Tuesday, April 20, 2010

လြမ္းေနတဲ့ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္.....

တကယ္တမ္းေတာ့ လြမ္းေနတဲ့ေမာင္ႏွမေတြအတြက္တင္မဟုတ္ပါဘူး။ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ေမာင္ႏွမေတြ ေရာက္ဖူးခ်င္စိတ္ပိုေပါက္သြားေအာင္၊ ေရာက္ဖူးျပီးသားေမာင္ႏွမေတြလဲ ထပ္သြားခ်င္သြားေအာင္ လက္က်န္ပံုေလးေတြကိုေမႊေႏွာက္လိုက္တာပါ။

အဲဒါကေတာ့အျပန္မနက္ေစာေစာမွာ ရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။


ေက်ာက္ပန္းျပာ လို႕ကၽြန္မတို႕ေခၚၾကတဲ့ ဘလူးဗင္ဒါေတြပါ။

ဖဲၾကိဳးျဖတ္၊ ရမုဒ္ႏွိပ္ျပီး ဖြင့္ပြဲက်င္းပခဲ့တဲ့တံတား မဟုတ္မွာေတာ့ေသခ်ာတယ္။


ေဖာင္ေတာ္ဆိပ္

တခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ အဲဒီေတာင္တန္းေတြတေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္သြားခ်င္တယ္။






အင္းထဲသြားလည္ျပီး ေအးေအးေဆးေဆးညအိပ္ေနခ်င္သူေတြအတြက္ တည္းခိုဖို႕အတြက္ေတာ့မပူပါနဲ႕။ (ဟိုတယ္ေတြမွအမ်ားၾကီး)

ရွမ္းအိုးစည္တီးၾကည့္ခ်င္လဲရမယ္။ ေဒါင္းလန္းထဲက အသီးေတြေတာ့စားလိုက္တာ ကုန္ေပါ့။

ေရထဲမွာ ညအိပ္ညေန ေနရမွာေၾကာက္သူေတြအတြက္ ေညာင္ေရႊမွာ ညအိပ္ျပီး မနက္ေစာေစာမွ အင္းထဲဆင္းသြားခ်င္ရင္လဲ ရတယ္ေနာ္။
ဟိုတယ္ေၾကာ္ျငာေနတယ္လို႕မထင္ပါနဲ႕ေနာ္။ ေအးေအးေဆးေဆးသြားေနခ်င္သူေတြကေတာ့ အၾကိဳက္ေတြ႕မွာပါ။

အသြားတံုးက တက္ၾကြခဲ့သေလာက္ အျပန္ခရီးမွာေတာ့........ :(


ဟဲဟိုးေလဆိပ္နားေနေဆာင္ကျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္း။ အရင္တံုးက ေရွ႕မွာတန္းစီစိုက္ထားတဲ့အပင္ေတြ မရွိခင္တံုးက နားေနေဆာင္ကေနျမင္ရတဲ့ရႈခင္းကျမင္ကြင္းက်ယ္...ရွင္းလင္းျပီး အရမး္လွတာ။ တကယ့္ကို ေတာေလဆိပ္ေသးေသးေလးပဲ ဒါေပမယ့္ ေႏြးေထြးတယ္။ ေလယာဥ္ Delay ျဖစ္တာက (၃)နာရီေတာင္ေစာင့္ရေပမယ့္စိတ္မတိုခဲ့ဘူး။ ေနာက္ထပ္၁ႏွစ္ေလာက္ ဒီရႈခင္းေတြမျမင္ရမွာ၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ဒီရာသီဥတုကိုမခံစားရမွာ၊ ထင္းရႈးနံ႕သင္းတဲ့ ဒီလိုေလေတြကိုမရႈရမွာ၊ ဒီစကားသံ၀ဲ၀ဲေတြကို္မၾကားရမွာေသခ်ာေနေတာ့ ေနခြင့္ရွိသေရြ႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလိုက္တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး ေကာ္ဖီထိုင္ေသာက္တယ္၊ စာအုပ္ဖတ္တယ္။ စကားေျပာတယ္။ လာတဲ့ေလယာဥ္ကလဲ ကၽြန္းပတ္ျဖစ္ေနလို႕ မႏၱေလးကိုေတာင္ ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ မႏၱလာေျမကိုေျခေတာ့မခ်ခဲ့ရပါဘူး။ ေလယာဥ္ဘီးပဲခ်ခဲ့တာ။ ပုဂံေညာင္ဦးကိုပါေလယာဥ္ဆင္းမယ္ဆိုရင္လဲ ေကာင္းသားပဲေနာ္။ အဲဒါမွ ေတာင္ၾကီး၊အင္းေလး၊ မႏၱေလး၊ ပုဂံေညာင္ဦး ကိုသြားခဲ့တာလို႕ျပန္ၾကြားလို႕ရမွာ။

ဓါတ္ပံုေတြကုန္သြားေပမယ့္ အလြမ္းေတြကမကုန္ေသးပါလား။ ဒီပံု၂ပံုက ၂၀၀၈ Company Tripကပံုေတြ။ ပင္းဒယ ေရႊဥမင္လိွဳဏ္ဂူအတက္လမ္းကေန ရိုက္ခဲ့တာ။

ကေလာ ျမင္းမထိေတာင္။ ေန၀င္ရီသေရာမွာ ေတာင္ေျခနားကအေၾကာ္ဆိုင္မွာ လူသံုးဆယ္ေက်ာ္လံုးစကားသံတိတ္လို႕ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ေငးေနခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္ရွင္ေတြက ဆိုင္သိမ္းခ်င္ေနျပီ။ အလိုက္တသိနဲ႕ ကားထြက္ရေအာင္လို႕ဘယ္သူမွ စျပီး မေလာေဆာ္ၾကဘူး။
ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကရတာပါပဲ။

Saturday, April 17, 2010

ေကာက္သင္းေကာက္ျခင္း

(www.planitude.fr/journal/index.p...-fevrie)

ကၽြန္မအသက္ ငါးႏွစ္ကေန ဆယ့္ေလးႏွစ္ေလာက္ထိက ၾကီးေမနဲ႕အင္းထဲမွာေနျပီးေက်ာင္းတက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ငယ္ဘ၀ကရန္ကုန္မွာၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတာ့ေတာ္ေတာ္ကြာျခားပါတယ္။ တခါတေလသူငယ္ခ်င္းေတြ ငယ္ဘ၀ကအမွတ္တရေတြကိုျပန္ေျပာျဖစ္ၾကရင္း ငါငယ္ငယ္တံုးက ံံေကာက္သင္းေကာက္ဖူးတယ္လို႕ေျပာရင္ ေကာက္သင္းေကာက္ဆိုတာဘာလဲလို႕ျပန္ေမးခံရတာ။

၈၈အေရးအခင္းျဖစ္လို႕ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ကၽြန္မက (၆)တန္းေက်ာင္းသူ။ ခါတိုင္းေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို ေဖေဖတို႕ေမေမတို႕က အင္းထဲလာေနက်၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ကၽြန္မကရန္ကုန္ကိုသြားေနေနက်ဆုိေတာ့ ညီမေလးနဲ႕ကစားလိုက္၊ေဖေဖနဲ႕ ေမေမကိုအတိုးခ်ျပီး ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးလိုက္နဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြက ဘယ္လိုအခ်ိန္ကုန္လို႕ကုန္မွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ေဖေဖတို႕ကလဲ အင္းထဲမလာႏုိင္ဘဲ လူၾကံဳရွိရင္၊ ဖုန္းရရင္သာ စိတ္မပူဖို႕ အခ်င္းခ်င္း သတင္းစကားေတြပါးရင္းသာ ေနေနခဲ့ရတဲ့ကာလေပါ့။

ကၽြန္မတို႕ရြာက အမ်ားစုက စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္တဲ့လူေတြ မဟုတ္ၾကဘူးေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အိမ္စီးပြါးေရးက ရက္ကန္းစင္ေထာင္တဲ့လူ၊ ပန္းထိန္ဖိုေထာင္တဲ့လူ၊ ကိုယ္တိုင္ရက္ကန္းစင္၊ ပန္းထိမ္ဖိုမေထာင္ႏိုင္လဲ သူမ်ားဆီမွာ အခစားယူျပီး လုပ္တဲ့လူေတြ၊ စတဲ့အိမ္တြင္းမႈ လက္မႈပညာအလုပ္နဲ႕ပဲ အသက္ေမြးၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အင္းထဲတခုလံုးတင္မက ေအာင္ပန္း၊ ကေလာထိ ငါးရက္တေစ်း လူသံုးကုန္၊ အ၀တ္သြားေရာင္းတဲ့ေစ်းသည္ေတြလဲရွိတယ္။

ၾကီးေမကအိမ္မွာ ရက္ကန္းစင္ေတြ ေထာင္တာမို႕ ေက်ာင္းလဲပိတ္ေရာ၊ အလုပ္ေတြလဲရပ္ရလုနီးပါးျဖစ္တာေပါ့။ ပထမပိုင္းအခ်ိန္တံုးကေတာ့ လက္က်န္ရွိတဲ့ ခ်ည္ေတြ၊ သိုးေမႊးခ်ည္ေတြနဲ႕ ၊ ရက္ကန္းရက္တဲ့လူေတြလဲ အလုပ္ရွိေအာင္ ဆက္လုပ္ေနေသးေပမယ့္၊ ရန္ကုန္နဲ႕ မႏၱေလးမွာရွိတဲ့ လြယ္အိတ္ဆိုင္ေတြက ဘယ္အခ်ိန္မွပစၥည္းျပန္၀ယ္မယ္မွန္းမသိေတာ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရက္ကန္းစင္ေတြလဲအကုန္နားထားရတာေပါ့။

တစ္သက္လံုး အလုပ္လုပ္လာတဲ့ၾကီးေမက အလုပ္မရွိေတာ့ မေနႏိုင္မထို္င္ႏိုင္ျဖစ္ျပီး ကၽြန္မတို႕ကို တေခ်ာင္းထိုးေတြသင္လိုက္၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းထိုးေတြထိုးခိုင္းလိုက္၊ ရွိစုမဲ့စုပန္းပင္ေတြကိုျပဳစုလိုက္နဲ႕ ေနေနေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့သူလဲမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြတခ်ိဳ႕က ေကာက္တက္ေကာက္ (ေကာက္သင္းေကာက္) ထြက္ၾကတယ္လဲဆိုေရာ သူလဲအဲဒီအုပ္စုနဲ႕ ဂြ်ိဳင္းခ်င္ပါေလေရာ။

