပ္ကိုလဲတံုးထု၊ မိုးဦးအလွည့္က်ေတာ့လဲ ဘာမွမေမးေတာ့ဘဲ တံုးထုေပးလိုက္ပါတယ္။  ၆လေတာ့ ေနထိုင္ခြင့္တံုးထုေပးလိုက္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိုးဦးစိတ္ကေတာ့ အေတာ့ကို တိုပါတယ္။ ခုထိ နားမလည္ႏိုင္ေသးတာက အဲလို အျပင္က မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဆရာလာလုပ္တဲ့ အရာရွိက တကယ္ပဲ သူ႕တာ၀န္ေဘာင္အတြင္းကလုပ္တာလား၊  ဒါမွမဟုတ္ မဖြံ႕ျဖိဳးေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက လာတဲ့ကိုယ္ေတြကိုပဲ တမင္ႏွိပ္ကြပ္တာလား ဆိုတာပဲ။  ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ လံုး သူ႕တေယာက္ပဲ အဲလို ဆက္ဆံတာ ၾကံဳဖူးတယ္။  

Immigration ကထြက္လာၿပီး လက္ဆြဲအိတ္ေတြေရြးၿပီးေတာ့ X-ray စက္ တခါထပ္ျဖတ္ရပါတယ္။  အေကာက္ခြန္မမ က နင့္အိတ္ထဲမွာ အပင္ေတြ၊ အရြက္ေတြ၊ စားစရာေတြပါလားတဲ့။  မိုးဦးလဲ မုသားမပါပဲ ေျဖလိုက္တယ္။  ကိုရီးယားက၀ယ္လာတဲ့ ေရညွိေတြေတာ့ပါတယ္လို႕။  :).  တကယ္က အိတ္ တအိတ္ထဲမွာ လက္ဖက္ေတြ၊ ငါးေျခာက္ေတြအျပည့္ပါ။  မပါဘူးလို႕ေျဖတာမွမဟုတ္တာ။  သယ္လာတာကို အကုန္မေျပာတာပဲရွိတာ။  ျဖည္ၾကည့္ေနရင္ လႊင့္ပစ္ ခံရတာမခံရတာ အသာထား။  အခ်ိန္ကၾကာအံုးမွာ။  သူတို႕က အသားစိမ္းတို႕၊ မ်ိဳးေစ့တို႕ အပင္တို႕သာ အ၀င္မခံတာပါ။ အေျခာက္အျခမ္းေတြေတာ့ သယ္လို႕ ရတယ္လို႕ ေနာက္ေတာ့ သိရပါတယ္။

အထုပ္ေတြဆြဲလို႕ အျပင္ကိုထြက္ရင္း ေနာက္တခါ ဘာမ်ားလြဲအံုးမလဲလို႕ ေတြးေနမိပါတယ္။  မလြဲေတာ့ပါဘူး။  လာႀကိဳတဲ့ အကိုေတြကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေတြ႕ပါတယ္။  အကိုေတြကလဲ အေျမာ္အျမင္ၾကီးပါတယ္။  ဗုိက္ဆာလာမွာပဲဆိုၿပီး မက္ေဒၚနယ္ေတြ အသင့္၀ယ္ထားေတာ့ မိုးဦးတို႕လဲ ခုနက Immigration Officer အေၾကာင္းကို ရယ္ပြဲဖြဲ႕ေျပာႏိုင္ၿပီေပါ့။