ေကာက္သင္းေကာက္တယ္ဆိုတာ သိတဲ့လူေတြလဲသိၾကမွာေပါ့။ စပါးခင္းေတြမွည့္လာလို႕ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြ ရိတ္ျပီးခဲ့အခါမွာ က်န္ေနခဲ့တဲ့ စပါးႏွံေတြကို ဘယ္သူမဆို၀င္ျဖတ္ခြင့္ျပဳတယ္ေလ။ အဲဒါလဲ ပန္႕သကူလွဴတာတမ်ိဳးလို႕ ထင္တယ္။ စပါးရိတ္တဲ့အခ်ိန္တံုးက စပါးႏွံေတြကို တံဇဥ္နဲ႕ရိတ္သလို ရႊီးခနဲရႊီးခနဲ႕ လက္တဆုပ္စာတခါထဲ ရိတ္လို႕ေတာ့ မရေတာ့ဘူးေပါ့။ ဟိုအပင္၊ ဒီအပင္မွာ တံဇဥ္ထဲမပါသြားပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ စပါးႏွံ တႏွံခ်င္းစီကို ကတ္ေၾကးထက္ထက္နဲ႕ျဖတ္ရင္ျဖတ္ ...တံဇဥ္အေသးေလးနဲ႕ျဖတ္ရင္ျဖတ္ေပါ့။

ကၽြန္မတို႕ဆီကစပါးစိုက္တဲ့ရာသီက ဗမာျပည္ဘက္ကစပါးစိုက္ခ်ိန္နဲ႕ေတြနဲ႕မတူဘူး။ စပါးမ်ိဳးခ်င္းလဲ မတူဘူးနဲ႕တူတယ္။ ကၽြန္မတို႕ဆီမွာက ေႏြရာသီမွာ လယ္ထြန္စိုက္ျပီး မိုးရာသီမွာ လယ္ရိတ္ရတာ။ လယ္ရိတ္ျပီး ေကာက္သင္းေကာက္ခ်ိန္ဆို စပါးခင္းေတြမွာ ေရ၀င္ျပီး လယ္ကန္သင္း ကိုေတာင္ေမာ္ေတာ္ ျဖတ္ေမာင္းလို႕ရေနျပီေလ။ စပါးပင္တ၀က္ေလာက္နဲ႕ စပါးႏွံေလးေတြကေတာ့ ေရမျမဳပ္ဘူး။ လယ္ေတြရွိတဲ့ ကၽြန္မတို႕ရြာရဲ႕အေနာက္ဘက္က ေရေႏြးရြာ၊ ကၽြန္းစင္ၾကီးရြာ၊ ေတာင္ေျခရြာ၊ အင္းတိမ္ရြာေတြက ရြာသာဆိုတယ္။ အိမ္ေတြက လယ္ေတြထဲမွာေဆာက္ထားတာ။ လယ္တဲမဟုတ္ဘူးေနာ္။ သစ္သားအိမ္အခိုင္အခန္႕ေတြပဲ။ တစ္အိမ္နဲ႕တစ္အိမ္ေအာ္ေခၚရင္ေတာင္ မၾကားရတတ္ဘူး။ ေကာင္သင္းေကာက္မယ့္လူေတြက ေလွေတြနဲ႕ ဒီေန႕ဘယ္ရြာဘက္သြားမယ္ဆိုျပီး ငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္ တအုပ္စုစုျပီး သြားတတ္တယ္။

အဲဒီမွာေကာက္သင္းမေကာက္ရေသးတဲ့လယ္ကြက္ေတြ႕ရင္ ေလွေတြခြဲျပီး စပါးႏွံေတြျဖတ္ၾက၊တေလွနဲ႕တေလွ စကားေျပာၾက။ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္ၾကရင္ အိမ္ေတြနဲ႕နီးရင္ အိမ္ေတြ ဘက္ကိုေလွေလွာ္ျပီး အဲဒီအိမ္ေတြမွာသြားနားရင္းစားၾက။ ရြာခ်င္းသာမတူလို႕ မရင္းႏွီးရင္သာရွိရမယ္။ အကုန္လံုးက သိေနၾကတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲေလ။ ျပီးေတာ့ ႏွစ္စဥ္ လာေနၾကလူေတြကိုဆိုရင္ ရင္းႏွီးေနျပီေလ။ ေနပူေနရင္ခဏတျဖဳတ္နား၊ ေရေႏြးေသာက္၊ ခဏနားျပီးရင္လယ္ထဲျပန္သြား၊ ေန၀င္ခါနီးရင္ ရြာကိုေလွာ္ျပန္ေပါ့။ အခု ခါေတာ္မွီ ေကာင္သင္းေကာက္အသစ္ေတြကိုေတာ့ အဲဒီရြာကလူေတြ လက္ဖ်ားခါတယ္။ နင္တို႕လာတာလဲ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာတာၾကေနတာပဲတဲ့။

ပံုမွန္ဆို အရင္တံုးက ဒီလိုေကာက္သင္းေကာက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက ကၽြန္မတို႕ရြာမွာ ရက္ကန္းရက္ရင္ သိပ္မတြင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ၊ မိသားစုမ်ားတဲ့လက္လုပ္လက္စား မိသားစုက အမ်ိဳးသမီးၾကီးေတြပဲ စပါးေပၚျပီးခ်ိန္ တလ ေလာက္မွ ၀မ္းစာဆန္ေလးရရင္ရသေလာက္ဆိုျပီး ထြက္ေကာက္ၾကတာ။ အခုေတာ့ အလုပ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကရပ္ထားရဆိုေတာ့ အိမ္မွာေန အလကားေနအလကားဆိုျပီး အရင္တံုးက ေကာက္သင္းေကာက္ဆိုတာ တခါမွမလုပ္ဘူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီးငယ္မေရြးထြက္ၾကတာ၊ အလုပ္ရွိျပီးေရာဆိုျပီး လုပ္ၾကတာ။

အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ ၾကီးေမလဲ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕အားေပးမႈနဲ႕ ကတ္ေၾကး၊ တံဇင္ေတြရွာ၊ စပါးနွံထည့္ဖို႕ စစ္ေဆးသုပ္ ၀ါးကပ္ေတာင္းေသးေသးကို ဖုန္ခါ၊ ေရေဆးနဲ႕ လက္နက္ကိရိယာေတြ စျပင္ဆင္ပါေတာ့တယ္။ သူေကာက္သင္းေကာက္လိုက္မယ့္ေန႕ မနက္စာေစာေစာစား၊ ထမင္းခ်ိဳင့္၊ ေရေႏြးဓါတ္ဘူး၊ လက္ဖက္အုပ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ ေန႕လည္စာစားျပီးရင္အခ်ိဳတည္းမယ့္ ငွက္ေပ်ာသီးဖီးၾကမ္း ပါမက်န္၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႕ ျမည္းဖို႕ အာလူးေၾကာ္ထုပ္နဲ႕။ လျပည့္လကြယ္ ဥပုသ္ေစာင့္သြားရင္ ျပင္သြားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ေန႕လည္ေနပူရင္ေလွထဲမွာေဆာင္းဖို႕ပံုမွန္ေဆာင္းေနက်ခေမာက္အျပင္၊ကၽြန္မအဖြားေစ်းေရာင္းတံုးကသံုးခဲ့တဲ့ စစ္ေဆးသုပ္ထားတဲ့ ပုထိမ္ထီးအၾကီးၾကီးေတာင္ပါလိုက္ေသး။ အဲဒီထီးၾကီးသာဖြင့္ထားရင္ ေလွ ႏွစ္စင္းစာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းလံုတယ္ေလ။

မနက္သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြကအိမ္ေရွ႕ေခ်ာင္းကေနကလာေအာ္ေခၚေတာ့ ကၽြန္မကေလွထဲကိုပစၥည္းေတြ ကူထည့္ေပးေပါ့။ အဲဒီေတာ့မွ အိမ္ေနာက္အိမ္၊ ေဘးအိမ္က သူ႕ေမာင္ေတြညီမေတြြကသိသြားေရာ။ သူတို႕က ..မမညိဳဘယ္သြားမလို႕လဲ...
..ငါေကာက္တက္ေကာက္လိုက္သြားမလို႕...
...ဟင္...မျဖစ္ဘူူးထင္တယ္ေနာ္ မမညိဳ။ တခါမွလဲမသြားဖူးဘဲနဲ႕။ ေန႕လည္က် ေနကလဲပူမွာ။ မသြားပါနဲ႕...
...ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး။ ေနပူရင္တအိမ္အိမ္မွာ ၀င္ခိုေနမွာေပါ့။ မပူနဲ႕..
..မဟုတ္ဘူး မမညိဳ၊ ေတာ္ၾကာလယ္ျပင္မွာမူးလဲေနလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕လာေခၚေနရအံုးမယ္...

သူ႕ရဲေမာင္အငယ္က အဲလိုေျပာလုိက္ေတာ့ ၾကီးေမ ပိုတင္းသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တသက္လံုး ဘယ္သူ႕ၾသဇာမွမခံလာတဲ့လူ။ ေမာင္ႏွမအရင္းေတြထဲမွာတင္မက ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲေတြထဲမွာပါ အၾကီးဆံုးေနရာရျပီး ဘယ္သူ႕စကားမွ သိပ္နားမ၀င္တတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ သူ႕ကိုေတာ္ရုံတန္ရုံ ဘယ္သူမွ ေျဖာင့္ျဖလို႕မရတတ္ဘူး။

..နင္တို႕ကလဲဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြလည္းသြားေနတာပဲ။ ငါအိမ္မွာေနရတာပ်င္းလို႕...ဆိုျပီး ေလွေလွာ္ ထြက္သြားပါေလေရာ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ကစားလိုက္၊ အေဖ့ဗီဒိုထဲက စာအုပ္ေတြ ထုတ္ဖတ္လိုက္၊ ရန္ကုန္ကေက်ာင္းပိတ္လို႕ျပန္လာတဲ့ အကို၀မ္းကြဲေတြေဟာတဲ့တရားသြားနာလိုက္၊ လြတ္လပ္ေရးအျပည့္အ၀ရေနတာေပါ့။

ၾကီးေမေကာက္တက္ေကာက္ထြက္တယ္လို႕ၾကားေရာ... အရင္ကၽြန္မတို႕အဘိုးအဘြားလယ္ေတြကိုလုပ္ေပးခဲ့ျပီး ေနာက္ပိုင္း လယ္လုပ္သူလယ္ပိုင္ဆိုင္ေရးဥပေဒအရ လယ္ပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္သြားတဲ့ အဘုိးေရႊတို႕မိသားစုက ေနာက္တေန႕မွာေရာက္လာျပီး မညိဳရယ္...လူၾကားမေကာင္းပါဘူး။ ငါတို႕ရွိေနရဲ႕သားနဲ႕ ေကာက္တက္ေကာက္ထြက္ ရတယ္လို႕ဆုိျပီး စပါးေတြၾကိတ္ျပီးလာပို႕တယ္။ ၾကီးေမက မဟုတ္ဘူး။ ငါကိုကအလုပ္မရွိရင္မေနတတ္လို႕ပါဆိုေတာ့ ဆန္ေတြထားခဲ့ျပီး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႕ျပန္သြားတယ္။ ၾကီးေမကေတာ့ ဟိုေရသည္ျပဇာတ္ထဲက ေရသည္ေယာကၤ်ားလိုေပါ့။ မင္းၾကီးေပးတဲ့တုိင္းျပည္တ၀က္ကိုလဲ ယူမယ္၊ ငါ့ေငြေလးပဲလဲယူမယ္ဆိုသလိုပဲ။ လာပို႕တဲ့ဆန္ေတြကိုယူထားေပမယ့္ ေန႕တိုင္း တေတာင္းတေတာင္းရလာတတ္တဲ့ စပါးႏွံ ေလးေတြကိုလဲ စိတ္မျဖတ္ႏိုင္ဘူး။

အဲလိုနဲ႕ ႏွစ္ပတ္၊သံုးပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္မလဲ အိမ္မွာေနရတာပ်င္းလာေတာ့ ၾကီးေမနဲ႕လိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုျပီးပူဆာေရာ။ သူကအဲဒါေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕လက္မခံဘူး။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ေနပူတယ္။ အိမ္မွာပဲေနတဲ့။ သူဟာသူသာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္၊ ကၽြန္မေနမေကာင္းျဖစ္မွာ၊ ျပီးေတာ့တကယ္လို႕ကၽြန္မေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ သူတေယာက္ထဲသြားေနတာေတာင္တားမရလို႕ၾကည့္ေၾကတဲ့သူ႕ေမာင္ေတြ၊ ညီမေတြက အၾကီးအက်ယ္ ကြန္ပလိန္႕တက္မွာေတာ့ စိုးရိမ္ပံုရတယ္။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္မတေယာက္ထဲ အိမ္မွာထားခဲ့တာလည္း သူသိပ္စိတ္ခ်ပံု မရဘူး။ အရင္တံုးကေတာ့ ရက္ကန္းရက္တဲ့အမၾကီးေတြအိမ္မွာရွိေတာ့ သူေတာင္ၾကီးသြားတာတို႕၊ တျခားရြာသြားတာ တို႕ဆိုလဲကၽြန္မကေနခဲ့ေနက်။ အခုေတာ့အရမ္းကို နားပူနားဆာလုပ္လိုက္ေတာ့ ..တရက္ေတာ့လုိက္ၾကည့္တဲ့။ ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္မတုို႕တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ကို ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြကၾကည့္ရုံပဲၾကည့္ေနေတာ့တယ္။

အဲလိုနဲ႕ကၽြန္မလဲ လယ္ထဲလုိက္သြားေရာဆုိပါေတာ့။ ကၽြန္မက ေလွဦးကထိုိင္၊ ၾကီးေမကပဲ့ကေနေလွာ္ေပါ့။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ အေတာ္ၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းတယ္။ ဘာ stress မွမရွိ။ အရင္ရက္ကသြားျပီးသား လယ္ကြက္ေတြဘက္မသြားပဲ ဘယ္သူမွ မေကာက္ရေသးတဲ့ လယ္ေတြကိုေတာ့ ခန္႕မွန္းရတာေပါ့။ တခါတေလ တျခားအုပ္စုနဲ႕ေတြ႕ေတာ့..အခ်င္းခ်င္းသတင္းေပးၾကေပါ့။ဘယ္ဘက္ကေတာ့ေကာက္သင္းေကာက္ဖို႕မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္ဘက္မွာေတာ့အမ်ားၾကီးဆိုတာေတြေပါ့။ တခါတေလ ေလွာ္ရင္းေလွာ္ရင္း စပါးႏွံေတြမေတြ႕ဘဲ ေန႕လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္သြားလဲေအးေဆးပဲ။ စားေသာက္ျပီး ေနာက္တေနရာထပ္ေလွာ္ေပါ့။

ၾကီးေမနဲ႕ကၽြန္မနဲ႕ျပသနာတခုပဲရွိတယ္။ သူကပဲ့ကထိုင္၊ ကၽြန္မကေလွဦးကထိုင္ျပီး စပါးႏွံေတြျဖတ္တဲ့အခါ၊ သူန႕ဲကၽြန္မက ေက်ာေပးရက္လိုျဖစ္သြားတယ္ေလ။ တခါတေလ ကၽြန္မက ဟိုေရွ႕ကစပါးႏွံကို ျဖတ္ခ်င္လို႕ တဖက္ကိုေလွာ္၊ သူကလဲသူ႕ဖက္ကို ေလွာ္နဲ႕ ဆန္႕က်င္ဖက္အရပ္ကိုတျပိဳင္နက္ေလွာ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ေလွကဘယ္မွ မေရြ႕။ အဲဒီအခ်ိန္မွာဆို တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္တေယာက္ကိုတေယာက္စိတ္တိုၾကတယ္။ ငါ့သြားျဖတ္မယ့္ စပါးႏွံကပိုၾကီးတာကိုေပါ့။ မေက်မနပ္ေတြျဖစ္လို႕။

အဲလိုနဲ႕ကၽြန္မေကာက္သင္းေကာက္တဲ့သံုးရက္ေျမာက္ေန႕မွာေပါ့။ ညေန ေလးနာရီေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႕ အုပ္စုေရာက္ေနတာ ရြာနဲ႕ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း ေတာင္ေျခအစပ္ေလာက္ေရာက္ေနျပီဆိုေတာ့ ရြာဘက္ကို ျပန္ေတာ့မယ္လို႕ အခ်င္းခ်င္းတိုင္ပင္ေနတံုး ကၽြန္မနားထဲမွာ ၀ုန္း၀ုန္းဆိုတဲ့အသံစၾကားတယ္။ လူၾကီးေတြကိုေျပာေတာ့ သူတို႕လဲနားေထာင္ျပီး ဟုတ္တယ္၊ မိုးလာလားမသိဘူးတဲ့.။ (မိုးလာတယ္ဆိုတာ မိုးေျပးရြာတာကိုေျပာတာ)၊

ကၽြန္မတို႕ဆီမွာ မိုးေျပးရြာျပီဆိုရင္ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕အသံျမည္လာျပီး နီးလာေလ အသံက်ယ္လာေလနဲ႕ မိုးကေတာ့ခဏေလးျဖတ္ရြာသြားတတ္တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေလွနဲ႕ဆိုရင္ေလွကိုေလွာ္ေျပးၾကတာ။ တခါတေလေတာ့လဲ မိုးေျပးရြာတဲ့ဘက္နဲ႕ကိုယ္ေလွာ္တဲ့ဘက္နဲ႕ လြြဲသြားရင္လဲမိုးလြတ္တာေပါ့၊ သူလာမယ့္ဘက္ တည့္တည့္ေလွာ္ေျပးမိရင္ေတာ့ရႊဲေပါ့။မိုးလာမယ္ဆိုတာနဲဘယ္ဘက္ကေနလာျပီးဘယ္ဘက္ကိုေျပးမလဲမသိတဲ့ မိုးေျပးကိုေရွာင္ဖို႕ ႕ ကၽြန္မတို႕ အုပ္စုကရွိသမွ်ေလွေျခာက္စင္းေလာက္ဟာ အျပိဳင္ေလွာ္ေျပးၾကတာေပါ့။

ကၽြန္မတုိ႕ တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္လဲ ေနာက္က်ေတာ့ဘယ္ခံမလဲ။ ၾကီးေမက ေလွာ္ေလွာ္၊ သမီးဆိုေတာ့ ေလွာ္လိုက္ရတာ။ ကၽြန္မတို႕ေလွက တတိယေလာက္ေတာ့စြဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေလွာ္ေနရင္းနဲ႕ အသံကပိုပိုက်ယ္လာတာ။ အဲဒီေလာက္က်ယ္တဲ့အသံနဲ႕ဆို ရြာရမယ့္မိုးကကိုယ့္အေပၚေရာက္ေလာက္ျပီ။ ခုေတာ့ မိုးကေတာ့ တေပါက္မွမက်ဘဲ တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕အသံကအေတာ့္ကိုက်ယ္တာဆိုေတာ့ ပိုလန္႕တာေပါ့။ ကၽြန္မမွာေလွာ္လိုက္ရတာ လက္ပန္းေတာင္က်လာျပီး ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေလွာ္ႏို္င္ေတာ့ဘဲ ေရွ႕ကကၽြန္းေမ်ာအေသးေလးေပၚကိုေလွဦးကို ထိုးဆိုက္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒီတုိင္းဆက္သြားရင္ ၾကီးေဒၚၾကီးကေလွာ္ေလွာ္ဆိုျပီးလုပ္ေနအံုးမွာ။

အဲဒီေတာ့မွ ေရွ႕ကေနအသည္းအသန္ေလွာ္ေနၾကတဲ့ ေလွေတြကလဲ နား၊ ေနာက္ကေန အမွီလိုက္လာတဲ့ေလွ ေတြကလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွာ္လာျပီး အားလံုးပတ္၀န္းက်င္ကို ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ ကၽြန္မတို႕ေရာက္ေနတာက လယ္ကြက္ေတြအလယ္မွာ ထီးထီးၾကီးရွိေနတဲ့ ဆန္စက္ၾကီးနားေရာက္ေနတာကိုး။ ကၽြန္မတို႕ ခပ္ေ၀းေ၀းေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကစက္စလည္တာဆိုေတာ့ ၀ုန္း၀ုန္းဆိုျပီး စၾကား၊ ကၽြန္မတို႕က ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕စြပ္ေလွာ္လာေတာ့ ဆန္စက္နဲ႕ပိုနီးလာေလ အသံကပိုက်ယ္လာေလနဲ႕ အၾကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးတာေလ။ သူ႕ဆန္စက္က ေတာင္ေတြနဲ႕နီးေတာ့ ပဲ့တင္သံေၾကာင့္အဲေလာက္ပိုက်ယ္သြားတာ။ အဲဒီ့ေတာ့မွ အားလံုးမွာ ငိုအားထက္ ရီအားသန္ျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ အကုန္လံုးလဲရွိသမွ်အားေတြထုတ္ ေလွျပိဳင္ပြဲ၀င္လိုက္ရလို႕ အေတာ္ေမာသြားျပီး ရြာအျပန္မွာ ယဲ့ယဲ့ပဲရွိေတာ့တယ္။

ေလွကိုဦးပဲ့ဆန္႕က်င္ဘက္ေလွာ္တံုးက သည္းခံႏိုင္ေသးသေလာက္၊ ခုတခါ ေလွျပိဳင္ပြဲ၀င္ခုိင္းတာကိုေတာ့ အတာ့္ကို စိတ္နာသြားတာမို႕အဲဒီညမွာေတာ့ ၾကီးေတာ္ၾကီးကိုေၾကညာလိုက္တယ္။ သမီးေနာက္ေန႕ မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႕။ ၾကီးေတာ္ၾကီးကလဲ ေအးေလတဲ့။ ၾကီးေမလဲ တရက္ေတာ့နားလိုက္အံုးမယ္တဲ့။ အဲဒီထဲက တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေကာက္တက္ေကာက္ဆိုတဲ့ ေလသံေတာင္မဟေတာ့တာ ခုထိပါပဲ။ ေျပာမရလို႕ ၾကည့္ေနရတဲ့ ဦးေလးေတြအေဒၚေတြလဲ အဲဒီရက္ေနာက္ပိုင္းမွ စိတ္ေအးသြားတဲ့ပံုပဲ။

အဲဒီတံုးကရခဲ့တဲ့စပါးေတြကို ၾကိတ္ျပီး အဲဒီႏွစ္ကအင္းထဲကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ဆြမ္းဆန္စိမ္းအလွဴခံတိုင္း ေလာင္းခဲ့ရတာေတာ့ တကယ္ကို ၾကည္ႏူးစရာပါ။ ဆြမ္းခ်က္ျပီး ရြာက ဘုရားရယ္၊ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားရယ္ကို လဲ ဆြမ္းကပ္ေသးတယ္။

အဲဒီတံုးက အတူ ေလွျပိဳင္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ၾကီးေမရဲ႕အေပါင္းအသင္း ၾကီးၾကီးေရႊတို႕ ေဒၚေဒၚႏုတို႕ တို႕ဆို ကၽြန္မ ရြာကိုျပန္သြားတိုင္း..မိုးမိုးေရ...ေကာက္တက္ေကာက္သြားမယ္။ လိုက္အံုးမလားဆိုျပီးေနာက္တတ္ေသးတယ္။ အဲဒီတံုးက အသက္ထြက္မတတ္ေလွာ္ေျပးခဲ့ၾကတာကိုလည္းေျပာေျပာျပီး ရီေနတံုး။

အင္း...အခြင့္သင့္ရင္...တရက္ေလာက္ေကာက္တက္ေကာက္ထြက္ခ်င္ပါေသးတယ္။

ကၽြန္မနဲ႕ Gtalk Message မ်ား


ကၽြန္မ Gtalk ကိုစသံုးတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး မႏွစ္ကအထိ အထူးအေထြ Message တင္ေလ့မရွိခဲ့ပါ။ ရုံးမွာကျမန္မာရုံးနဲ႕ေျပာဖို႕ Gtalk နဲ႕ Skype ကိုအျမဲဖြင့္ထားဖို႕လိုအပ္ေတာ့ကၽြန္မအေကာင့္ကအျမဲတမ္း online၊ Available ပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕အေကာင့္ထဲမွာရွိတဲ့လူေတြအားလံုးကလဲ တရံုးထဲလူေတြနဲ႕၊ ရင္းႏွီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ။

မႏွစ္ကစျပီး ကၽြန္မ စက္မွာ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ေပါက္သလို Gtalk မွာျမန္မာလို custom message ေတြတင္ေလ့ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့မတင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ရုံးက HR နဲ႕ တျခား dept. က တခ်ိဳ႕လူေတြကလဲ Gtalk သံုးတယ္ေလ။ ကိုယ္ေပါတာ ကမၻာသိလို႕ေတာ့မျဖစ္ဘူး။

ခရီးသြား၀ါသနာပါေပမယ့္ အခန္႕မသင့္ရင္ ကားမူးလြယ္တဲ့ကၽြန္မကိုကၽြန္မညီမေလးေျပာသလိုေပါ့။ မၾကီး ကားမူးတာ ကမၻာသိျဖစ္ေနျပီတဲ့။ Company Trip ၊ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ခရီးထြက္လို႕ကားနဲ႕ သြားရတဲ့အခါတိုင္း ကားမမူးေအာင္ ၾကိဳတင္ျပီးေဆးေတြေသာက္ရ၊ စာမဖတ္ရဲ၊ တီီီဗြီမၾကည့္ရဲတဲ့ ကၽြန္မအေၾကာင္းအတူခရီးသြားဖူးတဲ့လူတိုင္းသိေနၾကျပီတယ္။ တခါတေလ အဲလိုၾကိဳတင္ကာကြယ္မႈေတြ လုပ္ေနတဲ့ၾကားထဲက အေကြ႕အပတ္မ်ားတဲ့ လမ္းဆိုရင္ မအီမသာျဖစ္တတ္ေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ sensitiveျဖစ္တတ္လဲဆိုရင္ Ion Orchard က ေလးထပ္မွာရွိတဲ့ taste paradise မွာannual dinner သြားေတာ့ကားကေျခာက္ထပ္မွာမွရပ္ဖို႕ေနရာရွိတယ္။ ကားပတ္ကင္ရဖို႕ေကြ႕၀ိုင္တက္လာရင္း ငါးထပ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေဘးမွာထုိင္တဲ့တေယာက္က မိုးဦး၊ Are u OK? တဲ့ Genting သြားတံုးက ကၽြန္မေဘးမွာထုိင္ခဲ့တဲ့ ကံဆိုးသူေလ။ ေဆးေသာက္ဖို႕၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ငံုဖို႕ အေတာ့္ကို ျပဳစုခဲ့ရသူဆိုေတာ့ လန္႕မွာေပါ့။ ကၽြန္မက still ok ဆိုေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့တေယာက္ကဟာသေျပာတယ္။ ေနာက္ ၂ထပ္ေလာက္ဆက္တက္ရရင္ေကာ အိုေကအံုးမွာလားတဲ့။ ကားမူးတတ္တာကမၻာသိျဖစ္ေပမယ့္...ေပါတာေတာ့ ကမၻာသိေအာင္ေပါလို႕မျဖစ္ဘူး။

အခုလဲေပါက္ကရေတြးမိတာေတြ အဂၤလိပ္လိုတင္လို႕ကေတာ့ ရုံးက လူတြရဲ႕ အထူးအဆန္း ၀ိုင္းၾကည့္ျခင္းကိုခံရမယ္။ ဒီတခုေတာ့ ဆင္ျခင္မွ။ ဗမာသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အေၾကာင္းသိေတြဆိုေတာ့.. .မထူးေတာ့ပါဘူး။

ပထမဆံုး တင္ခဲ့တဲ့ message က August လမွာ မွတ္မွတ္ရရ ခတၱာပန္းပံုေလးေတြ႕ေတာ့ ခိုင္ထူးရဲ႕ ခတၱာသီခ်င္းကို သတိရမိလို႕ခတၱာပန္းပံုေလးကို Icon တင္ျပီး
...သိဟ္ရာသီ ၀ါေခါင္မိုးနဲ႕ လွမ္းလာခဲ့ေတာ့ ခတၱာေရ...ဆိုတဲ့ စာသားေလး။

အဲဒီmsg တင္ျပီးတာနဲ႕ ကေလာင္ကေလာင္ဆိုျပီး ...တေယာက္က
"Moe Oo, How are you? Something Wrong wih you?" တဲ့ တေယာက္က ေတာ့
"မိုးၾကီး...သိပ္ႏုမေနနဲ႕တဲ့"

ပိတ္ရက္မွာ Gtalk ကို online ၀င္ထားရဲ႕သားနဲ႕ ဘယ္သူမွ လာမေျပာၾကရင္ သီခ်င္းစာသား တခုခုသာေကာက္တင္ထားလိုက္။ အလွိ်ဳအလွိ်ဳတက္လာျပီး ႏွိပ္ကြပ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာေတာ့လည္း သူတို႕လဲ သိပ္အာရုံမစိုက္ေတာ့ပါဘူး။

မွတ္မွတ္ရရ..ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ေန၀င္းျမင့္နဲ႕ ဂ်ဴးတို႕ရဲ႕စာေပေဟာေျပာပြဲက ျပန္လာျပီး ဆရာမ ဂ်ဴးရြတ္ျပခဲ့တဲ့ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)ရဲ႕ ေသာကေျခရာကဗ်ာတပုဒ္ကို နားေထာင္ျပီး ဆရာ့ရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ

တစ္သက္တစ္ခါ
တစ္လႊာတစ္႐ြက္
တစ္ခက္တစ္ပြင္႔
ငံုအဆင္႔မို႔
ရင္႔လို႔ပဲ၀ါ၀ါ
ညွာတံပဲျပဳတ္ျပဳတ္
ျဖဳတ္ခနဲပဲေၾကြေၾကြ
ေျမမွာပဲေရာက္ေရာက္
ဖြဖြကေလးေကာက္လို႔
ပန္းေျခာက္ေလးပဲဲျမတ္ႏိုးမယ္

ဆိုတဲ့ msg တင္လိုက္ေတာ့ေတာ္ေတာ္ေဟာ့သြားတယ္။ မိုးဦးကို အဲလိုခံစားတတ္သြားေအာင္ ဘယ္သူလုပ္လိုက္တာလဲဆိုျပီးသိခ်င္တဲ့လူကလဲရွိေသး။ေအာ္...ကိုယ္ရဲ႕အျပင္ပန္းသြင္ျပင္ကပဲအဲေလာက္ေတာင္ မာေၾကာေနလို႕လား။ ဘယ္သူမွလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ အစထဲက ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားရွိျပီးသား ဆိုတာမသိၾကဘူး။ တိုက္ဆိုင္မႈရွိရင္ ခံစားတတ္တာအဆန္းလား။


တေယာက္ကေတာ့ ပန္းေျခာက္ကိုေတာင္ခ်မ္းသာမေပးပါလားတဲ့။ တေယာက္ကေတာ့ မိုးဦး သိမ္းထားတာ ပလတ္စတစ္ပန္းပဲျဖစ္ရမယ္တဲ့။ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ လုပ္မေနနဲ႕တဲ့။ အထင္မၾကီးဘူးတဲ့။ ေအာ္...သူမ်ားရဲ႕ ခံစားခ်က္ကိုပ်က္ရယ္ျပဳရက္ၾကတယ္။ သူတို႕ပဲ ခံစားတတ္တာက်လို႕။ စိတ္နာတယ္။

ဒီသၾကၤန္ ဧျပီ (၁၃) ရက္ေန႕မွာ တင္လိုက္တဲ့ msg ကေတာ့ အေဟာ့ဆံုးျဖစ္သြားတယ္။ လူက အေတာ့္ကို ငူေငါင္ေနလို႕
"ပိေတာက္လဲမလြမ္းဘူး၊ သၾကၤန္လဲမလြမ္းဘူး၊ ဘာကိုမွလဲ မလြမ္းဘူး" လို႕တင္ထားပစ္လုိက္တာ ေမတၱာပို႕တဲ့လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားသြားတယ္။

တေယာက္ကလာေျပာတယ္။။ ဘာကိုမွ မလြမ္းဘူးဆိုတာအဓိပါယ္မရွိဘူးတဲ့။ အနည္းဆံုးမိသားစုကိုေတာ့ လြမ္းရမယ္တဲ့။ ခုနကပဲဖုန္းေျပာျပီးတယ္။ မလြမ္းပါဘူးဆိုလဲမရဘူး။ ဖုန္းေျပာတာနဲ႕ ျပည့္စံုတာမွ မဟုတ္တာတဲ့။ သူေျပာမွလား။ ကိုယ့္ဟာကို စိတ္တင္းထားခ်င္လို႕ တင္ထားတယ္ဆိုကာမွ ဇြတ္ပဲ။အဲဒါနဲ႕ပဲ.. ေအးေအးလြမ္းတယ္ဟာဆိုေတာ့ သူ႕ကိုေရာ မလြမ္းဘူးလားတဲ့။ အင္းပါ နင့္ကိုလဲ လြမ္းတယ္၊ နင့္ညီေလးကိုလဲ လြမ္းတယ္၊ နင့္အကို ကိုလဲလြမ္းတယ္ဆိုေတာ့ မေက်မနပ္နဲ႕ ထြက္သြားေလရဲ႕။

ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ..လုပ္မေနနဲ႕တဲ့။ လြမ္းစရာလူရွိတာလိုက္လို႕။ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ မေရးပါနဲ႕တဲ့။ အင္းပါ..ငါကလဲ လြမ္းတယ္လို႕မေရးပါဘူး။ မလြမ္းဘူးလို႕ပဲေရးတာကို..လာရစ္မေနနဲ႕ဆိုေတာ့ ဒါရိုက္ရွင္က ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒါဆို ဘယ္သူ႕ကိုမလြမ္းတာလဲ၊ နာမည္ေျပာတဲ့။မလြမ္းတဲ့လူေတြထဲမွာ ထိပ္ဆံုးကေတာ့ နင္ဘဲဆိုေတာ့ သူ႕ကို ရန္စ ရမလားဆိုျပီး ေဒါကန္သြားေလရဲ႕။

ေနာက္တေယာက္ကလဲ မုိးၾကီး..အပ်ိဳၾကီး ဇယားေတြသိပ္မလုပ္နဲ႕ ဆိုပဲ။ ေအးပါ..အအိုၾကီးရယ္... အပ်ိဳၾကီးဇယားဆိုတာဘာလဲေျပာျပစမ္းပါ။ ငါေရွာင္ခ်င္လို႕ပါဆိုေတာ့ ေရွာင္မေနနဲ႕ေတာ့ ေဆးမမွီေတာ့ဘူးတဲ့။

ေနာက္ဆံုးအကိုတေယာက္ကေတာ့ နဲနဲ ျပင္းထန္တယ္။ စထဲက "Are you Crazy" ဆိုျပီးစလာတယ္။ If you don't miss any, then you don't need to live any more. What is the life for?" တဲ့။ If the person don't have that kind of feeling what is the meaning of living for" တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ဘြာေတး ကၽြန္မတင္မိအျပစ္ရွိလို႕လဲ ေျပာလို႕ကမရ။ သူ႕ကိုလဲ အစထဲကငယ္ေၾကာက္ ဆိုေတာ့ အေပၚကလူေတြလို ဘုေတာလို႕လဲမျဖစ္၊ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႕လဲမရ။

"ေအာ္..မိုးဦးဆိုလိုခ်င္္တာက အခုအခ်ိန္မွာမရႏိုင္တာ၊ မျဖစ္ႏိုင္တာကို လြမ္းမေနဘဲ ရွိေနတဲ့ လက္ရွိအေျခအေနမွာပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနဖို႕ၾကိဳးစားမယ္လို႕၊ အဲလိုပဲျဖစ္သင့္တယ္မဟုတ္လား၊" လို႕ေမးလိုက္ေတာ့ အကုိေတာ္ဘုရားက ကိုယ္ဟာကိုမွန္ေနတယ္ထင္ရင္လဲ ျပီးေရာေလတဲ့။ သူကေတာ့မွန္တယ္လို႕မထင္ဘူးလားမသိ။ ျပန္ေတာ့မေမးရဲေတာ့ဘူး။

ေအာ္.. ဒါေတာင္ Gtalk Msg ေနရာေလးမွာေရးထားတာေလးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး အားေပးခံေနရတာေတြေနာ္။ အခုလို႕ ဘေလာ့မွာ ကိုယ္ေရးခ်င္တာေတြစိတ္တိုင္းက်ခ်ေရးေနတာသိၾကရင္ ဘယ္လိုအားေပးခံရမယ္မသိဘူး။

ေနာက္ေတာ့လဲစဥ္းစားမိပါတယ္။ သူတို႕ေျပာတာလဲမလြန္ပါဘူးလို႕။ ငါ့စာသားကအဆိုးျမင္၀ါဒီျဖစ္ေနတာလို႕ ကိုယ့္ဟာကိုေတာ့၀န္ခံမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းမာတတ္တာအက်င့္ျဖစ္ေနျပီဆိုေတာ့။ မထူးေတာ့ပါဘူး သၾကၤန္အတက္ေန႕ပဲေရာက္ေနျပီ။ ဆက္ထားလိုက္ပါေတာ့မယ္ဆုိ္ျပီး မၾကိဳက္ေတာ့ေပမယ့္မျဖဳတ္ပဲေပျပီး ထားလိုက္တယ္။ မနက္ကေတာ့Msg ေျပာင္းတင္လိုက္ပါျပီ။

"HAPPY MYANMAR NEW YEAR"



Tuesday, April 13, 2010

အိမ္အျပန္-(၅) (သို႕) အင္းတိမ္ဘုရား

အင္းတိမ္ဘုရားကကၽြန္မတို႕ရြာရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ေတာင္တန္းအစပ္မွာရွိတာေလ။ အရင္တံုးကနာမည္ၾကီးတဲ့ ေရႊဥေဒါင္းေတာင္ဆရာေတာ္သီတင္းသံုးခဲ့တဲ့ေရႊဥေဒါင္းေတာင္ကိုတက္ခ်င္္ရင္လဲအဲဒီကတဆင့္တက္ရတာေလ။ ကၽြန္မတို႕အိမ္ေရွ႕က ေခ်ာင္းအတိုင္းေမာ္ေတာ္ေမာင္းတက္သြားရင္ ရြာအျပင္ေရာက္တာနဲ႕ေခ်ာင္းရိုးက ပံုထဲကအတိုင္းပဲ။ ေခ်ာင္း ကမ္းစပ္ရဲ႕ေဘးတဖက္တခ်က္ကေတာ့ လယ္ကြင္းေတြေပါ့။ အရင္အႏွစ္ငါးဆယ္ ေလာက္တံုးက အင္းတိမ္ေခ်ာင္းဆိုတာေမာ္ေတာ္ေလွ ႏွစ္စင္းစာေလာက္ပဲက်ယ္တယ္္ဆိုေပမယ့္ အခုေတာ့ ေမာ္ေတာ္ ရွစ္စင္းအက်ယ္ေလာက္ျဖစ္ေနျပီ။ ေရတိုက္စားလို႕ ကမ္းပါးျပိဳတာေလ။ အခုသစ္ပင္ၾကီးဆိုရင္လဲ ေနာက္ ၂ႏွစ္ေလာက္ဆို ေရထဲပါေလာက္ျပီထင္တယ္။ မျပိဳခံႏိုင္ရိုးလား။ ဘာတာတမံမွကာမထားပဲေန႕စဥ္ ေဒသခံေမာ္ေတာ္ေတြ၊ ခရီးသြားေမာ္ေတာ္ေတြဒီေလာက္ေမာင္းေနတာ။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာအဲလိုမ်ိဳးသစ္သားေခ်ာင္းကူးတံတားေလးေတြ ရွိတယ္။ ေမာ္ေတာ္လာေနရင္ေတာ့ မျဖတ္နဲ႕အံုးေပါ့ေနာ္။ ၾကမ္းခင္းက သစ္သားခပ္က်ဲက်ဲခင္းထားတာေနာ္။ ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္တံုးကေတာ့ ၀ါးလံုး သံုးလံုးေလာက္ခင္းျပီး လက္ကိုတဖက္တခ်က္ ၀ါးလံုးတလံုးစီကာထားတဲ့ တံတားေလးေတြမ်ားပါတယ္။ ေမာ္ေတာ္ျဖတ္ျပီးခါစဆိုရင္ တံတားက တလႈပ္လႈပ္နဲမို႕ ရင္တခုန္ခုန္နဲ႕ ျဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့။

ေခ်ာင္းအေပၚဖက္ေရာက္လာရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကမ္းစပ္မွာ ၀ါးေတာေတြထူလာတယ္။
ေမာ္ေတာ္ကမ္းကိုကပ္ျပီ။ ေလွအဆင္း၊ ျမင္းအတက္တဲ့ေနာ္။ သတိထား။

ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ကေနတက္ျပီး ဘုရားေစာင္းတန္း။ ဘုရားေစာင္းတန္းကအရွည္ၾကီး။ ေရစပ္ကေန ေတာင္ရဲ႕ေအာက္ေျခထိေတာက္ေရွာက္ေစာင္းတန္းေဆာက္ထားတာေလ။ ေရွးလူၾကီးေတြ ေကာင္းမႈေပါ့။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေနရာေတြက ယိုယြင္းေနျပီ။ ေစာင္းတန္းေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီးကို ျပင္ႏိုင္ဖို႕ မလြယ္ဘူးနဲ႕တူတယ္။ ေစာင္းတန္းက မမတ္ေစာက္ပဲ ေျပေျပေလးနဲ႕အရွည္ၾကီးတက္ရတာ။ မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္တက္ရမယ္နဲ႕တူတယ္။ သီတင္းကၽြတ္ဆြမ္းေလာင္းပြဲခ်ိန္ဆို ေစာင္းတန္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ရြာတိုင္းက ဆြမ္းေလာင္းရုံေတြလာေဆာက္ျပီး ဆြမ္းေလာင္းၾကတာေပါ့။ ကၽြန္မတို႕ရြာလိုရြာၾကီးမ်ိဳးဆို တရပ္ကြက္ကို ဆြမ္းေလာင္းရုံတရုံ။ ဆြမ္းေလာင္းရုံေနရာေတြက ဟိုးအရင္ထဲကသတ္မွတ္ျပီးသား။
ေစာင္းတန္းတေလွ်ာက္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြ၊ အဓိက ကပ္စတမ္မာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြေပါ့။ ခုတေလာဧည့္သည္ပါးလို႕တဲ့ ေစ်းသည္ေတြညည္းေနၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေစ်းသည္ေတြက ကၽြန္မတို႕ရြာကပါ။ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတြ႕ခ်င္ရင္ ဒီကိုသာလာခဲ့။ တ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ကိုဒီမွာ ေတြ႕ရမယ္။
ေစာင္းတန္းရဲ႕အဆံုးအာရုဏ္ခံ တန္ေဆာင္းမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ ရုပ္ပြါးေတာ္ကို ဆြမ္းအရင္ကပ္ၾကပါတယ္။ ေစာင္းတန္းတေလွ်ာက္တက္ရတဲ့ခရီးကေ၀းလြန္းလို႕ ဒီဘုရားကို ဆြမ္းေတာ္ကပ္ျပီဆိုရင္ ဆြမ္းေတာ္ပြဲကို အိမ္ကေနျပင္မလာပဲ ကလပ္ကိုသပ္သပ္၊ ဆြမ္းအုပ္ကိုသပ္သပ္၊ လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြကို သပ္သပ္ထည့္ျပီး လူခြဲသယ္ျပီး ဘုရားကိုေရာက္မွ ျပင္ျပီးကပ္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီေန႕လဲ ဆြမ္းေတာ္ပြဲတပြဲနဲ႕ ဆြန္းအုပ္တအုပ္ပဲ ကပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၂ခါ ျပင္ျပီးကပ္ရတာပါ။ အခုရုပ္ပြါးေတာ္ရွိရာ ေစတီကိုေတာ့ ဘုရားမ(အဓိကပင္မ) လို႕ေခၚပါတယ္။
ဘုရားမကေန ေဘးကိုဆက္၀င္လိုက္ရင္ ဒီေစတီကို ေတြ႕ရမယ္။ ပထမ ဘုရားလို႕ေခၚတယ္။ အမွန္ဆို ပထမဘုရားကို အရင္ ဆြမ္းေတာ္ပြဲကပ္၊ ျပီးမွ ပင္မဘုရားကိုကပ္ရမွာတဲ့။ ကၽြန္မတို႕ကေတာ့မသိ။ ေမေမနဲ႕ ေဒၚေလးက ေစာင္းတန္းတက္ရင္းေနာက္က်န္ရစ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႕ ေမာင္ႏွမတေတြကေတာ့ ဘုရားေတြ႕တာနဲ႕ ဆြမ္းေတာ္ပြဲျပင္ျပီး အရင္ေတြ႕တဲ့ဘုရားအရင္ကပ္လိုက္တာဆိုေတာ့ ပရိုစီဂ်ာေအာက္ သြားတာေပါ့။
အခါၾကီးရက္ၾကီးမဟုတ္ပဲ ၾကားရက္ဆိုေတာ့ ဆြမ္းေတာ္ကပ္တဲ့လူက ကၽြန္မတို႕အျပင္ ေနာက္တဦးပဲရွိတယ္။
အာရုဏ္ခံတန္ေဆာင္းရဲ႕ မုခ္ဦးစာတမ္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္လာတယ္။

ို ပထမဘုရားရဲ႕ ေဘးတံခါးကိုထြက္လိုက္ရင္ေတာ့ ပအို၀့္၊ ေတာင္သူေတြရဲ႕ ဌာေန ေတာင္တန္းေတြေပါ့။ ဒီေတာင္တန္းေတြေပၚက နႏြင္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ဂ်င္း၊ လက္ဖက္ေျခာက္၊ေထာပတ္သီး၊ သစ္ေတာ္သီး၊ ပဲေစ့၊ ပိန္းဥ၊ ဆူးပုပ္၊ စြယ္ေတာ္ရြက္၊ဆီးျဖဴသီး စသျဖင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို မိ်ဳးစံုထြက္တာေပါ့။ ဒီေတာင္ေက်ာျပီးရင္ေနာက္ထပ္ေတာင္ေက်ာတိုင္းမွာ သြပ္မိုးေဖြးေဖြးနဲ႕ရြာေတြ၊ စိုက္ခင္းေတြရွိမယ္။ ဟိုးအရင္ျမန္မာဘုရင္ေတြေခတ္က အင္းထဲကေနျပီး မႏၱေလးဘက္သြားရင္ အဲဒီေတာင္ေတြကိုျဖတ္ျပီး ေတာလမ္းအတိုင္းသြားရတာလို႕ေျပာတယ္။ဒီနယ္ေျမေတြအကုန္လုံးကပအို၀့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးနယ္ေျမ ထဲမွာပါတယ္။

အသြားလား၊ အျပန္လား၊ ရင္ခြင္ထဲမွာတေယာက္၊ ေက်ာပိုးလို႕ကတေယာက္။
ေရွးေဟာင္းေစတီေတြ ျပိဳပ်က္ေနတာေတြ႕ေတာ့လဲစိတ္မေကာင္းဘူး။

အခုလို ေခတ္သစ္ပံုစံျပင္ထားတာလဲ မၾကိဳက္ဖူး။ ဟိုလိုလုပ္ပါလား၊ ဒီလုိလုပ္ပါလား၊ ငါလဲမလုပ္တတ္ဖူး ဆိုတဲ့စကားအတိုင္းပဲ။


ပတ္၀န္းက်င္တခုလံုးက စိမ္းစိုျပီးေတာပန္းေလးေတြကအစလွေနတယ္။

အျပန္က်ေတာ့ ေစာင္းတန္းတ၀က္ေလာက္မွာ ဆက္မဆင္းေတာ့ပဲ ေဘးကို ဆင္းျပီး ထြက္လာတယ္။ အင္းတိမ္ေခ်ာင္း(ဘီလူးေခ်ာင္း) ရဲ႕ အစပိုင္းကို သြားၾကည့္မလို႕ေလ။ တကယ့္အစေတာ့မဟုတ္ဖူးေပါ့။ လူသြားလူလာရွိတဲ့ ေရလႊဲဆည္အေပၚပိုင္းနားေလာက္ထိေပါ့။ ၀ါးရုံပင္အုပ္နဲ႕၊ ေရစီးသံနဲ႕၊ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႕။ အဲလိုေတာ့လဲ ေလာကၾကီးကအရမ္းေအးခ်မ္းေနသလိုပဲ။

ပလိုင္းထဲမွာဘာမွမေတြ႕ရဘူး။ တခုခုေရာင္းျပီးအိမ္အျပန္လား၊ ဒါမွမဟုတ္အခုမွယာခင္းထဲသြားမွာလား။
ေရလႊဲဆည္အထက္ပိုင္းမွာ ေရကအီေနတယ္။ ေနာက္လဲေနာက္ေနတယ္။ တခါတေလၾကည္ေနရင္ အရမ္းလွတယ္။ ဒီေခ်ာင္းအတိုင္းအေပၚကိုဆက္တက္သြားရင္ ဘီလူးမေရထြက္ဆိုတာရွိတယ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ ဆက္တက္ရမလဲေတာ့မသိပါ။ ဘီလူးမအရုပ္ထုထားျပီး ဘီလူးမဆီက ေရေတြထြက္ေနတာတဲ့။ (အင္း.. တဲ့ေတြသိပ္မ်ားေနျပီေနာ္။ ဘာေလာ့ေရးတာမဟုတ္ပဲရီပို႕ေရးတာဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မရႊီးပါနဲ႕ဆိုျပီး မွတ္ခ်က္ေပးခံရမွာေသခ်ာတယ္) ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလဲ ပံုျပင္ေတြနဲ႕ၾကီးျပင္းလာရသူ ဆိုေတာ့ သူမ်ားကိုလဲ အဲလို ပဲ ပံုျပင္ေျပာရတာ၀ါသနာပါတယ္။

ဒီမွာေရလႊဲဆည္။ တခ်ိဳ႕လူေတြကေျပာၾကမယ္။ ဒီေနရာက၊ ဒီေခ်ာင္းကလူစိမ္းဆိုရင္ေရကူးရင္ လူစားတယ္လို႕။ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဒသခံေတြဆိုတာ ဒီမွာၾကီးျပင္းလာၾကျပီးဘယ္ေနရာဆို ေရနက္တယ္၊ ဘယ္ေနရာဆိုေရတိမ္တယ္ဆိုတာသိျပီးသား။ အဲဒီေတာ့ သူတို႕ေရကူးရင္ အႏၱရာယ္ကင္းတဲ့ေနရာမွာ ကူးၾကမွာေလ။ သူစိမ္းေတြကေတာ့ အေနအထားကိုမသိပဲ ေရျမင္ရင္ေပ်ာ္ျပီးဆင္းကူးေတာ့ ေရနက္မွန္းမသိ၊ တိမ္မွန္းမသိ၊ ၀ဲရွိမွန္းမသိပဲ ၀ုန္းဆိုဆင္းကူးၾကေရာ။ အဲဒီမွာ အဆင္မသင့္ရင္ အႏၱရာယ္ေတြ႕တာဘဲ။
အင္းတိမ္ေခ်ာင္းက ေရလႊဲဆည္ျပီးဆက္စီးလာရင္ ေအာက္ကပံုအတိုင္း ေခ်ာင္း ၂မႊာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေဒသစာရီၾကြရင္ ကရ၀ိတ္ေဖာင္ေတာ္က ေက်ာင္းေတာ္ကထြက္ျပီး အင္းတိမ္ကိုၾကြလာရင္ လက္ယာဘက္ေခ်ာင္းအတိုင္းဆန္တက္လာျပီးအင္းတိမ္ကေနကၽြန္မတို႕ရြာကိုၾကြလာရင္လက္၀ဲဘက္ေခ်ာင္းအတိုင္း ျပန္စုန္ဆင္းလာတာပါ.
ဒီတံတားရဲ႕ေဘးတဖက္က ၀ါးရုံေတြရဲ႕ေနာက္မွာ လိေမၼာ္ျခံေတြေတာက္ေလွ်ာက္ရွိတာေပါ့။ ကၽြန္မ အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တံုးကဆို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ ဦးေလးေတြ လိေမၼာ္ျခံသြားမလားပဲ ေခ်ာင္းေနတာ။ သူတို႕အိမ္က ေမာ္ေတာ္ထဲကို ပစၥည္းေတြထည့္သံၾကားျပီဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မကလဲ အကၤီ်၊ ေဘာင္းဘီ အပိုတစံုယူျပီး ေမာ္ေတာ္ထဲခုန္ဆင္းျပီးလိုက္သြားေနက်။ ဟိုေရာက္ရင္ ေခ်ာင္းထဲမွာ ၀တ္စံုျပည့္ ေရကူးမယ္။ ျပီးရင္ယူသြားတဲ့အ၀တ္ပိုကိုလဲ...သစ္ပင္ရိပ္မွာ အိမ္ကယူသြားတဲ့စာအုပ္ထုိင္ဖတ္၊ ထမင္းစားခ်ိန္က်ရင္ အိမ္ကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ဟင္းကိုမစားဘဲ ျခံေစာင့္မိသားစုရဲ႕ဟင္းခြက္ထဲက ငရုတ္စပ္စပ္၊ နႏြင္း၀င္း၀င္းနဲ႕ခ်က္ေလ့ရွိတဲ့ဟင္းကိုႏိႈက္စား၊ ေရေႏြးေသာက္၊ ျခံထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္လိုက္ခူး။ ညေနျပန္ရင္ ေဂၚရခါးသီး၊ သေဘာၤသီး ဖရုံသီး၊ တခုခုေတာ့ပိုက္ျပန္တာပဲ။ အဲဒီတံုးကဆို ဘယ္ေလာက္ေပေပေတေတ ေနလဲဆိုရင္ ေနာက္သံုးေလးႏွစ္ၾကာျပီး ကၽြန္မဆယ္တန္း ေျဖျပီး (ပဲ စမ်ားတတ္ခ်ိန္ဆိုပါေတာ့) ျခံထဲလိုက္သြားေတာ့ ျခံေစာင့္မိသားစုက ကၽြန္မကို အရင္တံုးက သူတို႕ျခံထဲ လိုက္လိုက္လာတဲ့ ေကာင္မေလးဆိုတာမမွတ္မိဘူး။ အခုေတာ့လဲျခံထဲကိုမေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီတံုးက ကၽြန္မနဲ႕ရြယ္တူ သူတို႕သားသမီးေတြက အခုခေလး ၂ေယာက္၊ ၃ေယာက္ေတြရေနၾကျပီဆိုပဲ။

ေမာ္ေတာ္ဆိပ္နားက ထမင္းဆိုင္မွာပဲအိမ္ကထည့္ယူသြားတဲ့ထမင္း၊ ဟင္းေတြနဲ႕၊ ဆိုင္ကဟင္းေတြထပ္မွာျပီး စားတယ္။ အဲေလာက္ေတာင္ ေခ်ာင္ခ်တဲ့ေနရဆိုျပီး အစားအေသာက္အတြက္ေတာ့စိတ္မပူနဲ႕။ တိုရ္းေတြက ေန႕တိုင္း၀င္ေနတာ။ ပက္ေကခ်္႕တိုရ္းေတြကေတာ့ ဟုိတယ္က စီစဥ္ျပီးေကၽြးတာရွိသလို အက္ဖ္အိုင္တီေတြအတြက္လဲ ဗမာဆိုင္၊ တရုတ္ဆိုင္အစံုရွိပါတယ္။ ဟာသတခုေျပာေနတာၾကားတယ္။ မေန႕က တိုးရစ္ စံုတြဲတတြဲလာတာ ဂိုက္လဲမပါဘူးတဲ့။ အီတလီလား၊ ဘာလားလဲမသိ။ အဂၤလိပ္စကားလဲ ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏုိင္ဘူးတဲ့။ အဲဒါဆိုင္ထဲ၀င္လာျပီး ဘုိမက ငွက္ေပ်ာသီးအမွည့္အဖီးလုိက္ ဆြဲယူစားလိုက္ေတာ့ ဘာျပသနာမွမရွိဘူးေပါ့။ ေနာက္တေယာက္က သူေျပာတဲ့ဘိုလို ဆိုင္ရွင္ကနားမလည္၊ ဆိုင္ရွင္ေျပာတဲ့ဘိုလိုလဲသူက နားမလည္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးအေၾကာ္ဒယ္အိုးနားလာ၊ ေခါက္ဆြဲကိုလက္ညွိဳးထိုး၊ ပန္းေဂၚဖီနဲ႕ ပဲသီးလက္ညွိဳးထိုး၊ ၾကက္ဥလက္ညွဳိးထိုးျပီး လက္၂ဖက္နဲ႕ ေၾကာ္တဲ့ပံု လုပ္ျပမွပဲ ေအာ္ဒါမွာခန္းျပီးေတာ့တယ္တဲ့။ လက္စသတ္ေတာ့ သူက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို အသားမထည့္ပဲေၾကာ္ဖို႕ ေျပာတာကိုး။

ကၽြြန္မတို႕ေန႕လည္စာကေတာ့ အင္းေလးေရာက္တံုးပဲစားရတဲ့ အသားကင္ခ်က္(အသားကင္ကို ငရုတ္ဆီ၊ ၾကက္ဥ၊ ပန္းေဂၚဖီနဲ႕ေၾကာ္ထားတာ) ၊ တို႕ဖူးသုပ္ ၊ထမင္းျဖဴနဲ႕၊ မေန႕ကေတာင္ၾကီးက၀ယ္လာတဲ့မွိဳကို အိမ္ကေနခ်က္ယူလာတာနဲ႕၊ ဆိုင္ကအလကားေပးတဲ့ဟင္းခ်ိဳရည္က်ဲနဲ႕။

ထမင္းစားျပီး ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ျပီးျပန္လာေတာ့ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေန႕လည္၁နာရီေက်ာ္ျပီ။ ေနာက္တရက္အိမ္မွာေနျပီး ေနာက္ေန႕ဆို ျပန္ရေတာ့မယ္။

Sunday, April 11, 2010

အိမ္အျပန္-(၄) (သို႕) ေညာင္ေရႊ-ေတာင္ၾကီး

(Photo : www.99sanay.com)
ဘုရားေပါက္နဲ႕ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသြားျပီး ေနာက္တေန႕မွာေတာ့ေတာင္ၾကီးကို တေယာက္ထဲ ေန႕ခ်င္းျပန္သြားတယ္။ မယ္မိုး ဘယ္သြားမလဲဆိုရင္ ေတာင္ၾကီးတက္မယ္ေပါ့။ တိုးရစ္စတိုင္မဟုတ္ပါ။ ရြာက လိုင္းေမာ္ေတာ္ကို မနက္ (၆)နာရီထစီး၊ တေယာက္ (၇၀၀)က်ပ္၊ ငါးရာတန္နဲ႕ ႏွစ္ရာတန္ေပးတာ အေကာင္းဆံုးပါ။ အဲဒါမွ ကိုယ့္လက္ထဲကစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အေၾကြေတြထြက္သြားမယ္။

ေညာင္ေရႊေလွဆိပ္မွာ(ေလဆိပ္မဟုတ္ပါ)ညီမ၀မ္းကြဲက ငါးထမင္းနယ္၀ယ္ေၾကြးတယ္။ သူ႕ငါးထမင္းနယ္က လက္ရာေေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရြ႕ံတတ္သူမ်ားဆိုရင္ေတာ့ ၾကိဳက္ပါ့မလားမသိ။ တေယာက္က လင္ပန္းအၾကီးစားထဲကို ထမင္းျဖဴပူပူ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးျပဳတ္၊ ငါးရံ႕ျပဳတ္အသား၊ ၾကက္သြန္ျဖဴဆီက်က္ထည့္ျပီးနယ္၊ ျပီးရင္ တပြဲစာအလံုးေလးေတြ ဆုပ္ဆုပ္ျပီး ပံုထားတာကို တေယာက္က ငွက္ေပ်ာရြက္ခံထားတဲ့ ပန္းကန္ထဲကို တလံုးစီထည့္ျပီး ဇြန္းနဲ႕ျပား၊ အေပၚက ၾကက္သြန္ျဖဴဆီက်က္ထပ္ဆမ္း၊ ငရုတ္သီးေတာင့္ေၾကာ္ေလးေဘးမွာပံုျပီးေပးလိုက္။ စားမယ့္သူေတြကေခြးေျခလးေတြမွာ အျပည့္၊ မတ္တတ္ရပ္ေစာင့္သူေတြလဲေစာင့္လို႕။ ပါဆယ္ထုတ္သူေတြလည္းမနည္း။ ဆိမ့္ေမႊးေနတဲ့ ငါးထမင္းနယ္တဇြန္းစား၊ ဂ်ဴးျမစ္ေဖြးေဖြးကိုကိုက္၊ ေရေႏြးပူပူရႈးခနဲေသာက္၊ ၀က္ေခါက္ေၾကာ္ေလး၀ါး။ ေကအက္ဖ္စီ၊ မက္ေဒါနယ္၊ အိုးခ်န္းကီး..ဘာညာ၊ ဘာညာ ဘရိတ္ဖတ္စ္ေတြလာမေျပာနဲ႕။

ငါးထမင္းနယ္စားျပီးေတာ့ညီမ၀မ္းကြဲက ေညာင္ေရႊမွာသူ႕အလုပ္ကိစၥရွိလို႕ေနခဲ့မွာဆိုေတာ့ ကၽြန္မတေယာက္ထဲ လိုင္းကားဟိုင္းလပ္စ္ကိုတိုးတက္၊ ေနာက္ခန္း(၃၀၀)လို႕ထင္ပါတယ္။ ေရွ႕ခန္းဘယ္ေလာက္လဲမသိပါ။ ေရွ႕ခန္းစီးခ်င္ရင္ ဂိတ္မွဴးကိုၾကိဳေျပာ။ တခုေတာ့ေကာင္းသည္။ သံဃာေတာ္ေတြနဲ႕ လူနာေတြကပထမဦးစားေပး။ ေညာင္ေရႊ-ေတာင္ၾကီးလိုင္းကားမွာ ကိုရင္၊ ဦးဇင္းငယ္ငယ္ေတြကအစ ေနာက္ခန္းမွာ တိုးေ၀ွ႕စီးရတာမ်ိဳးမရွိပါ။

ကုတ္အကၤ်ီထူထူေလး၀တ္၊ ပါတိတ္ထမီေလးနဲ႕ သနပ္ခါး၊ မိတ္ကပ္ေဖြးေဖြးနဲ႕ ေတာင္ၾကီးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူေတြကို ျမင္ရေတာ့ ဟုိးအရင္ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က ေတာင္ၾကီးမွာ အေဆာင္ေနျပီး ေက်ာင္းသြားတက္ရတာကို သတိရမိတယ္။ သူတို႕ေျပာစကားေတြကိုမွန္းျပီးေတာ့ မာစတာတက္ေနသူေတြလို႕သိလုိက္ရတယ္။ တို႕လဲတခ်ိန္က အဲလိုငယ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္ဟာကိုေျဖသိမ့္လိုက္တာပါ။ ၾကြတ္ၾကြတ္အိတ္ကိုပိုက္ထားျပီး၊ ျခင္းေတာင္းကို ကားေခါင္မိုးေပၚတင္ဖို႕လွမ္းေပးလိုက္ရတယ္။ ဘာလက္ေဂခ်္႕တက္ဂ္မွမလိုဘူး။ ဘယ္သူမွလဲ မွားမယူဘူး။ လူၾကံဳပစၥည္းေတြေရာ၊ အမိ်ဳးေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြေရာႏွင့္လူက ပြဲရံုမွာ ပစၥည္းသြင္းဖို႕သြားတဲ့ကုန္သည္နဲ႕ ေတာင္တူေနတယ္။ ကင္မရာထုတ္ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ဆိုတာေ၀းေရာ။ ဖုန္းလာမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနတယ္။

ေတာင္ၾကီးေရာက္ေတာ့ လူၾကံဳပစၥည္းေပးဖို႕ေတာင္ၾကီးတကၠသိုလ္ကို အရင္သြားတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ့္အားကိုကိုး တက္စီနဲ႕။ ျပီးေတာ့ မွ အေဒၚေတြကားဂိတ္ရွိတဲ့ ပန္းရိုးမကားဂိတ္ကိုုသြားတယ္။။ အဲဒီကအေဒၚက ၀မ္းကြဲဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မနဲ႕အေနနီးေတာ့ အရင္းလိုပဲတြယ္တာတယ္။ ျပီးေတာ့ အေဒၚ့ေယာက်ၤား ေလးေလးနဲ႕လဲ ကၽြန္မတို႕က အမ်ိဳးေတာ္တဲ့အျပင္ေဖေဖနဲ႕ကေမြးထဲကအတူၾကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ အဲဒီေတာ့ သူတို႕မိသားစုက ကၽြန္မအတြက္အရမ္း ေႏြးေထြးတယ္။

ဂိတ္ကေနျပီးအိမ္ကို အကို၀မ္းကြဲကလိုက္ပို႕ေပးတယ္။ ေတာင္ခၽြန္းအရိပ္ေအာက္မွာရွိတဲ့ သူတို႕အိမ္ေလးကို ကၽြန္မအရမ္းသေဘာက်တယ္။ ျခံထဲမွာ ပိနး္ပန္းနဲ႕ ႏွင္းဆီပန္းေတြ မျပတ္တမ္းပြင့္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအိမ္မွာလဲ အေဒၚအပ်ိဳၾကီး (၂)ေယာက္ရွိေသးတယ္။ ေကာ္ဖီေသာက္၊ ထမင္းစား၊ (၂)ႏွစ္စာေလာက္စကားေတြကို (၂)နာရီေလာက္နဲ႕အျပီးေျပာ၊ ျပီးေတာ့အေဒၚနဲ႕ ေတာင္ၾကီးေစ်းထဲျပန္သြားျပီး အေဒၚကေစ်း၀ယ္ထည့္ေပးတာ က်န္ေက်ာင္းအိတ္နဲ႕ (၂)အိတ္။ ဘာေတြ၀ယ္ထည့္ေပးတာလဲဆိုေတာ့ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ကိုက္လန္၊ ေတာင္ပို႕မွိဳ၊ ဆလတ္ရိုး၊ ေခါပုပ္၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္မအျပန္သယ္လာဖို႕ စြန္ထန္၊ ပဲပုတ္၊ အာလူးေျခာက္။ ျမင္သမွ်ေတြ႕သမွ် အားလံုးသေဘာက်။ အကုန္၀ယ္ခ်င္တာေတြခ်ည္းပဲ။

ေန႕လည္ (၁)နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ေညာင္ေရႊျပန္ဆင္းဖို႕ ကားဂိတ္ကိုျပန္သြားရတယ္။ ခုနကလူၾကံဳပစၥည္းသြားပို႕လိုက္တဲ့ ဆရာ့အိမ္ကလဲ သူ႕သမီးကိုလက္ဖက္ေျခာက္နဲ႕ ဆီတိုဖူးထည့္ေပးလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုျပီး ကားဂိတ္မွာလာေစာင့္ေနတယ္။ ဟုတ္ကဲ႕...ကၽြန္မကုန္သည္ပါ။ သန္းေခါင္ထက္ေတာ့ ညဥ့္မနက္ေတာ့ပါဘူး။ စကၤာပူကေတာင္ ေပါင္ပိုေၾကး ရွစ္ဆယ္ေပးျပီး ကိုယ့္ပစၥည္းေရာ၊ သူမ်ားကပစၥည္းပါသယ္ခဲ့ေသးတာပဲ။ အျပန္လဲ ကီလိုပိုလဲ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးရုံေပါ့။
(SG-YGN-Innlay-Taunggyi) ကုန္ပစၥည္းပို႕ေဆာင္ေရး။

ညေနအင္းထဲအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူကအေတာ္ယိုင္ေနပါျပီ။ ေရာက္ထဲက မနက္ဆိုအေစာၾကီးထ၊ တေနကုန္ေလွ်ာက္သြား၊ ေတာ္ကီေတြပြါး၊ အမ်ိဴးေတြတအိမ္တနပ္ထမင္းလွည့္စား၊ လာလည္သမွ်လူေတြကိုဧည့္ခံေျပာ၊ ဧည့္သည္ေတြျပန္သြားေတာ့ ၾကီးေဒၚၾကီးနဲ႕ေျပာ။ လူက မာရသြန္ေျပးေနရသလိုပဲ။

မျပီးေသးပါဘူး။ ဦးေလးအလတ္က မနက္ျဖန္မနက္ အင္းတိမ္ဘုရားဆြမ္းေတာ္သြားကပ္မယ္တဲ့။ ၾကီးေမကလဲ ေရာက္တံုးသြားရတာသြားတဲ့။ သမီး ဆြမ္းေတာ့ ေစာေစာ ထမခ်က္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ေဒၚေလးကသူတို႕အိမ္ကဆြမ္းေတာ္ပဲြျပင္မယ္တဲ့။ ဗမာျပည္ကလူေတြ စကၤာပူလာရင္ေရွာ့ပင္သြားမယ္၊ စင္တိုစာသြားမယ္၊ ဒူးရင္းသီမွာဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုတာက Defaultျဖစ္ေနသလို အင္းထဲကအမ်ိဳးေတြဆီျပန္ရင္ လဲ ဘုရားစံုဆြမ္းေတာ္ကပ္ရမယ္၊ ေရေပၚေစ်းနဲ႕၊ နန္႕ပန္ေစ်းသြားမယ္၊ လျပည့္လကြယ္ၾကံဳရင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရမယ္ဆိုတာ Default ပဲ။ ကၽြန္မတို႕အိမ္မွာက ၾကီးေမက အသက္ၾကီးျပီ၊ ဘုရားၾကြ၊ သီတင္းကၽြတ္ေတာက္ေလွ်ာက္ပင္ပန္းထားေတာ့ သူ႕ကိုလဲ မပင္ပန္းေစခ်င္၊ ေမေမက ဗမာ၊ ဒီကဆြမ္းေတာ္ပြဲျပင္တာေတြ ဘာေတြကို မလုပ္တတ္သူ၊ ညီမေလးကလဲဧည့္သည္သြားဧည့္သည္လာပဲေနခဲ့သူ ဆိုေတာ့ သူလဲမလုပ္တတ္။ ကၽြန္မသာ ငယ္ထဲက ၾကီးေမနဲ႕လာေနျပီး Training ယူထားသူဆိုေတာ့ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကၽြန္မပဲထလုပ္တတ္တာ အက်င့္ပါေနျပီ။ အက်င့္ပါေနေပမယ့္ လူကမခံႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ တရက္ေတာ့ အပါးခိုလိုက္တယ္။

အိမ္အျပန္-(၃) (သို႕) ဆြမ္းေတာ္ကပ္

ေနာက္ေန႕မနက္အာရုဏ္ဆြမ္းေတာ္ကပ္ဖုိ႕ နန္းပန္ဘုရားေပါက္ကိုအရင္သြားတယ္။ အဲဒီဘုရားမွာ ပိတ္ထားတဲ့လွိဳဏ္ဂူေပါက္တခုရွိတယ္။ ငယ္ငယ္ေလးထဲကၾကားဖူးတာ အဲဒီ ဂူေပါက္အတိုင္းလိုက္သြားရင္ ပင္းဒယဂူကိုေရာက္တယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလဲ ပုဂံကိုေရာက္တယ္လို႕ေျပာၾကတယ္။ ၁၉၉၀ေနာက္ပိုင္းဘက္စံုမြမ္းမံမႈေတြလုပ္ျပီး အလိုေတာ္ေပါက္ဘုရားလို႕ ဆိုင္းဘုတ္တင္ထားေပမယ့္ကၽြန္မတို႕ကေတာ့ ဘုရားေပါက္လို႕ပဲ ေခၚတာပဲ။
မုဒ္ေလးမုဒ္မွာ ေရွးေဟာင္းရုပ္ပြါးေတာ္တဆူစီ စံပါယ္ပါတယ္။
ပန္း၊ ေရခ်မ္း၊ ဆြမ္း၊ သစ္သီး၊ မုန္႕အစံုနဲ႕ကပ္တဲ့ ဆြမ္းေတာ္ပြဲ။ ဒီက၀ယ္သြားတဲ့ မုန္႕ေတြပါကပ္လိုက္ရလို႕ ပိုၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဒန္းစင္းေလဒီနဲ႕ပိန္းပန္းက ၾကီးေတာ္ၾကီးအပင္က၊ သစ္ခြက ဦးေလး အပင္က။ သူတို႕ေမာင္ႏွမ ၂ေယာက္က ပန္းစိုက္၀ါသနာပါၾကျပီး အပြင့္ပြင့္လာရင္ ဂုဏ္ယူၾကတာအေမာ။ သူတို႕အပင္ခ်င္း၊အပြင့္ခ်င္းလဲျပိဳင္ၾကေသးတာ။
ဆြမ္းသပ္သပ္၊ မုန္႕နဲ႕ပန္း သီးျခားကပ္တဲ့ဆြမ္းေတာ္ပြဲ။


ကၽြန္မတိုု႕ရြာနဲ႕ ဘုရားေပါက္က မိနစ္သံုးဆယ္ေလာက္ေမာ္ေတာ္ေမာင္းရျပီး ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားက ခရီးအလယ္ေလာက္မွာရွိေတာ့ အိမ္ကိုတေခါက္ ျပန္မလာေတာ့ပဲ ဘုရားေပါက္ဆြမ္းကပ္ျပီးတာနဲ႕ဆြမ္းေတာ္စာေတြအကုန္စြန္႕ျပီးေဖာင္တာ္ဦးဘုရားကိုကပ္ဖို႕ ခ်ိဳင့္ေတြ၊ျခင္းေတြနဲ႕သယ္လာတဲ့ မုန္႕၊သစ္သီး၊ ပန္းေတြနဲ႕ ဘုရားရင္ျပင္မွာပဲ ဆြမ္းပြဲအသစ္ထပ္ျပင္ပါတယ္။

သစ္သီးေတြ၊ မုန္႕ေတြက ဘယ္ေလာက္၀ယ္ထား၀ယ္ထား ေၾကြမုန္႕ေၾကာ္၊ ဆန္လံုးစီေၾကာ္၊ တို႕ဟူးေခါက္ေၾကာ္၊ ကင္ေပါင္းေၾကာ္ေတြကေတာ့ အိမ္မွာကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ရတာယ္။ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ သစ္သီးေတြကိုပံုေဖာ္လွီးျပီးကပ္ေလ့ရွိၾကေပမယ့္ တခါတေလေတာ့လည္းဒီအတုိင္းပဲ ကပ္လိုက္တယ္။


ေရွးရိုးရာမပ်က္ ဟသၤာျပဒါးသုတ္ ေဒါင္းလန္းနဲ႔ျပင္ကပ္တဲ့ဆြမ္းေတာ္ပြဲ။ တခ်ိဳ႕ေဒါင္းလန္းေတြဆိုု အဘိုးအဘြားလက္ထက္ထဲကရွိခဲ့တဲ့ေဒါင္းလန္းေတြ။ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း၀ယ္တဲ့လူေတြမ်က္စိက်တာခံရျပီး တကယ့္ေရွးေဟာင္းအစစ္က အခုနာက္ပိုင္းေတာ္ေတာ္နည္းသြားျပီ။
ကၽြန္မငယ္ငယ္တံုးကေမးဖူးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ဆြမ္းေတာ္ပြဲကို ေဘာ္(ေငြ)ကလပ္ ေတြ ေဘာ္(ေငြ) ဆြမ္းအုပ္ေတြနဲ႕ ကပ္ၾကတာလဲဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို ရတနာပစၥည္းနဲ႕ျမင့္ျမင့္ျမတ္ျမတ္ပူေဇာ္ခ်င္လို႕တဲ့။ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားရုပ္ပြါးေတာ္ကကိုဆြမ္းေတာ္ကပ္ျပီး ပြဲခင္းထဲသြား ငါးထမင္းနယ္စားျပီးအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၁၁နာရီခြဲျပီ။ So So tired.